Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

I guess I 'm in love. For one more time.

Το ταβάνι δεν ήταν ποτέ τόσο άσπρο. Κι αυτό το κάδρο στον τοίχο στέκεται λίγο στραβά, εκατοστά.
Η καρέκλα γυρνάει ξανά και ξανά. Όταν τα μάτια κλείνουν, τα θηρία ζωντανεύουν, θαρρείς και κοροιδεύουν, για όλα αυτά τα χαστούκια, τα προηγούμενα, τα νυν και τα επόμενα. Αυτά που έγιναν βιαστικά κι απρόσμενα και τα άλλα που -υποτίθεται πως πέρασαν, μα το μάγουλο είναι ακόμα κόκκινο.
Όλα είναι ένα βουνό. Αυτό που έχω πάρει για να σε συναντήσω. Πέφτω, ματώνω, στέκομαι εκεί για λίγο -ή και για πολύ, κι ύστερα συνεχίζω στο δρόμο που άνοιξε η αγάπη σου για 'μενα.
Ο χρόνος ορίζεται από τις εποχές και οι χειμώνες σου από τα καλοκαίρια σου. Οι εποχές πέρασαν, άλλαξαν κι ήρθαν ξανά κι εγώ ψάχνω λέξεις να γεμίσω τυχόν κενά και τελικά μ' ένα μαγικό τρόπο τα γεμίζεις όλα εσύ. Φεύγω και με σταματάς. Μένω και μου δείχνεις το πιο εύκολο μονοπάτι, να μη δυσκολευτώ πολύ. Άνθρωπος υπόδειγμα. Δικός μου άνθρωπος.

Λέξεις που επιπλέουν στην τρικυμία που έχω για καρδιά κι όμως δε νιώθω την ανάγκη να μιλώ. Άλλωστε όταν είμαι -ή και δεν είμαι καλά, μιλάω τόσο ανάκατα που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι λέω. Δεν έχουν νόημα οι λέξεις -ή τουλάχιστον όχι τόσο νόημα όσο νομίζουμε. Οι κινήσεις των χεριών σου, το βλέμμα σου όταν νόμιζες πως δε σ' έβλεπα κι όταν πήγα να σε κοιτάξω μα με κάρφωνες ήδη με τα καστανά σου μάτια, να αυτά έχουν τη δύναμη και την αγάπη που χρειάζεσαι να σου δώσουν για να ανοίξεις πάλι τα φτερά σου. Έχουν τόση δύναμη όση χρειάζεσαι τα κουρασμένα μεσημέρια για να ξεκολλήσεις το μυαλό σου από τις αβάσταχτες υποχρεώσεις. Για να αποκτήσεις τη χαμένη σου αυτοπεποίθηση και το χαμένο σου κουράγιο. Για να χαμογελάσεις στη ζωή και με τη σειρά της να σου χαμογελάσει κι αυτή.
Για όλες αυτές τις στιγμές που νιώθεις ζωντανός και γι' αυτές που θα σου θυμίσουν πως πρέπει να σηκωθείς από την καρέκλα κι η πρώτη δουλειά σου θα είναι να πάρεις μία χρωματιστή μπογιά να βάψεις το σπίτι. (Μα ποιος ζει σε ένα άσπρο, σαν νοσοκομείο, σπίτι;)

Στο είπα; Τα άλλαξα όλα. Έγινα κάποια άλλη. Κάποια που θα δεις στο δρόμο και δεν θα θελήσεις να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Κάποια που πέταξε καθετί ψεύτικο και άχρωμο ή άοσμο. Κάποια που άλλο δεν θέλει να ξοδεύει τις μέρες και τις νύχτες της σε κρεβάτια μιας ωμής ηδονής αλλά θέλει σώματα που καίνε, φιλιά καυτά που της ανατριχιάζουν το λαιμό. Γόνατα που τρέμουν,τετράδια που πέφτουν καθώς την κοιτάς και φιλιά πασπαλισμένα με μαγεία.



Δεν θα σ' αφήσω να σηκωθείς από το κρεβάτι.
Θα σου πω πως είναι Κυριακή κι εσύ μες στον ύπνο σου θα το πιστέψεις.

Θα σε ξυπνάω για να σου κάνω έρωτα στις τρεις το πρωί.
Θα νομίζω πως θα με βρίσεις, κι εσύ θα ανταποκρίνεσαι απ' ευθείας.

Θα μου μιλάς για ότι άρρωστο κρύβεις μέσα σου.
Κι εγώ τότε θα σε αγκαλιάζω και θα σ' αγαπάω πιο πολύ.

Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα 'μαστε μόνο εγώ κι εσύ.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Ο μόνιμος κάτοικος της καρδιάς μου

Πάνε τόσοι μήνες από εκείνη την Παρασκευή. Τόσες ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα που έχω να δω τα μάτια σου. Τόσα εικοσιτετράωρα που έχω να μυρίσω το άρωμά σου και να νιώσω το σώμα σου. Αν ενδιαφέρεσαι ακόμα να μάθεις, δεν έχω απεξαρτηθεί από σένα ούτε στο ελάχιστο. Άλλαξα παρέες, στέκια, συνήθειες, αλλά εσύ εκεί, πεισματάρης, μόνιμος κάτοικος στην καρδιά μου. Τόσα ατελείωτα εικοσιτετράωρα που έχω να μυρίσω το άρωμά σου και να νιώσω το σώμα σου, που μοιάζουν με αιώνα. Περπατώ και μυρίζω την κολώνια σου στους περαστικούς και μου κόβονται τα πόδια μόνο στην ιδέα πως ίσως είσαι εσύ.  Έμαθα όμως να μη σε ψάχνω ή τουλάχιστον όχι τόσο πολύ όσο συνήθιζα.
Τόσο καιρό, σ' εχω μισήσει, σ' έχω ερωτευτεί ξανά από την αρχή, σ' έχω απομυθοποιήσει, μα ποτέ δεν κατάφερα να ψιθυρισω πως δε σ' αγαπώ πια ή πως σ' έχω ξεχάσει.

Κλείνω τα μάτια και σε ακούω να φωνάζεις το όνομά μου. Έμοιαζε πάντα τόσο ασφαλές στα χείλη σου γαμώτο. Τίποτα δε λείπει περισσότερο από τους δυο μας στο σπίτι σου. Κάναμε όλο τον κόσμο να φαντάζει μικρός και τιποτένιος. Ζούσα για τα εκείνα τα βράδια, Θεέ μου τόση ευτυχία. Για τα γλυκόλογα κι εκείνη την ερωτική εξομολόγηση τα χαράματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Κι εκείνος ο ύπνος που με έπαιρνε πάντα στο στήθος σου τα ξημερώματα αφού τα σώματά μας πάλλονταν για ώρες. Μα τελικά, ήμασταν τόσο μικροί εμείς και ο έρωτας μας τόσο μεγάλος. Τόσο όσο και τα όνειρα που κάναμε αγκαλιά. Κι όταν αυτές οι στιγμές ξυπνούν και τις θυμάμαι από το πουθενά νιώθω τόσο ευάλωτη και γυμνή που δεν αντέχω τον πόνο που μου προκαλεί η θύμησή σου.
Είσαι η εύκολη σκέψη τα βράδια. Όταν τα φώτα σβήσουν ξέρω ακριβώς σε ποιο γνώριμο μέρος θα κατευθυνθώ. Κι όταν δεν θα είμαι καλά για άσχετο λόγο, θα σε φανταστώ να με παρηγορείς. Να μου χαιδεύεις τα μαλλιά και να με κοιτάς με αυτό το μοναδικό, δικό σου τρόπο και να με κάνεις να νιώθω το πιο ξεχωριστό πλάσμα στον κόσμο ολάκερο.
Έχει και δυο μήνες που το δαχτυλίδι που μου πήρες, διαλύθηκε, έφυγε το σκοινάκι και οι χάντρες. Όπως διαλυθήκαμε κι εμείς. Στην αρχή λυπήθηκα μα μετά χάρηκα που πια δεν θα μπορώ να το φοράω, οπότε δεν θα αποτελεί αφορμή για να σε θυμηθώ. Μια βόλτα όμως και βρήκα ένα που μοιάζει τόσο στο δικό σου. Δεν αντιστάθηκα, το αγόρασα.
Τελευταία σε βρίσκω παντού. Στα τραγούδια που δεν ακούσαμε ποτέ παρέα, στα σοκάκια που δεν περπατήσαμε, στα κοκτέιλ που δε γευτήκαμε. Τρυπώνεις στα πιο άσχετα μέρη και δηλητηριάζεις την κάθε όμορφη στιγμή μου. Δεν υπάρχει τίποτα που να αντικαθιστά την απουσία σου. Ούτε καν αυτό το ζουμερό καλοκαίρι που μοιάζει να τα έχει όλα. Μα δεν τα έχει γιατί εσύ είσαι απανταχού απών.
Εσύ; Εσύ δεν ξέρω αν με σκέφτεσαι και αν σου λείπω το ίδιο. Έπαψα εδώ και καιρό να σε ψάχνω, έτσι κι αλλιώς πουθενά δεν θα σε βρω κι αν κάποτε σε βρω φοβάμαι μην τύχει και σε δω σε άλλη αγκαλιά. Έμαθα μόνο να αρκούμαι στην θύμησή σου κι ελπίζω στη μέρα που θα κουραστώ να μας αναπολώ και θα πάω παρακάτω στ' αλήθεια. Στην μέρα εκείνη που θα πάψεις να αποτελείς την καλημέρα και την καληνύχτα μου. Στην μέρα εκείνη που δεν θα χρειαστεί να ανατρέξω στα παλιά για να νιώσω ζωντανή.


