Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Τελικά όλα αυτά είναι δικά μου

Έχει τα πάντα ή έστω όλα τα συστατικά που χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένη. Τριγυρνά στα στενάκια και κάθεται στα καφέ που της κάνουν κλικ. Αυτά με τις πολύχρωμες καρέκλες και την ταξιδιάρικη μουσική. Έχει διάβασμα για τη Σχολή αλλά το αμελεί συνεχώς με φθηνές δικαιολογίες. Τελευταία κοιμάται πολύ,τόσο που την ξυπνούν μόνο τα τηλεφωνήματα και τα θυροτηλέφωνα,τα κάποια,τα τυχαία. Έχει τους φίλους που θέλει,αυτούς που της κάνουν εκπλήξεις και της δίνουν φιλιά στο μέτωπο σε στιγμές που δεν το περιμένει. Αυτούς που την προσέχουν και της παίρνουν το ποτό από μπροστά της όταν ξέρουν πως έχει πιει ήδη πολύ,κι ύστερα την φέρνουν στο σπίτι και δεν την αφήνουν λεπτό μόνη.

Μετρώντας αντίστροφα,ο χρόνος περνάει πιο αργά και μπορώ πιο εύκολα να εκτιμήσω αυτές τις στιγμές κι άλλες τόσες. Το μυαλό ταξιδεύει στο χρόνο,μην έχοντας διάθεση να ακούσει εντολές ή διαταγές. Νιώθω εκατομμύρια μικρά τσιμπήματα σ' όλο μου το κορμί. Κάποια είναι από χαρά ή ευτυχία -όπως θες πες το- ή και από λύπη.
Φέτος θέλω να ερωτευτούμε στις χιονονιφάδες,να κάνουμε έρωτα στο τζάκι. Τα συντρίμμια να αρχίσουν να ενώνονται. Οι Κυριακές να μην είναι μελαγχολικές και να μην θυμάμαι. Θέλω έμπνευση και πολύ χορό. Θέλω να μας πιάνει το ξημέρωμα από τις ιστορίες που θα διηγούμαστε ο ένας στον άλλον. Θέλω τα βράδια να πίνουμε βότκα λεμόνι και να μη μας πιάνει. Να φιλάς τη μύτη μου και να σε δαγκώνω στ' αυτί. Να γελώ παντού σαν παιδί και να μη με νοιάζει ο κόσμος. Να ζούμε στ' αλήθεια,χωρίς ψευδαισθήσεις. Θέλω να βλέπω μάτια που διψούν για ζωή.




ο Δεκέμβρης μου δε μυρίζει μόνο μελομακάρονα,
μυρίζει τζάκι και κανέλα από τα κεριά,
αγάπη και έρωτα.



*καλή Χρονιά αγαπημένα μου πλάσματα -έστω και 31*

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα ήταν και τότε

Έχω απέναντί μου δυο μάτια αμυγδαλωτά που κοιτούν πότε εμένα,πότε το κενό. Ψιθυρίζουν λόγια που ξέρουμε μόνο οι δυο μας και τραβλίζουν λέξεις κοινότυπες μα με διαφορετική ισχύ. Στο μεταξύ τα λαμπιόνια επάνω στο σύνθετο είναι τα μοναδικά που μας φωτίζουν και μας κάνουν παρέα. Τραγούδια ξεχασμένα που έχω χρόνια να ακούσω και διαδρομές πρωτόγνωρες μέσα στο σκοτάδι ως συνοδηγός.
Μετρώ ήδη αντίστροφα το χρόνο για την επόμενη στιγμή,το επόμενο λεπτό,και δεν θέλω να χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο,ούτε μισό από τις στιγμές αυτές. Κανένα σώμα σε καμιά λογική δεν μπορεί να υπακούσει και καμιά καρδιά,σε κανένα μυαλό και "πρέπει". Όλα μας φέρνουν πιο κοντά και μας δένουν ακόμα περισσότερο και θέλω να σου πω,πως λίγο φοβάμαι,αλλά συνεχίζω κι ας μην ξέρω πού ακριβώς θα βρεθούμε. Αν θα είναι στα ουράνια ή μέσα σε χαράδρες και συντρίμμια.