Θέλω να τρέξεις και να με αγκαλιάσεις σα να μην πέρασε μια μέρα.
Να γευτώ τα χείλη σου, να νιώσω το σώμα σου να αναστενάζει μόνο για 'μενα.
Να γίνεις το αγαπημένο μου τραγούδι και να υπάρχεις στις πιο όμορφές μου μέρες.
Αν δεν μπορείς φύγε από μέσα μου, πάψε να με ταλαιπωρείς ενώ δεν θα 'ρθεις ξανά.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Την θάλασσα ουδείς τη νίκησε


Καλοκαίρι ήταν και τότε. Όταν κολυμπούσα στο βυθό και νόμιζα πως ανέπνεα. Όταν με βύθιζες στον πάτο και νόμιζα πως το έκανες για παιχνίδι. Καλοκαίρι και τώρα που μετρώ τ' αστέρια. Ψάχνω να βρω το πιο φωτεινό να σε παρομοιάσω. Κι ύστερα θυμώνω που έχει περάσει τόσος καιρός και τριγυρνώ στην ίδια θάλασσα. Κολυμπώ στα ίδια νερά και βουτώ αυτή τη φορά μόνη στον πάτο της θάλασσας ψάχνοντάς σε κι ελπίζοντας να μη σε βρω ποτέ. Και θυμάμαι. Να μπορούσε κάπως μαγικά να αφαιρεθεί αυτή μου η ικανότητα. Τα φιλιά εκείνα που μου προσέφεραν μια στιγμιαία ευφορία που ευθύς αμέσως έγινε βαθιά θλίψη.

Κι ύστερα σταμάτησα να κολυμπώ και να βουτώ στο βυθό, όχι γιατί κουράστηκα αλλά γιατί έπρεπε. Κι αυτόν που με περίμενε στην ακτή, τον άφησα να δει τις πληγές του σώματός μου, να σκαλίσει λίγο την ψυχή μου και να βγάλει ό,τι σάπιο διαθέτει. Και δόθηκα ξανά, στ' αλήθεια. Κι άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να ενθουσιαστεί και να νιώσει πάλι πεταλούδες στο στομάχι. Του χρωστούσα του εαυτού μου λίγη ηδονή και πρόσκαιρη ευτυχία.
Έσπασα το κοντέρ της καρδιάς μου, το σύνθλιψα με τα ίδια μου τα χέρια. Αυτός ή εκείνος; Τα έκαψα όλα πανηγυρικά, στάχτη και μπούρμπερι. Εκείνο το βράδυ βγήκα απ' τον τάφο που είχα μπει ζωντανή κι αποφάσισα να την δω αλλιώς. Αλλιώς με όλους εκτός από έναν. Βλέπεις, δεν γίνεται να προδώσεις την θάλασσα, αυτή έχει μια δύναμη που σε νικά πάντα. Αυτή και τα καλοκαίρια.

Κι έτσι το τέλος μιας ιστορίας, έγινε αρχή.

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Να έρχεσαι για λίγο.


Έναν έρωτα τρελό, να μπορεί να ελέγχει τη διάθεσή μου.
Να μπορεί να με ανεβάζει στα ουράνια και να με πετά με την ίδια δύναμη κάτω.
Να με πάει στις συναυλίες των ονείρων μου και να θυμηθώ πως είναι να πετάς από ευτυχία.
Να είναι η αγάπη μας πιο δυνατή από την φτώχια και την κατήφεια.

Πάρε το πρώτο τρένο κι έλα. Θα είναι όλα πιο υποφερτά.
Μέχρι τότε μη με στήνεις στα όνειρα, να έρχεσαι κάθε βράδυ, να παίρνω πνοή.
Να θυμάμαι τις μέρες εκείνες τις αλλιώτικες, τις όμορφες.

Και σου υπόσχομαι πως δεν θα ξαναλυπηθώ ποτέ που έφυγες.
Μονάχα να με επισκέπτεσαι, να παίρνω λίγη ζωή.
Να θυμηθώ πως είναι να ελπίζω.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

Τα τραγούδια δεν θα είναι πάντα γραμμένα για εμάς.

Είναι που θα πηγαίναμε στο Παρίσι και θα σου μάθαινα γαλλικά. Θα τα μάθαινες για χάρη μου κι ας τα σιχαίνεσαι. Θα πηγαίναμε στις Μαλδίβες και στο Πουέρτο Ρίκο και θα βλέπαμε τ' αστέρια αγκαλιά. Είναι ρε γαμώτο που με άφησες να κάνω όνειρα. Αλήθεια γιατί το έκανες; Για να με βασανίσεις μετά και να μη μ' αφήνεις να κοιμηθώ τα βράδια;
Τα βράδια είναι ο χειρότερος μου εχθρός και το ξημέρωμα με βρίσκει παντα με την ίδια ζάλη. Απόψε όμως έλα. Έλα μόνο να πιούμε εκείνο το μπουκάλι κρασί που είχες πάρει, μα δεν προλάβαμε να πιούμε. Για ένα ζεστό βράδυ που θα πονάμε από ευτυχία, μου είχες πει. Αλλά μόνο το βράδυ είναι ζεστό. Η ευτυχία μοιάζει σκέτη ουτοπία και όνειρο μακρινό και ξένο.
Τελευταία ο καιρός περνάει δύσκολα. Είναι που λείπεις κι έχω χάσει τις ισορροπίες μου κι ας λέω στους φίλους πως σ' έχω ξεχάσει και δεν θυμάμαι ούτε τ' όνομά σου. Την αλήθεια την ξέρω μόνο εγώ. Είναι που μπήκαμε σε διαφορετικά τρένα και κανένας δεν πρόλαβε τον άλλον. Σα να σε είδα να περνάς σφαίρα από το διπλανό τρένο κι η καρδιά μου χοροπήδησε, νομίζω πως ξέχασα να αναπνεύσω. Βρισκόμουν σε ένα ντελίριο με τις μουσικές και τις πεταλούδες να χοροπηδάνε στο κεφάλι μου. Σε βλέπω παντού τελευταία, αλλά δεν είσαι πουθενά. Πουθενά παρά μόνο μέσα στο κεφάλι μου που όσο κι αν το χτυπάω είναι ξεροκέφαλο και τριγυρνάει σε δρόμους που ματώνουν, απαγορευμένους που πρέπει να ξεχάσω, λένε. Άστους. Να σε ξεπεράσω θέλω, σε καμία περίπτωση να σε ξεχάσω.

Απόψε πήρα να σε ενημερώσω ότι είμαι κάτω από το σπίτι σου και σε βλέπω να έρχεσαι με μία κοπέλα αγκαλιά που σε τίποτα δεν θυμίζει εμένα. Πήρα να σου πω, πως το τρένο το χάσαμε μάλλον για πάντα και πια δεν θα χορέψω ποτέ ξανά στο σώμα σου, ούτε θα νιώσω τα χείλη σου να με διεκδικούν. Ούτε αυτά τα καστανά σου μάτια να με κοιτούν με υπερηφάνεια. Κι εκείνο τον καναπέ που με ξάπλωνες και έλεγα πως δε μ' αρέσει το χρώμα του, ακόμη κι αυτός τελικά μου άρεσε. Και δεν θα μάθεις ποτέ πως όλα αυτά τα μικρά πράγματα που υποτίθεται δε μου άρεσαν, τώρα μου λείπουν αβάσταχτα. Απόψε πήρα να σου πω, πως τίποτα δεν πονάει πιο πολύ από την απουσία σου και πως όλα στα παιδικά μου μάτια φαντάζουν άδικα χωρίς εσένα. Αλλά δεν θα γυρίσω, όσο και αν μπορεί να το θέλω.  
Δεν μπορώ μάτια μου να συμβιβαστώ με αγάπη χωρίς έρωτα, ούτε με αγκαλιές που δε σε κάνουν να χάνεις τον τόπο και το χρόνο.
Απόψε πήρα να σου πω, πως δεν μετάνιωσα για τίποτε, πως θα σε άφηνα να με πληγώσεις ξανά και ξανά. Κι αν πάλι απ' την αρχή μπορούσα να το ζήσω, δεν θα άλλαζα στην ιστορία μας ούτε κόμμα. Κέρδισες. Μου έμαθες ίσως με τον πιο σκληρό τρόπο που μπορούσες πως στη ζωή δεν είμαστε πάντα νικητές. Και πάντα κάθετί μας φθάρει. Αλλά εγώ τα σημάδια που μου 'χεις αφήσει τα αγαπάω όσο τίποτα και είναι αυτά που δε θα με αφήσουν ποτέ να ξεχάσω. Ούτε τα τραγούδια που μας σημάδεψαν, ούτε οι μουσικές, ούτε τα χρώματα. Η καρδιά μονάχα έχει τη δυνατότητα να μην ξεχνάει ποτέ. Δεν ξεχνάει ποτέ ποιος την πλήγωσε και ποιος την αγάπησε. Κι εσύ τα έκανες και τα δύο.


κι αν κάποτε μια καινούρια αγάπη σε πάει στα ίδια λημέρια,
εμένα να με σκοτώσεις, να μη βασανίζεσαι.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Πόλεμος με το παρελθόν.


Και ξαφνικά, έτσι από το πουθενά, μύρισε το σώμα μου αντηλιακό και τα μαλλιά μου πνίγηκαν στο αλάτι.
Τα μάτια μου φωτίστηκαν και η αγκαλιά μου βρήκε να κουμπώσει με κάποια άλλη που τίποτα από το παρελθόν δε θυμίζει.
Άφησα λίγο το παράθυρο να φυσήξει ο αέρας και η μοναξιά ως δια μαγείας εξαφανίστηκε, έστω για λίγο.
Μετά με επισκέφτηκε πάλι. Κι άρχισε να μου ανοίγει τις πληγές μία μία. Αυτές που νόμιζα πως είχαν κλείσει και δεν θα άνοιγαν ποτέ ξανά.

Είναι πουτάνα η καρδιά όμως. Στο έχω πει. Λίγο το άρωμα του περαστικού και τα μάτια εκείνου που τόσο σου έμοιαζαν ήταν υπερ-αρκετά για να ανατρέξω στα παλιά. Να ανοίξω εκείνο το μπαούλο με τις κάρτες όλο γλυκόλογα και με τις φωτογραφίες που ξεχειλίζουν καλοκαίρι, έρωτα κι ανεμελιά.
Κι ας λείπεις εσύ και το άλλο μισό του κρεβατιού μου είναι άδειο. Κι ας πονάει η απουσία σου, πια είναι γλυκιά. Πια νιώθω δυνατότερη για όλα αυτά που άφησες πίσω να με ματώνουν. Το ξέρω πως επίτηδες το έκανες. Ο εγωισμός σου δε μου επιτρέπει να σε ξεχάσω. Γι' αυτό μου άφησες ένα κάρο αναμνήσεις και άλλα τόσα "σ' αγαπώ".
Και κάποτε θα ξεχάσω τα λόγια σου. Θα ξεχάσω πως δεν είχες χρόνο για 'μενα. Ούτε κουράγιο, ούτε ενέργεια, ούτε αντοχή και ανοχή. Θα πάψω να καπνίζω τα τσιγάρα σου και να πίνω την μπύρα σου.
Κι αν ξυπνήσω πάλι και σε σκεφτώ, θα σκίσω τις κάρτες σου και τα δώρα σου. Θα πετάξω στον κάδο τις αναμνήσεις μας. Θα τις πάρει το απορριμματοφόρο και ποτέ ξανά όσο και να ψάχνω δεν θα καταφέρω να τις βρω. Θα ψάχνω και δεν θα μπορώ να βρω τίποτα από εσένα. Τι ευτυχία!
Πρέπει να πληρώνεις νοίκι στο κεφάλι μου. Να μου αγοράζεις χαρτομάντηλα να σκουπίζω τα δάκρυά που μου προκαλείς, γιατί κι από λεφτά έχω ξεμείνει. Κι από όρεξη επίσης και γι' αυτό φταίει η χαζή μου η καρδιά που είναι ξεκούρδιστη. Που δεν μπορώ να τη συντονίσω, πια έχει τόση δύναμη που μπορεί να ελέγχει το μυαλό μου. Και με τρελαίνει. Με τρελαίνουν οι αναμνήσεις και οι στιγμές που έχεις αφήσει επίτηδες να με ταλαιπωρούν. Και είναι τόσο γλυκές οι αναμνήσεις που έχω.

Άι γαμήσου μαλάκα. Και πάψε να βγαίνεις τόσο ωραίος στις φωτογραφίες. Δεν θέλω να βλέπω τα υπέροχα μελαγχολικά σου μάτια.
Άντε γιατί έχει παραγίνει το κακό με την αφεντιά σου.

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Χθες κι απόψε κι αύριο.

Χθες το βράδυ μετά από πολύ αλκοόλ, όταν τα μάτια γυάλιζαν και έβλεπαν διπλά,είδα το μήνυμα στο κινητό.
Ένα άγνωστο νούμερο κι ένας ακόμα πιο άγνωστος αποστολέας. Ο αποστολέας που κάποτε αποκαλούσα αγάπη μου και τώρα δεν ξέρω καν που βρίσκεται.

Ποια είναι αυτή αγάπη μου; Συγγνώμη για το μου, δε χωράνε πια οικειότητες ανάμεσά μας.
Μην ξεφεύγεις από το θέμα. Ποια είναι αυτή που σε φιλούσε στοργικά κι εσύ την αγκάλιαζες.
Αυτή που τρελαίνεις στα μηνύματα.
Ξέρεις εγώ, μετά από 'σενα δεν έχω καταφέρει να κουμπώσω με καμία άλλη αγκαλιά.
Κι αυτά τα χείλη σου κανένας δεν τα έχει. Ούτε αυτά τα μάτια που με έλουζαν με αγάπη.

Απόψε είδα και το φιλαράκι σου. Έκανε πως δε με είδε κι εγώ γέλασα. Πόσο άραγε έχεις ανοίξει το λάκκο και με θάβεις;
Εγώ λέω να τους πεις για τις όμορφες στιγμές μας. Για όλα αυτά τα ωραία που κάποτε ένιωσες μαζί μου.

Είναι που λείπεις αφόρητα και που εγώ έχω γίνει ένα με την απουσία σου.
Είναι που δεν θέλω να πάω παρακάτω κι ας ξέρω πως πρέπει.
Αφού δε μου άφησες και άλλο περιθώριο.
Αλλά ποτέ ουσιαστικά. Ποτέ δεν έπαψαν να με καίνε τα τραγούδια μας και να με τσουρουφλίζουν οι φωτογραφίες μας.
Κι όταν καμιά φορά, μεθυσμένη ανατρέξω στις συνομιλίες μας, ακόμα νιώθω όπως τότε.
Τότε που τα δευτερόλεπτα μέχρι να μου απαντήσεις φαινόταν ένας αιώνας.
Τότε που οι απαντήσεις σου με έκαναν να χοροπηδάω από τη χαρά μου και να χορεύω στο δωμάτιο.

Δεν είναι ότι δεν μπορώ να πάω παρακάτω. Είναι που δεν θέλω. 
Που αρνούμαι να σε βγάλω από μέσα μου. Ακόμη είναι νωρίς.



Κι αν εσύ με έχεις ξεπεράσει και το μάθω, θα κάνω γιορτή. 
Αλήθεια σου λέω. Εσύ να μην πονάς.
"Για 'σενα δεν ήμουν τίποτα." Αυτό να πιστέψεις και να περνάς καλά.
Δε χωράει πια εγωισμούς το μεταξύ μας, αγάπη μου.
Τώρα το παλεύω μόνη μου, εσύ μη νοιάζεσαι.

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

όχι μία,δυο ζωές



Περιοχή Κολόμβου.
Οδός Κυψέλης.
Δωμάτιο 108.

Πλημμυρισμένοι δρόμοι από τη βροχή.
Κοπέλα αριστερά, αγόρι δεξιά.
Στομάχια γεμάτα, μάτια αμυγδαλωτά και γυαλισμένα.
Σεντόνια σκισμένα. Πόρτες ξεκαρβάλωμένες.
Ανύπαρκτες εικόνες, μόνο αισθήματα.
Χώρος παντελώς άδειος. Πάθος, πολύ πάθος.
Σώματα νεανικά, ενωμένα.
Δάχτυλα τρεμάμενα, νυχιές στην πλάτη.

Τίποτα δεν μπορείς να νιώσεις αν πρώτα δε διαβάσεις πίσω από τις λέξεις.
Αν δε δεις τα βλέμματα πίσω από τα μάτια.
Αν δεν καταλάβεις τα ευτυχισμένα από τα ευγενικά χαμόγελα.
Αν δε ρισκάρεις να πεις αυτό που νιώθεις, ποτέ δεν θα μάθεις.

Η βροχή, εγώ κι εσύ στο φτηνό κατεστραμμένο ξενοδοχείο.
Οι μπύρες κι οι δυο μας, κάναμε το χώρο να μοιάζει ασφυκτικά γεμάτος.



Μπορώ να είμαι τώρα ευτυχισμένη για δυο ζωές. Ολόκληρες.

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Ταξίδι για να με βρω.

Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα εκείνο το βράδυ.
Από εκείνη για εκείνον. Τον είχε πρήξει και το ήξερε,μα συνέχιζε.

Είναι έξυπνο κορίτσι. Μα στον έρωτα φορούσε παρωπίδες.
Πίστευε πως όλοι της οι έρωτες θα καταλήξουν σ' αυτό το για πάντα που έχει σιχαθεί πια.

Έχει περάσει από τότε άπειρα βράδια αλκοολισμού και κατάθλιψης. Σχεδόν τρέλας.
Βράδια που έχει γίνει ένα με το πάτωμα και αυτό το μελό κορίτσι που ποτέ δε συμπάθησε.
Βράδια που χτυπούσε με μανία τον εαυτό της για το πόσο ηλίθια μπορεί να υπήρξε.