Θέλω να μου κρατάς το χέρι παντού. Στα μαγαζιά και στις βόλτες. Να με αγκαλιάζεις πολύ σφιχτά. Μέχρι να σπάσουν τα κόκαλα και τα συναισθήματα να γίνουν θρύψαλα. Θέλω να με πηγαίνεις βόλτα στην θάλασσα κι ας είμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Να μου θυμίζεις όλα αυτά που ξεχνώ. Να μου λες συχνά πως μ' αγαπάς και να με πηγαίνεις για τσίπουρο να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Να μη μας χωρίζουν πεδιάδες και βουνά. Κι όταν γίνει αυτό,να μη μας αφήσεις να χαθούμε. Το ξέρω,οι άνθρωποι χάνονται,έτσι απλά σταματούν να συνυπάρχουν. Φεύγουν χωρίς εξηγήσεις και δε λυπούνται για ότι άφησαν πίσω τους. Εσύ όμως,αν φύγεις ποτέ,κάνε μου μια χάρη μόνο. Γύρνα για λίγο πίσω και σκέψου όλα αυτά που σου προσέφερα χωρίς να ζητήσω αντάλλαγμα και να ξέρεις πως δεν το μετάνιωσα ούτε για λίγο.





Φέτος ο Άι-Βασίλης θέλω να κρατήσει στη ζωή μου όλα όσα έχω και να μου χαρίσει όμορφες στιγμές.
Και υπόσχομαι πως τώρα,αλήθεια,θα τις φερθώ όπως τις αξίζει.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Ο τροχός γυρίζει

Γιατί αποφεύγεις να κοιτάς τη ζωή στα μάτια-
Γιατί το χαμόγελό σου είναι σκιασμένο και τα μάτια σου θολά-
Γιατί σε βαραίνουν τόσο οι υποχρεώσεις-
Γιατί δε σκοτώνεις ότι καταστρέφει εσένα-
Γιατί υπάρχουν ώρες που ξεχνάς κι αλλάζεις-
Γιατί φοβήθηκες να μιλήσεις όταν έπρεπε-
Γιατί δε χόρεψες ποτέ στην άχαρη ζωή σου-
Γιατί πούλησες την ψυχή σου για ένα σ' αγαπώ-
Γιατί τρέμει η φωνή σου όταν πρέπει να πεις αυτά που σε τρώνε-
Γιατί λερώνεις για μια ηδονή το κορμί σου-
Γιατί δε διεκδικείς όσα αξίζεις-




Και κάπως έτσι ήρθε μια μέρα που όλα ήταν πιο απλά από ποτέ.
Και τώρα στο δωμάτιο τα πρωινά,μέσα από τις χαραμάδες διακρίνω ήλιο -κι ας έχει συννεφιά.
Και γυρνώ δίπλα μου και βρίσκω εσένα που από τότε που σε γνώρισα δε με έχεις αφήσει λεπτό μόνη.

Κι άρχισα πάλι να πιστεύω στους ανθρώπους,
να ξεγυμνώνω την ψυχή μου χωρίς φόβο και ανασφάλεια,
και πόσο μου είχε λείψει,να δίνω και να παίρνω αγάπη.





σ' ευχαριστώ που βρέθηκες στο δρόμο μου!--

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

(ίσως) δε λείπουν τόσο

Μου λείπει εκείνη η θέα του τελευταίου ορόφου ενώ έπαιρνα την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο.
Μου λείπει να σπάει την ησυχία το αδέσποτο σκυλί. Μου λείπουν και τα λιγοστά φώτα στα σπίτια.
Η ζεστασιά και το αγαπημένο τζάκι. Μου λείπουν τα χαμογελαστά πρόσωπα γύρω από το τραπέζι και τα πολλά άτομα στο σπίτι.
Μου λείπεις εσύ. Κι εσύ. Κι εγώ. Μα όχι εμείς.