Μα τώρα,οι λέξεις της πήραν σάρκα και οστά.
Άγγιξε αυτό που μέχρι πρότινος δεν θα άγγιζε από φόβο.
Τόλμησε να χορέψει εκείνο το πολυπόθητο τανγκό κι ας μην ξέρει.
Κι ήπιε όχι για να ξεχάσει αλλά για να θυμηθεί όλα τα ωραία που κάπου θάφτηκαν.
Θυμήθηκε πόσο ωραία είναι η ελευθερία και η νιότη της κι είπε να μην τη χαραμίσει πια.

Κι όλα αυτά γιατί άρχισε και πάλι να ονειρεύεται και να τραγουδάει.
Να ερωτεύεται το μπλε του ουρανού,την θάλασσα,το κορίτσι στο μετρό,το ωραίο ντυμένο αγόρι.

Οι όμορφες στιγμές βρίσκονται σε εξαιρετικά απλά πράγματα,
κι όταν χάνεις την πίστη σου πήγαινε σ' εκείνους που πράγματι σ' αγαπούν -σίγουρα υπάρχουν.


ταξίδι για να σε (με) βρω.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Μόνο για 'κεινον μη μου λες.

Η διάθεση αλλάζει πιο γρήγορα και από τα τραγούδια στην playlist και τα δάκρυα μετατρέπονται σε ειρωνικά -σχεδόν εκνευριστικά χαμόγελα. Όχι,στο δωμάτιο δεν είναι κανείς,είμαι μόνη και γελάω υστερικά μπροστά από ένα άψυχο υπολογιστή σε ένα παντελώς άδειο και κρύο δωμάτιο κοιτώντας το ταβάνι.

Τα ψυχολογικά μου μαζί σου βάρεσαν κόκκινο,τα είχα που τα είχα από μόνη μου τώρα έχουν επιδεινωθεί ιδιαιτέρως. Κοροιδεύω το χάλι μου και γελάω με τον αστείο εαυτό μου. Αν ήσουν εδώ είμαι σίγουρη πως δεν θα με άντεχες ούτε λίγο,αλλά δεν είσαι και ούτε πρόκειται πια να 'ρθεις και δε με πονάει πια αυτό αλλά το ότι βγαίνω αργά και σταθερά από το όνειρο που νόμιζα πως ζούσα. Τόσο φθηνοί ήμασταν,τόσο εγωιστές,μήπως καθόλου ερωτευμένοι;

Λένε πως η καρδιά πάντα ξέρει αλλά μέσα μου γίνεται πόλεμος και δεν υφίσταται ούτε καρδιά ούτε λογική. Όταν κλείνω τα μάτια σκέφτομαι την τελευταία βόλτα στην παραλία και τα χέρια μας που τα σφίγγαμε όλο και πιο πολύ. Ήταν η μόνη φορά που ένιωθα πως η καρδιά μου είχε γίνει ένα με τη δικιά σου,θα ορκιζόμουν πως οι περαστικοί μας νόμιζαν για αθεράπευτα ευτυχισμένους. Αμ δε. Ήταν η τελευταία κοινή σελίδα του βιβλίου μας και έπρεπε τουλάχιστον να χωρίσουμε αγαπημένοι και να ξεγελάσουμε λίγο τους εαυτούς μας και τα μάτια του κόσμου -πόσο σιχαίνομαι την κλισέ αυτή φράση- πως όλα είναι καλά.

Όχι,δε γουστάρω να μου λέω ψέματα. Τίποτα και κανείς μας δεν ήταν καλά. Ρουφούσαμε τις μύτες μας και σκεφτόμασταν το πρώτο φιλί που το δώσαμε κάπου εκεί γύρω. Μη ρωτήσεις πως το ξέρω,πάντα γνώριζα τι σκεφτόσουν,δεν μπόρεσες ποτέ να μου κρυφτείς,όπως ούτε κι εγώ,τα μάτια μας μαρτυρούσαν όλα αυτά που προσπαθούσαμε να κρύψουμε ο ένας από τον άλλον. Μα μωρό μου,τελικά όλα όσα κρύβαμε μας φάγανε.

Ωραίες οι αναμνήσεις,ωραίες και οι γενέθλιες κάρτες που βρήκα ψάχνοντας κάτι άλλο στο συρτάρι και τα λουλούδια που μου 'χες χαρίσει τα αποξήρανα και στέκονται κι αυτά κάπου εδώ,στο χάος μου. Ωραία και τα δάκρυα που ρίχνω κάθε φορά που όλως τυχαίως πέφτω πάνω στις αναμνήσεις που μου έχεις αφήσει να με ταλαιπωρούν και να με αφήνουν ξάγρυπνη τα βράδια.

Όσο ήμασταν μαζί δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα περνάνε οι μέρες και δεν θα σε ακούω,δεν θα σε βλέπω. Νόμιζα πως με κρατούσαν αλυσίδες,μα τελικά αποδείχτηκαν κλωστές. Ναι,ήμασταν δυο άνθρωποι δεμένοι σε κλωστές,ένα τσικ έφτανε για να πλεύσουμε σε χωριστά λιμάνια,όλα μέσα στα κολλημένα μυαλά μας είναι αλλά κάθε φευγιό,για να το ξεπεράσεις θέλει προσπάθεια.

Κι εγώ κουράστηκα να προσπαθώ. Κουράστηκα να με πιέζω να μη σε σκεφτώ. Κουράστηκα να μιλάω με πάθος για 'σενα στους φίλους και να με μαζεύουν μετά απ' τα μπαρ. Κουράστηκα να παίζουν οι λέξεις με το μυαλό μου. Τις νιώθω να με κοροιδεύουν. Κι αυτά τα χαμόγελά μας στις φωτογραφίες,σκέτη ειρωνεία. Θέλω να φύγεις και την ίδια στιγμή θέλω να σε τραβήξω κοντά μου.

Εσύ όμως μην πιστέψεις ότι κλαίω για πάρτη σου. Ζούσα και πριν από εσένα και τα κατάφερνα μια χαρά και χωρίς την παρουσία σου. Μη νομίσεις ότι νιώθω μόνη στο κρεβάτι,ίσα ίσα απλώνομαι όσο θέλω και δεν τσατίζομαι καθόλου που λείπεις. Μη νομίζεις ότι έγινα χίλια κομμάτια για 'σενα και ότι καταστρέφομαι κάθε βράδυ ούτε ότι στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα να σε ξεκλειδώσω. Ούτε ότι σε σκέφτομαι στη δουλειά,στη σχολή,στον καφέ,όχι εγώ πάω παρακάτω τη ζωή μου.

Και αν σε δω θα σου πω πως σε ξεπέρασα κι είμαι καλά,περνάω μια χαρά. Θα σου πω ότι ακόμη στον ύπνο μου φοράω την μπλούζα σου. Όχι,αυτό δεν θα στο πω,γάμα το.




Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

τα παιχνίδια της ζωής κι η απορία δώρο.


Είναι κάποιες μέρες βροχερές,μουντές και πολύ καταθλιπτικές που βρίσκεσαι κάπου στου διαόλου την κάλτσα και όσα ερεθμίσματα και να δέχεσαι,είναι αδύνατον να βρεις χαρτί και μολύβι ώστε να γράψεις όλες τις λέξεις που σου στοιχιώνουν ετούτη την ώρα το μυαλό. Οι αναμνήσεις σου παίζουν ζόρικα παιχνίδια και γελούν με το μυαλό σου. Λέξεις ακατάσχετες και προτάσεις δίχως καμία σύνταξη χοροπηδούν στο χάος του κεφαλιού σου. Σε εμπαίζουν,σε κοροιδεύουν οι σκέψεις κι αυτό σε τρελαίνει. Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι για να σωθείς,ψιθυρίζεις. Αντί γι' αυτό,μπαίνεις σε λαβύρινθους σκοτεινούς και αδιέξοδους.
Σχέσεις που φαίνονται σχεδόν ευτυχισμένες και καταλήγουν γελοίες. Αγάπη που αλλάζει συνέχεια μορφές,σε τρελαίνει και το γεγονός ότι μπορεί κάποτε να ξεχάσεις τη μορφή του. Δίνεις μάχη να κρατήσεις ακόμα τη φλόγα αναμμένη,μα ένα "φου" και σβήνει. Και πάλι ψάχνεις αναπτήρα να την ανάψεις και πάλι απ' την αρχή. Τι ήμασταν τελικά; Πόσο μικροί και άμαθοι μπορεί να υπήρξαμε εν τέλει;
Ο πληγωμένος εγωισμός παίζει κρυφτό με κάτι που κάποτε το ένιωθες να σου καίει το πετσί,την καρδιά και το μυαλό. Σου τσουρούφλισε όμως κάθε εκατοστό της ύπαρξής σου που πια είσαι αναίσθητη σε αυτά που έρχονται. Χάνεις ευκαιρίες γιατί θέλεις να θυμάσαι και καταλήγεις να ξεχνάς ακόμα πιο πολύ. Τι περίεργο παιχνίδι τελικά που είναι η ζωή; Πως αλλάζουν όλα τόσο εύκολα; Πως αλλάξαμε έτσι; Ερωτήσεις που δε γυρεύεις απάντηση,όχι πια. Πρέπει να σου αφαιρεθεί σύντομα η ικανότητα να σκέφτεσαι γιατί η ικανότητα του να νιώθεις στην αφαίρεσαν άλλοι,πριν λίγο καιρό και παλεύεις μάταια να την επαναφέρεις.
Τελικά από τίποτα δε βγαίνουμε αλώβητοι. Ποτέ. Βγαίνουμε με γρατζουνιές και περίσσια λύπη. Ψάχνουμε να βρούμε ένα μέρος άγνωστο για να ξεχάσουμε ή και να ξεχαστούμε και καταλήγουμε να θυμόμαστε πιο πολύ. Μία πόλη μεγάλη κι εσύ άγνωστος μέσα σε τόσους αγνώστους να προσπαθείς να βρεις τα κομμάτια σου στα λάθος μέρη. Κι όταν όμως πας στα σωστά μέρη και συναντήσεις τους σωστούς ανθρώπους θα ξέρεις να τους κρατήσεις;

Η κατάθεση.

Το σπίτι μοιάζει με φυλακή αλλά τελικά η αγάπη σου ήταν ακόμα χειρότερη φυλακή. Ήθελα να πετάξω αλλά μου είχες κόψει τα φτερά. Και τώρα κάθε που σε απομακρύνω ασυναίσθητα από τις σκέψεις μου,νιώθω τύψεις. Στην φυλακή μου όμως δε γυρίζω κι ας με πονάει που τώρα άλλους έρωτες κλείνεις στην αγκαλιά σου και μοιράζεσαι με άλλες τις καλημέρες και τις καληνύχτες σου. Δεν πληρούσες τα standards μου κι ούτε εγώ τα δικά σου. Θέλαμε ελευθερία κι οι δύο μα ποτέ δεν το καταφέραμε όσο κι αν προσπαθήσαμε.
Θέλω να πετάξω,θέλω να κάνω όσα δεν έκανα μαζί σου. Να ανακαλύψω άλλα πρόσωπα σε νέους προορισμούς που τίποτα να μη σε θυμίζει. Θέλω να πάω μπροστά γιατί εσύ με κρατούσες πίσω. Δεν θέλω να δοθώ -τουλάχιστον όχι ακόμη- σε νέες αγκαλιές που θα με ματώσουν και θα με απογοητεύσουν ξανά. Έχω κάνει αρκετά βήματα μακριά σου και συνεχίζω να κοιτώ μόνο μπροστά. Υπάρχουν όμως κι αυτά τα βράδια που θα θελήσω να σε ψάξω αλλά θα πιω λίγο και θα ξεχαστώ. Άλλωστε τα πρωινά πάντα είναι ωραία,και ας λείπεις εσύ,γυρνώ και βλέπω ήλιο και τον εαυτό μου τον βρίσκω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Τώρα με κάνουν άλλοι να νιώθω επιθυμητή και βρίσκω ξανά τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση. Βλέπω στα μάτια τους πως υπολογίζουν σ' εμένα και συμπαθούν όλα όσα εσύ δε συμπάθησες ποτέ σου κι ας υποστήριζες το αντίθετο,όπως για παράδειγμα τον αυθορμητισμό μου και την οπτική από την οποία έβλεπα το κάθετί. Δεν ήσουν ικανός να με κάνεις να νιώσω ευτυχισμένη,πάντα ένιωθα λίγη για εσένα και δε μου άξιζε. Προσπαθούσα μάταια να προσελκύσω το ενδιαφέρον σου και δεν μπορούσα να αντέξω που κοιμόμασταν χωριστά,εσύ όμως πάντα το άντεχες,μα πως μπορούσες; Χεσμένη με είχες εν τέλει.





-με πνίγει η αγάπη σου.
-αλήθεια; θα πάω εκεί που ξέρουν να κολυμπάνε.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Κάποτε όλα πετούν μακριά.


Μη μου πεις πως με αγαπάς.
Μη δακρύσεις καθώς θα σκέφτεσαι τις στιγμές μας.
Μην αναρωτηθείς ποτέ τι νιώθω πλέον.
Κουράστηκα να κοιμίζω την ανασφάλεια σου. Κουράστηκα ακόμη και να σε αγαπάω.
Σήμερα είδα ζευγάρι να μαλώνει στη μέση του δρόμου,κοπέλα να μαλώνει στο τηλέφωνο με τον δικό της και χάρηκα που δε βρισκόμουν στη θέση τους. Χάρηκα που τελειώσαμε γιατί έτσι έπρεπε.
Κι εγώ; Δεν θα σου πω ψέματα. Μπορεί να περνάω δύσκολα,μα βρίσκω τρόπους να ξεφεύγω. Βγαίνω πολύ. Καπνίζω λίγο. Γνωρίζω νέα άτομα και κρατώ μόνο τα θετικά τους,γιατί όλοι έχουμε ένα σκοτεινό εαυτό που προσπαθούμε να θάψουμε. Βγάζω την θετική πλευρά του εαυτού μου,προσπαθώ να κοιμίσω τη  λυπημένη και μελαγχολική. Αδράζω κάθε νέα ευκαιρία που μου δίνεται χωρίς τύψεις. Ξαναβρίσκω ότι έχασα μέσα στη σχέση μας. Γιατί μπορεί να 'σαι κομμάτι της καρδιάς μου,μα οι ευτυχισμένες στιγμές μας ήταν πολύ λίγες για να μας κρατήσουν μαζί.
Και για τις μουσικές και τα μέρη που μας θυμίζουν,τι έχεις να πεις; Τα σκέφτομαι και χαμογελάω και μόνο που υπήρξαν. Νιώθω τυχερή μέσα στον πόνο μου που τα έζησα.
Βάζω ένα ποτήρι κρασί και βγαίνω στο μπαλκόνι να θαυμάσω τα χρώματα του ουρανού. Αγκαλιάζω το άπλετο σκοτάδι που απλώνεται εμπρός μου. Χαιδεύω τις πληγές μου ελπίζοντας πως κάποτε θα γιατρευτούν. Μαθαίνω να ζω με το κομμάτι της καρδιάς μου που σου ανήκει και ελπίζω για αυτά που έρχονται. Άλλωστε ο ουρανός έχει πάντα τόση δύναμη που σε γαληνεύει και μόνο που τον κοιτάζεις.

Κανένας πόνος δεν είναι παντοτινός. Κάποτε όλα μέσα σου καταλαγιάζουν. Απλά θέλουν το χρόνο τους. Έχε υπομονή και πίστη.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

μην πουλάς έρωτα καθημερινά,φίλε

Άναψε τσιγάρο κι άκου να σου πω. Δεν κλαίω πια. Μην ανησυχείς. Θα το φιλοσοφήσουμε σήμερα.

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι και μία τρέλα με βασικό συστατικό την αγάπη. Δεν μπορώ να φανταστώ την ύπαρξη ενός ανθρώπου που δεν ένιωσε ποτέ την αγάπη να αναβλύζει από μέσα του.
Ο έρωτας είναι το δεύτερο πιο όμορφο συναίσθημα όλου του κόσμου. Και με το δεύτερο αυτό βασικό συστατικό θα συνεχίσω.

Ο έρωτας φίλε μου,έχει τόση δύναμη ώστε να σε πετάξει στα ουράνια και με την ίδια δύναμη να σε ρίξει στα πατώματα. Αναπόφευκτο το δεύτερο τις πιο πολλές φορές. Δεν είναι όμως αυτός λόγος να μη ζούμε τον έρωτα. Ο φόβος δεν αποτελεί ποτέ τη λύση.
Θέλω να βλέπω ανθρώπους να είναι χωμένοι στα σκατά του έρωτα.
Ανθρώπους που δίνουν πολλά επειδή το θέλουν και όχι για να πάρουν ανταπόδοση. Άνθρωποι που να προσπαθούν να κρατούν τη σχέση τους και να περηφανεύονται γι' αυτήν.
Όμως μέχρι ένα μέτρο γιατί ο έρωτας δεν θέλει πολλή προσπάθεια. Ο έρωτας έχει μία δύναμη τεράστια από μόνος του. Όταν φτάσεις σε σημείο να ζητάς τα αυτονόητα,όταν δεν μπορείς να ανάψεις το πάθος,όταν νιώθεις ότι του άλλου του έχει τελειώσει,φεύγεις. Έτσι απλά όπως ήρθες.
Φεύγεις ακόμα και αν νιώθεις ότι σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα,ακόμα κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς πως ήταν η ζωή σου πριν από εκείνον,φεύγεις.
Όχι για να μην ρίξεις τα μούτρα σου,άλλωστε στον έρωτα ακόμη και αυτό επιτρέπεται. Φεύγεις για να αναζητήσεις κάτι καλύτερο και για να βρεις αυτό που σου αξίζει και σε κάνει να πετάς στον έβδομο ουρανό.
Είσαι αναγκασμένος να συμβιβαστείς στη ζωή σου με τόσα άλλα,αλλά όχι και με τον έρωτα. Αυτό πάει πάρα πολύ και απορώ κάποιοι πως το ανέχονται. Φύγε άνθρωπε για να βρεις αυτό που σε κάνει να ξυπνάς ευτυχισμένος κάθε μέρα και δε σου προσθέτει επιπλέον βάρος.
Όσο και αν πονάς τώρα,θα έρθει μία μέρα που θα αναρωτιέσαι γιατί κάπνισες τόσα τσιγάρα στη θύμηση του.

Ο έρωτας είναι απλά μαθηματικά. Ένα και ένα ισούνται με δύο. Όταν αρχίζει να φθείρει η ευτυχία σου,μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και φεύγεις και τότε μένει το πρώτο συστατικό,η αγάπη και αυτή μόνο όταν είναι αληθινή.