Τώρα όμως,ένα 'έτσι' να κάνω βλέπω θάλασσα. Και δυο τετράγωνα πιο κάτω μένει κάποιος που δεν είσαι εσύ.
Τώρα δε χρειάζεται να ξενυχτήσω πάνω από τόμους βιβλίων και το λαμπατέρ γραφείου είναι μόνο για διακοσμητικό.
Τώρα έμαθα να λέω 'όχι' όπου πρέπει. Τώρα μεγάλωσα λίγο παραπάνω και σα να ξέρω κάπως καλύτερα.
Τώρα οι καφέδες είναι σαν να περιέχουν μέσα λίγο αλκοόλ που με κάνει να μιλώ περισσότερο και οι νύχτες πια,
είναι μόνο δικές μου και δεν τις μοιράζομαι με ανεπιθύμητους.
Και οι καβγάδες μοιάζουν με κακή ανάμνηση και η βραχνιασμένη φωνή που τόσο μ' αρέσει,είναι από το χθεσινό hangover και όχι επειδή τσίριζα από τα νεύρα μου.
Τώρα τα πρωινά μπορώ να κοιμηθώ μέχρι αργά,τα απογεύματα να ξεχαστώ σε κάποιο καφέ και τα βράδια να συνεχίσω να μυρίζω τον έρωτα στην πόλη με αλκοόλ και πολύ πάθος.




Και ξέρω πως σ' αυτές τις γιορτές τίποτα δεν θα μου λείψει τόσο!

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Το τώρα και το "θα"

Κάποτε οι αγάπες παύουν να χωράνε στα σώματά μας. Τις αφήσαμε εκεί εγκλωβισμένες για καιρό και όπως αποδείχτηκε δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια γαμημένη συνήθεια. Τα συναισθήματα έπαιζαν κρυφτό από την πρώτη ως και την τελευταία στιγμή. Ώσπου στριμώχτηκαν μέσα στα κορμιά μας κι άρχισαν να ασφυκτιούν. Δεν άφηναν χώρο να μπει κανένας άλλος στη ζωή μας. Κάποτε οι αγάπες έτρεξαν να ελευθερωθούν. Πριν τις σιχαθούμε εντελώς. Πριν καταστρέψουμε τα σώματά μας και πριν καταλάβουν οι άλλοι,την παράνοια στο βλέμμα μας. Φοβάμαι πως δεν έμειναν πολλές αναμνήσεις. Φοβάμαι πως η μερά που θα σε ξεχάσω,πλησιάζει.



ας είμαστε ρεαλιστές.

σε λίγο θα είμαστε/θα είμαι τόσο αναίσθητη που όλα θα περνούν από δίπλα μου και τίποτα δεν θα έχει τη δύναμη να με αγγίξει.
θα συμπεριφέρομαι άσχημα σε όσους δεν το αξίζουν γιατί μόνο αυτοί θα 'ναι κοντά μου όταν τους χρειάζομαι.
σε λίγο θα ερωτεύομαι και δεν θα το μαθαίνω ποτέ από φόβο μην πληγωθώ.
θα αποκλείω με την πρώτη ματιά και οι δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες θα 'ναι σκέτες παρωδίες.
θα περπατώ και δεν θα κοιτώ γύρω μου. δεν θα ακούω τα σφυρίγματα και δεν θα βλέπω την ομορφιά που απλώνεται.
θα συνηθίσω στο μίσος και την κακία και θα τους απωθώ όλους από κοντά μου.
και το χειρότερο αγάπη μου ξέρεις ποιο είναι;
πως πια δε θα με νοιάζει.
τόση αναισθησία.
νιώσε.






Δώσε μου τα χέρια σου. Κράτησε μακριά τα ψέματα. Χάρισέ τα σε αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν.
Βρες λέξεις για να γεμίσεις τυχόν κενά.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