Και τουλάχιστον την αγάπη πολλοί τη νικάμε,μα όχι όμως και τον έρωτα.
Και αν καμιά φορά σε βρίζω από μέσα μου είναι μόνο από παράπονο που δεν κερδίσαμε στον έρωτα.


Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

το τέλος το ορίζουμε εμείς!

Η αγάπη δεν φεύγει από μέσα σου.
Μπορείς να αγαπάς και κάποιον που πια δεν είναι κομμάτι της ζωής σου.
Κάποιον που δεν θα τηλεφωνήσεις ποτέ ξανά.
Κάποιον που όταν δεις,θα αλλάξεις πεζοδρόμιο.
Δε χρειάζονται κακίες και μίση.
Δε σε νοιάζει η καθημερινότητά του.
Μόνο ψιθυρίζεις στον εαυτό σου πως θέλεις να είναι καλά.
Και ας μην το μαθαίνεις ποτέ.
Την τελεία την βάζει πρώτα ο ένας κι ύστερα έρχεται κι η σειρά του πιο πληγωμένου.
Πάντα μπαίνει όμως,ακόμη κι αν αργήσει.
Το βιβλίο των δύο ανθρώπων που κάποτε ήταν σημαντικός ο ένας για τον άλλον έκλεισε. 
Οριστικά κι αμετάκλητα πια.
Δεν υπάρχει γυρισμός και καμία σωτηρία.



Παραδέχεσαι πως δεν ήταν ο άνθρωπός σου.
Πως όταν όλα πήγαιναν καλύτερα,πάντα τους κόβατε τη φόρα.
Πως εν τέλει δεν ήσουν ευτυχισμένη.
Και όλες αυτές οι ομολογίες κάνουν ακόμα πιο εύκολη τη συνέχεια.



Ξυπνάς το πρωί και βλέπεις πως θα γιατρέψεις τις πληγές σου.
Μόνος σου και με στεγνά μάτια.
Πως θα πας παρακάτω τη ζωή σου.
Προσέχεις τα επόμενά σου βήματα
...και ελπίζεις για τα καλύτερα που έρχονται!

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

εγώ στο βορρά κι εσύ στο νότο~

Ήταν ο καιρός που οι αγκαλιές μας δεν ξεκολλούσαν. Που δεν θέλαμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να αποχωριστεί ο ένας τον άλλον ούτε για μισό λεπτό. Που εγώ έφτιαχνα καφέ και εσύ με φιλούσες στο λαιμό. Που η λύση για κάθε καβγά ερχόταν με ένα φιλί και όχι με συζητήσεις επί συζητήσεων. Ο καιρός που έπαιρνα πνοή από την πνοή σου και δε χρειαζόμουν τίποτε άλλο για να αισθανθώ πλήρης. Μου αρκούσες εσύ και μόνο.
Θυμάσαι που πηγαίναμε σε όλα τα καφέ της πόλης,που δοκιμάσαμε όλα τα εστιατόρια και αφήσαμε μια περιουσία σε εκείνο το γωνιακό καφέ που τόσο μας άρεζε. Που ότι και αν ζητούσα το είχα. Που δε σε άφηνα ούτε για λίγο από την αγκαλιά μου. Που σε βοήθησα στη μετακόμιση που τόσο δυσκολευόσουν. Πρακτικά και λεκτικά. Που σου έλεγα για τις γκάφες μου και γελούσες και με κορόιδευες.
Που χρειαζόμασταν απλά πράγματα για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Μα όλα αυτά κάπου ο χρόνος τα έφθειρε. Και φθαρήκαμε κι εμείς μαζί του. Αφήσαμε ένα χάσμα να μεγαλώνει ανελέητα και όταν το καταλάβαμε ήταν πια αργά. Ή ίσως ήταν πάντα αργά για εμάς και το πάθος μας τύφλωσε και δεν μπορέσαμε να το δούμε παρά μόνο όταν αποφασίσαμε να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους.
Εγώ φράουλα,εσύ σοκολάτα.
Εγώ μόνη,εσύ πάντα με παρέα.
Εγώ τρελή εκ φύσεως,εσύ προσγειωμένος.
Διαφορές που κρύβαμε κάτω από το πάπλωμα κι αρνούμασταν να δούμε.
Μα έρχεται κάποια στιγμή που η αλήθεια είναι τόσο μεγάλη και τρανή που δε γίνεται να την κρύψεις.

Και τώρα; Τώρα είναι δύσκολα αγάπη μου. Πονάω εδώ,κι εδώ κι εκεί. Είμαι γεμάτη πληγές και βουρκώνω με την κάθε αφορμή.
Βουρκώνω όταν ξυπνάω και δεν έχω μήνυμα σου στο κινητό μου. Συνειδητοποιώ πως σε έχασα και κλαίω πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι.
Αρνούμαι. Αρνούμαι κατηγορηματικά να βγάλω την φωτογραφία μας από την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου.
Κάθε φορά που χτυπά το κινητό μου,μέχρι να δω ποιος είναι,η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή,μήπως είσαι εσύ,μα δεν είσαι ποτέ.
Δε σβήνω τίποτα,δεν πετάω τίποτα. Θα τα έχω όλα εδώ μαζί μου,γιατί είσαι κομμάτι μου και θέλω να σε θυμάμαι πάντα. Άλλωστε μου έμαθες τόσα πολλά και έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να σε ξεχάσω.


Βάζω όλα όσα ζήσαμε μέσα στις αποσκευές μου και ξεκινάω για άλλα λιμάνια. Εύχομαι να κάνεις και εσύ το ίδιο και μη ξαναδώ στο μουτράκι σου ούτε δάκρυ. :)

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

η μορφή σου~

Σε ερωτεύτηκα από τα μάτια σου. 
Ήταν το πρώτο που ξεχώρισα επάνω σου. Τα μοναδικά μάτια σου που ποτέ δεν θα ξεχάσω,όσος χρόνος κι αν περάσει.
Ήσουν εκεί. Δίπλα μου. Με τα μάτια σου να αλλάζουν συνεχώς μορφή. Να στάζουν έρωτα κι ύστερα αγάπη. Πολύ αργότερα να στάζουν πόνο. Πόνο δυνατό,όχι μούφα. Να λυγίζω κι εγώ μαζί σου και να βλέπεις και στα δικά μου μάτια λύπη αναμειγμένη με "μη φύγεις,σε χρειάζομαι".
Μα,οι άνθρωποι αλλάζουν,ο έρωτας αλλοιώνεται. Η αγάπη όμως,όταν είναι αληθινή,μένει εκεί. Πάντα εκεί. Αμετάκλητη στο χρόνο.
Ξέρεις,πάντα θα σε νοιάζομαι,θα θέλω να είσαι καλά κι ας μην το μαθαίνω ποτέ. Να γελάς γιατί αυτή είναι η μουσική της ψυχής. Να μοιράζεσαι και να αγαπάς. Με ή χωρίς εμένα.

Είναι που είμαι καλά και νιώθω τύψεις για τις ώρες της ημέρας που έφυγες από το μυαλό μου. Που δε σε σκέφτηκα όταν κάπνισα ένα από τα τελευταία τσιγάρα,όταν ήπια εκείνη τη γουλιά καφέ. Όταν όμως η παρέα αναφερθεί στον έρωτα μόνο μία μορφή έχω στο μυαλό μου. Τη δική σου. Τα μάτια σου,το χαμογελό σου,το πρόσωπό σου. Όταν θα μιλήσω για 'σενα θα κινείται όλο μου το σώμα,θα κουνάω τα χέρια μου,θα χαμογελάω με όλους τους αδένες του προσώπου μου,ίσως βουρκώσω και λίγο. Θα ομολογήσω πως σε σκέφτομαι και μου λείπεις και καθώς η φωνή μου θα σπάει θα γυρίσει όλη η παρέα να με κοιτάξει.
Θα γυρίσω σπίτι μετά από μια γεμάτη μέρα με ανθρώπους που ξεχώρισα. Θα βάλω τη μουσική μας,τα τραγούδια που έμαθα από εσένα. Θα σκεφτώ πόσο πολύ θα ήθελα να μοιραστώ τη μέρα μου μαζί σου. Να σου πω τι είδα,που πήγα,ποιους γνώρισα. Μα ύστερα σκέφτομαι πως δεν μπορώ να σου τηλεφωνήσω και να σου πω πως νιώθω.
Και πάνω που βουρκώνω και πάλι,θυμάμαι τα λόγια σου.."να μην κλαις για εμάς,να μη λυπάσαι για ότι έφυγε,να χαίρεσαι που υπήρξε"!
Το χαμόγελο εμφανίζεται και πάλι στο πρόσωπό μου και υπόσχομαι πως θα το κρατήσω. Αν όχι για εμένα,για εσένα. Τόσο σ' αγαπώ.




Όταν δε χαμογελάς να θυμάσαι πόσο σε λατρεύω. 

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Τίτλοι τέλους.



Μου λείπεις ρε. Μου λείπεις κι έχουν περάσει μόνο κάτι λίγα εικοσιτετράωρα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε.
Από τότε που χωρίσαμε είμαι συνέχεια σε μία κατάσταση ζάλης. Υπολειτουργώ. Δεν ξέρω που να πάω και τι να κάνω. Που να σταθώ.
"Όλα περνάνε. Θα αγαπήσεις και θα ερωτευτείς ξανά". Σοβαρά τώρα; Εγώ εσένα θέλω να αγαπάω και να ερωτεύομαι. Μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο. Όχι να σε προσπεράσω. Σε καμία περίπτωση να σε ξεχάσω.
Την καρδιά μου την έχεις εσύ και είναι σμπαράλια. Το ξέρω ότι νιώθεις το χάλι μου. Το ξέρω ότι σου λείπω. Μα είπες πως έτσι πρέπει.
Πόσες τύψεις για τα λάθη που έκανα. Τελικά πόσο μικρή και άμαθη είμαι.
Και τώρα ξέρεις, βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες όπως λέει κι ο Μητροπάνος.
Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου που είναι πεταμένα εδώ κι εκεί. Σχεδιάζω το μέλλον μου χωρίς να βάζω αγάπες και έρωτες στο προσκήνιο.
Βρίσκω τρόπους να μη σκέφτομαι. Ζω με υποκατάστατα. Αναλώνομαι σε ανούσια ψώνια και κάνω παρέα με άτομα που τίποτα κοινό δεν έχω μόνο και μόνο για να γεμίσω το χρόνο μου.
Μα τα βράδια. Αχ αυτά τα βράδια. Δεν παλεύονται με κανέναν τρόπο. Κρατιέμαι με νύχια και δόντια να μη σου τηλεφωνήσω,να μην κάνω το λάθος και πληκτρολογήσω τον αριθμό σου.
Φοβάμαι την απόρριψη σου και την άνετη φωνή που ίσως ακούσω καθώς απαντάς.
Θα έρθει όμως η στιγμή που θα είσαι μόνο μια ανάμνηση. Η πιο όμορφη μου ανάμνηση και εγώ για εσένα η πιο γλυκιά.

Μα,ας τα αφήσουμε αυτά. Έτσι κι αλλιώς τα μελό ποτέ δεν χωρούσαν στο χαμόγελό μου. Αυτό το χαμόγελο που λάτρευες.

Εύχομαι την επόμενη να την αγαπήσεις πιο πολύ από εμένα και να είναι στα κυβικά σου. Να έχετε τα ίδια "θέλω" και να μην έχετε ημερομηνία λήξης όπως είχαμε εμείς.
Να σε αγαπά για αυτό που είσαι και να μην προσπαθήσει ποτέ να σε αλλάξει. Έτσι κι αλλιώς είσαι σπάνιος άνθρωπος.
Να νιώθει τυχερή που σε έχει και να σε αφήνει να κλείνεσαι στον εαυτό σου όποτε το έχεις ανάγκη χωρίς να σε πιέζει και να ζητά εξηγήσεις.
Να αγαπά τα μάτια σου και να μην τα αφήνει να δακρύζουν κι όταν γίνεται αυτό,να τη διαλύει.
Να είσαι ευτυχισμένος ρε θέλω. Έστω και χωρίς εμένα. Έστω και στην αγκαλιά μιας άλλης που καθόλου δε μου μοιάζει.
Να προσέχεις ψυχή μου τον εαυτό σου γιατί είσαι ένα διαμάντι που δυστυχώς εγώ άργησα να καταλάβω.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Είναι ένα κορίτσι..

..που ζει στον πρώτο όροφο της γωνιακής εκείνης πολυκατοικίας.  Έχει το στόρι του δωματίου της αυστηρά ανοιχτό τουλάχιστον μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα. Η μπαλκονόπορτα άλλοτε είναι ανοιχτή για να αναπνέει καθαρό(;) οξυγόνο,λέει.
Διαβάζει εκείνα τα βιβλία που δεν τα προτείνει κανένα Υπουργείο Παιδείας και παίζει με λέξεις και γράμματα όπου βρει,σε χαρτοπετσέτες,σε εξώφυλλα περιοδικών,σε σκόρπια μικρά χαρτάκια. Όπου κι αν σταθεί θα κρέμονται δυο καλώδια από τα αυτιά της και θα ανοιγοκλείνει το στόμα της ανάλογα με τη μουσική. Αν τύχει κι ακουστούν φωνές στη γειτονιά εκείνη,θα είναι οι δικές της. Όταν ξεπεράσει τα όρια της,όταν γίνει έξαλλη,θα φροντίσει να το μάθει ολόκληρο το τετράγωνο. Τόσα χρόνια και ακόμα δεν έχει μάθει να ελέγχει τον θυμό της. Με μια ελπίδα ζούμε όμως βρε αδερφέ.

Στον τοίχο επάνω από το γραφείο της έχει καρφιτσωμένη μια φωτογραφία από τα χρόνια της αθωότητάς της να της θυμίζει αυτό που κάποτε ήταν και δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Στο συρτάρι έχει κι άλλες φωτογραφίες,μα δεν το ανοίγει ποτέ παρά μόνο σπανίως,μην τύχει και ξεχυθούν όλες οι αναμνήσεις μπροστά της και την πιάσουν τα αναφιλητά και δεν είναι κανείς εκεί να τις τα σκουπίσει. Δεν είναι ότι φοβάται,είναι ότι έχει αρκετές άσχημες αναμνήσεις που προσπαθεί να ξεχάσει. Μα αυτές είναι επίμονες και φυτρώνουν από το πουθενά. Να την γεμίζουν ανασφάλεια και φόβο. Να της θυμίζουν αυτόν που την έβλαψε,αυτούς που εκείνη έβλαψε. Να την κρατούν πίσω.

Και τότε βγάζει εκείνο το καλό μπουκάλι κρασί που πάντα έχει στο πίσω μπαλκόνι. Να την ηρεμήσει λίγο,να την αποτρέψει από το να σφίγγει τα δόντια της,να τη ζαλίσει. Θα στείλει κι ένα μήνυμα σε κάποια φίλη που της δίνει έμπνευση εδώ και πολλά χρόνια,ίσα ίσα για να μη νιώθει τόσο απίστευτα μόνη. Και ύστερα θα ελπίζει πως θα έρθουν και άλλοι καιροί καλύτεροι από αυτούς.
Για ένα καλύτερο αύριο ζούμε εν τέλει.






Σου είπα; Ξανάρχισα το κάπνισμα.
Ξοδεύω τα λεφτά μου σε ανώφελα ψώνια που μου προσφέρουν προσωρινή ηδονή.
Βγαίνω με άτομα που δεν έχω τίποτα κοινό.
Έχω ένα κενό εδώ και εκεί που αντί να μικραίνει,μεγαλώνει.
Ως πότε θα προσπαθώ να το καλύψω με υποκατάστατα;
Ξέρεις νομίζω πως χρειάζομαι ένα χέρι να με τραβήξει στην επιφάνεια.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

ΤΑ βράδια



Είναι τα βράδια που ξενυχτάμε μόνο από έρωτα.
Που καπνίζουμε ένα τσιγάρο στη σκέψη τους.
Που ακούμε τα τραγούδια που μας τους θυμίζουν.
Σ' αυτά τα βράδια δεν υπάρχει χώρος για στεναχώριες. Μονάχα λίγη νοσταλγία.
Λίγα "αχ και να ήταν τώρα εδώ μαζί μου" και πολλά "δεν υπάρχει αμφιβολία,είμαι ερωτευμένη".

Τους έρωτές σας να τους εξυμνείτε. Είτε έχουν φύγει,είτε είναι ακόμα εδώ.
Να τους θυμάστε με χαμόγελο και να τους γιορτάζετε.
Να νιώθετε ευλογημένοι που υπήρξαν και που τα κάνατε όλα πουτάνα στο βωμό τους.
Πιείτε ένα ποτήρι στην υγειά τους και ευχηθείτε από καρδιάς να είναι καλά.

Εβίβα στο πιο υπέροχο συναίσθημα.
Στον άνθρωπο που σας έμαθε να αγαπάτε.
Στον άνθρωπο που πεθάνατε για 'κείνον.
Στον έρωτα λοιπόν.
Ας πιούμε!

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

είναι αυτό το τσικ μέσα σου ~

Μου λείπει εκείνο το όμορφο γλυκό προσωπάκι που κάποτε γνώρισα και στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο πόνο θα μου προσέφερε απλόχερα στην κοινή μας πορεία. Αυτό το πρόσωπο που μετά από όλα όσα έχουν γίνει συνεχίζει να είναι σταθμός στη ζωή μου. Συνεχίζει να γεμίζει τις κρύες νύχτες του χειμώνα και να βρίσκεται δίπλα μου με έναν καφέ τα πρωινά που μπαίνουν ηλιαχτίδες από το παράθυρο. Συνεχίζει να μου μαθαίνει πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο σκληρή είναι η ζωή.
Μα εγώ,εγώ αυτό το μικρό πλασματάκι συνεχίζω να είμαι αισιόδοξη. Συνεχίζω να δίνομαι και ας φάω τα μούτρα μου μετά. Συνεχίζω να εκτιμώ ότι με διέλυσε γιατί εγώ κάποτε αυτό που με διέλυσε το έβαλα στη ζωή μου και το αγάπησα και δεν αγαπάς και ξε-αγαπάς κάποιον από τη μια στιγμή στην άλλη. Εγώ, συνεχίζω να χαμογελώ και να φανερώνω την καλή πλευρά του εαυτού μου. Δεν έχω χρόνο για μίση και αντιπάθειες -η ζωή είναι μικρή για να 'ναι θλιβερή μωρό μου.
Βεβαίως βεβαίως,συνεχίζω να είμαι με τα φεγγάρια μου. Το πιο κυκλοθυμικό άτομο που μπορεί κανείς να γνωρίσει. Ίσως και το πιο αξιαγάπητο -ναι είμαι και ψωνάκι και πολύ το χαίρομαι. Συνεχίζω να βλέπω ήλιο μέσα στη μουντίλα της Δευτέρας και να ψιθυρίζω στον εαυτό μου πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό.