είναι τα Άτομα

Υπάρχουν και αυτοί που θα είναι εκεί για εσένα πριν καν τους το ζητήσεις. Που θα σε δεχτούν για αυτό που είσαι χωρίς να προσπαθήσουν να σε αλλάξουν. Που θα σε στηρίξουν και θα σε καταλάβουν με ένα τους βλέμμα χωρίς να χρειαστεί να μιλήσετε. Που θα βγείτε με μοναδικό σκοπό να μη γυρίσετε σπίτι ώσπου να βγουν οι πρώτες αχτίδες ηλίου. Που θα πείτε μικρά ψέματα σε τρίτους για να καλύψετε τις χαζομάρες σας. Που μαζί θα κάνετε κούνια και θα φάτε μαλλί της γριάς σαν τα πεντάχρονα. Που θα εξομολογηθείτε τους φόβους και τις ανασφάλειες σας,θα μοιραστείτε τα αδύνατά σας σημεία και θα ξέρεις πως δεν θα σε χτυπήσουν εκεί που πονάς. Είναι αυτά τα άτομα που θα μοιραστείτε πολλές τρέλες και που στις βλακείες που θα κάνεις θα σου πιάσουν ζεστά το χέρι και θα σου πουν πως "δεν πειράζει,είναι της ηλικίας μας".
Άτομα που είναι ακριβώς όπως τα έψαχνες,στα ίδια σταθμά μ' εσένα και που στα μάτια σου μοιάζουν πελώρια και θαρραλέα,κι ας μην είναι ακριβώς έτσι. Που αισθάνεσαι γι' αυτούς,όπως ακριβώς κι εκείνοι για 'σενα. Και κάνετε όνειρα μεγαλεπίβολα και ονειρεύεστε τις παράλληλες ζωές σας σε λίγα χρόνια και μένετε ξύπνιοι να θαυμάσετε τ' αστέρια μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Και μαζί τους δε νυστάζεις ποτέ και θες να πεις κι άλλα,ώσπου να ζαλιστείς από την αυπνία,ώσπου τα μάτια να θολώσουν από τον καπνό. Είναι τα άτομα που σ' αγαπάνε χωρίς να στο πουν αλλά στο δείχνουν με την κάθε ευκαιρία.
Όπως με ένα φιλί στο μέτωπο ή με μια αγκαλιά από εκεί που δεν το περιμένεις. Μαζί τους νιώθεις ολόκληρη,ποτέ μισή.
Είναι τα άτομα που ολοκληρώνουν τις φράσεις σου και καταλαβαίνουν τα ψέματα που λες στην προσπάθειά σου να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό. Που θα σου πουν την αλήθεια όσο σκληρή κι αν αυτή είναι.



-Ναι. Αλήθεια υπάρχουν. Σου το είχα πει άλλωστε.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Τα απρόοπτα μας μωρό μου

Το στόρι ανεβοκατεβαίνει συνέχεια και το παράθυρο μένει πάντα ανοιχτό να φεύγει ο καπνός. Τα πεταμένα κουτάκια μπύρας στο τραπέζι και η στάχτη στα πλακάκια μαρτυρά πως ακόμα υπάρχει ζωή εκεί. Τα "έχω" και τα "δεν έχω",είναι πλέον φανερά. Κι αν με χτυπήσεις ώσπου να ματώσω,θα τρομάξεις όταν δεις πόσο αλκοόλ ρέει στις φλέβες μου. Τραγουδάς με την κιθάρα και δε σ' ακούω. Είσαι δίπλα μου αλλά απέχεις χιλιόμετρα.
Τα μηνύματα είναι πάντα μετά τις δύο. Όταν τίποτα δεν θυμίζει πως είμαστε νηφάλιοι και τα λόγια είναι μεγαλειώδη και τρομακτικά. Το κοντέρ στο αμάξι δείχνει να πλησιάζει τα 180 και το παράθυρο, σαν αυτόματο,ανοίγει διάπλατα με μια κίνηση.
Και κάπως έτσι αρχίζεις να αναπνέεις ξανά. Βλέπεις,τίποτα δε μας κρατά κι οι αλυσίδες που νομίζαμε,αποδείχτηκαν κλωστές. Μόνο εμείς μας κρατάμε και οι ηλίθιες σκέψεις μας. Αρχίζεις να γλυκαίνεσαι με όσα μέχρι πρότινος μισούσες.
-Γιατί;
-Έτσι.
Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση σ' όλα τα γιατί του κόσμου. Γι' αυτό μη με ξαναρωτήσεις και μην αναρωτηθείς για τίποτα. Θα κλείσω την πόρτα ορμητικά αλλά εσύ μην φοβηθείς από το μίσος που δεις στα μάτια μου. Είναι επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Θα προχωρήσω και στα ακουστικά θ' ακούω μόνο παράσιτα και η μουσική θα είναι ανύπαρκτη και ανούσια τότε.