Είναι κρίμα να εγκαταλείπουμε αμαχητί μια ολόκληρη ώρα της μέρας επειδή η προηγούμενη ώρα ήταν από τις χειρότερές μας. Η ζωή προχωρά και καλό θα κάνεις να βγάλεις τα φανταχτερά σου ρούχα από τη ντουλάπα. Καλό θα είναι να φορέσεις το πιο φωτεινό σου χαμόγελο και να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί. Μην αφήσεις το μυαλό να πλημμυρίσει από στενάχωρες σκέψεις και τους μίζερους ανθρώπους που θα συναντήσεις στο λεωφορείο,στο τραμ,στο μετρό να τους συνεπάρεις με τη χαρά και τη ξεγνοιασιά σου. Μην τους αφήνεις να χάνονται μέσα στα άδυτα της θλίψης και μη χάνεσαι ούτε εσύ,μουτράκι. Θυμήσου πως κάποτε ήσουν εσύ αυτή που παρακαλούσες να βρεθεί κάποιος και να σε πάρει μακριά από το βούρκο που μόνη σου αδυνατούσες να βγεις.








[μια μέρα θα ξυπνήσεις κι αν και έξω θα έχει μπόρα,εσύ θα βλέπεις ήλιο.


μόνο ήλιο εύχομαι στη ζωή σου,μουτράκι]

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

μια βόλτα είν' η ζωή!

Θέλεις να κάνουμε μια ανασκόπηση στο κοντινό παρελθόν σου; Ίσως όσα πω πονέσουν,μα σου υπόσχομαι πως ένα ποτήρι κρασί στο τέλος θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα.

Θα σου θυμήσω πόσοι δήθεν φίλοι έγραφαν την ταμπέλα "λάθος" στο μέτωπό τους και εσύ έμενες εκεί να τους αφήνεις κομμάτια σου,να τους φανερώνεις τον εαυτό σου για να έρθουν κάποια στιγμή να σε ξεμπροστιάσουν κι εσύ να μείνεις με ένα βλέμμα αχανές και να αναρωτιέσαι πως μπόρεσαν να σε προδώσουν.
Θα σου θυμήσω τους έρωτες που ξεκίνησαν με την πιο όμορφη βόλτα πλάι στην παραλία και που όλα στην αρχή έμοιαζαν ειδυλλιακά. Ώσπου τώρα είναι το πιο γλυκό σου λάθος που παραδίδεσαι όλο και περισσότερο,που αρνείσαι κατηγορηματικά να φύγεις,που τα πάντα στο μυαλό σου τριγυρνούν γύρω από το πρόσωπο και το όνομά του.

Γράψε λάθος. Δεν θα ξύσω άλλο πληγές. Δεν θα σου βάλω άλλο το μαχαίρι στην καρδιά. Μονάχα θα σου δώσω μια συμβουλή κι αν θέλεις ακολούθησέ την. Πάρε τα κομψά ποδαράκια σου και πήγαινε εκείνη τη βόλτα που τόσο ανάγκη έχεις χωρίς να το ξέρεις. Δε χρειάζεσαι τη συνοδεία του Λουδοβίκου για να πας μια βόλτα. Δεν θα σε περάσει κανένας για τρελή,να σαι σίγουρη γι' αυτό,όλοι κάποια στιγμή το έχουμε κάνει. Φρόντισε να μη σε ενοχλήσει κανείς,αφήνοντας πίσω κάθε συσκευή που θα εμποδίσει την ηρεμία σου. Δε χρειάζεσαι ούτε ζακέτες,ούτε μπουφάν. Δε χρειάζεσαι το μυαλό και την καρδιά,μονάχα δυο μάτια ανοιχτά για να βλέπεις πόσο όμορφος είναι ο κόσμος γύρω σου. Ο κόσμος που κάθε μέρα αρνείσαι να δεις μέσα σε υποχρεώσεις και δουλειές που νιώθεις ότι σε πνίγουν.

Κι όταν γυρίσεις σπίτι,θα δεις ότι θα νιώθεις κάπως καλύτερα,σαν να έχεις λυτρωθεί.
Τώρα που γύρισες βάλε και το ποτηράκι κρασί που λέγαμε κι ύστερα πέσε να κοιμηθείς χωρίς να σκεφτείς τίποτα.
Θα είναι ο καλύτερος ύπνος που έχεις κάνει ποτέ.



Και να θυμάσαι: η πολλή σκέψη δεν κάνει ποτέ καλό.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

όλα εκείνος ~

Θα ξεκινήσω με κάτι που ίσως δε γνωρίζετε. Είμαι ερωτευμένη. Αυτό που σίγουρα δε γνωρίζετε είναι ότι είναι η πρώτη φορά που νιώθω τι σημαίνει πράγματι έρωτας. Τι σημαίνει δύο άνθρωποι να γίνονται ένα,να κάνουν έρωτα και όχι σεξ,να εξαρτάται η διάθεση του ενός απ' του άλλου,να μην μπορούν να κοιμηθούν χωρίς καληνύχτα. Ίσως άργησα λίγο να το νιώσω αυτό το υπέροχο συναίσθημα,μα σημασία έχει πως κάποια στιγμή στη ζωή μου το βίωσε κάθε κύτταρο του κορμιού και της καρδιάς μου και σίγουρα δεν πρόκειται να το μετανιώσω. Άφησα πέρα κομμάτι της ανασφάλειας μου και αφέθηκα αν όχι ολοκληρωτικά -αρκετά. Έδειξα εμπιστοσύνη,έκανα υποχωρήσεις που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανα,έμαθα να κάνω υπομονή. Και όλα αυτά εγώ! Εγώ που είμαι η πιο εγωίστρια και πεισματάρα όλων των εποχών. Εγώ,το ίδιο το στραβόξυλο. Κοίτα να δεις πόσο μπορεί να σου βγάλει τον καλό εαυτό σου ένας έρωτας!

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να χωρίζουν και να αλλάζουν πόλεις και χώρες προκειμένου να ξεχάσουν τον άνθρωπο που είναι ερωτευμένοι. Να κλείνονται στους τέσσερις τείχους,να μη μιλούν σε κανέναν,να νοσταλγούν στιγμές. Να αδειάζουν τα μπουκάλια,να γεμίζουν γόπες τα τασάκια. Και εγώ να μένω εδώ,στον μικρόκοσμό μου. Να τους κοιτώ από μακριά,πίσω από τη μοβ κουρτίνα της ασφάλειας του σπιτιού μου και να τρέμω στη σκέψη πως κάποια μέρα ίσως να 'μαι εγώ στη θέση τους. Να φοβάμαι στον κάθε γερό τσακωμό μας μήπως τον έπρηξα πολύ και φύγει.

Φύγει. Κι εγώ τον τελευταίο χρόνο τον έχω και νιώθω ασφαλής. Και τώρα ξαφνικά αν τον χάσω,θα χαθώ. Και θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς Βασιλικής που τότε δεν καταλάβαινα γρι απ' όσα έλεγε και την κοιτούσα σαν χάνος.
" Κορίτσι μου,από έναν ουσιαστικό έρωτα δε συνερχόμαστε ποτέ."

Και τότε,όταν από το τόσο πάθος χωρίσουμε,εγώ θα αλλάξω χώρα,μη σου πω και ήπειρο. Θα κλάψω,θα πονέσω όπως αξίζει σε κάθε δυνατό έρωτα. Θα κλειστώ στον εαυτό μου,πιθανόν να ξαναρχίσω το κάπνισμα και μετά όταν νιώσω πως δεν έχω άλλα δάκρυα να βγάλω,θα πάψω να νοσταλγώ. Γιατί η νοσταλγία σε κάνει αδύναμο ενώ ο θυμός σε κάνει εγωιστή και δυνατό. Γιατί εν τέλει η ζωή είναι ένα αστείο και δεν κάνει να την παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά.

Κι εσύ φίλτατε αναγνώστη θα μου πεις "Ρε κοπελιά πας καλά; Τι κάθεσαι και δηλητηριάζεις την ψυχή σου με υποθέσεις; Ζήσ' το κι όπου βγει. Και αν πονέσεις τόσο,εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε." Πολύ σωστά και εγώ τα ίδια θα σου έλεγα. Μόνο που ώρες ώρες ξυπνάει μια άλλη Birdy,που είναι γεμάτη από ανασφάλειες,που ζηλεύει κάθε θηλυκό που κινείται και παίρνει σβάρνα κάθε μπουκάλι κρασί που θα βρεθεί στο διάβα της και πίνει μπας και κοιμήσει επιτέλους τον κακό εαυτό της. 

Ας κοιμηθεί επιτέλους,με κούρασε.