Αφιερωμένο στις πολύχρωμες σκιές μας. Στις βόλτες και στα "πάμε για ένα ποτό" και τελικά καταλήγαμε ως τις 6 το πρωί για ρετσίνες και να μας διώχνουν οι καημένοι καταστηματάρχες. Και κάπως έτσι όλα τελείωσαν,πριν ακόμα αρχίσουν.
Ξύπνησα με ένα κουτί λουκουμάδες καραμελωμένους με μερέντα στο κομοδίνο κι ένα σημείωμα που έκαψα χωρίς δεύτερη σκέψη.


Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Οι νύχτες και οι μέρες των μελλοντικών σου αναμνήσεων

Ένα βράδυ βγάλαμε τα σκούρα ρούχα που συνηθίζουμε να φοράμε και ντυθήκαμε μέσα σε φανταχτερά και πολύχρωμα-αυτά που σιχαινόμαστε. Δεν υπήρχε κανένα σενάριο και τίποτα προγραμματισμένο. Τζιν λεμονάδα,μουσικές εκκωφαντικές,αστράκια και καρδούλες,μόνο αυτά. Πιστέψαμε ξανά στα θαύματα,στον έρωτα,στον αυθορμητισμό και στις ιστορίες με happy end. Ήταν όλα πιο απλά και ήρεμα από ποτέ. Τα σκηνικά ήταν διαφορετικά και τα κουστούμια που φορούσαμε ήταν σε μεγαλύτερο νούμερο χωρίς να χρειαστεί να στριμωχτούμε μέσα σε αυτά. Κοίτα πως αλλάζουν οι καταστάσεις,αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα,οι άνθρωποι. Παράξενο αλλά αν το δεις και από την θετική του μεριά είναι συνάμα γοητευτικό.

Κι ύστερα δεν θυμάσαι γιατί πίνεις,ποιον πας να ξεχάσεις και ποιον θες να γυρίσεις πίσω σ' εσένα. Η γαμάτη αίσθηση του "πίνω για 'μενα" και του "όλα μοιάζουν μάταια και δεν έχουν σημασία"-θα 'θελα να διαρκούσε λίγο παραπάνω. Κι ύστερα μια πρωινή βόλτα με κοντομάνικο για μπουγάτσα. Να κρυώνω και να μη βάζω ζακέτα. Ο ουρανός είναι γαλάζιος,όχι μπλε. Τα σύννεφα στολίζουν ένα μέρος του ουρανού αλλά αποφεύγω να τα κοιτώ. Υπάρχουν μόνο για να τα χαζεύεις,να φαντάζεσαι και να παίρνεις αποφάσεις και δεν αρμόζουν σε τέτοιες ώρες. Ο ουρανός δεν έχει όρια,ούτε και η θάλασσα. Κι ας τη βλέπω κάθε μέρα,δεν τη βαριέμαι ποτέ. Γεμίζω θάλασσα και αέρα τα πνευμόνια μου,ίσως και λίγο καυσαέριο από τα αυτοκίνητα,μα όχι τσιγάρο.

Είναι η ζωή που τόσο καιρό καταδίκασες τον εαυτό σου να μη ζει μηρυκάζοντας το παρελθόν.





Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Στη μυστική ζωή που ζήσαμε μαζί

Βλέπω παλιές ρομαντικές ταινίες κι αναρωτιέμαι αν θα έρθει ποτέ ξανά η μέρα που οι άνθρωποι θα θέλουν να ερωτεύονται όπως στη δεκαετία του '80,ίσως και λίγο πιο πριν. Που δεν θα καταπιέζουν τα συναισθήματα τους και δεν θα φοβούνται να δώσουν ό,τι έχουν κι ό,τι μπορούν. Το βλέπω παντού. Είμαστε τόσο δειλοί και είναι τόσο λυπηρό και τόσο κρίμα. Χάνουμε στιγμές,χάνουμε όμορφα συναισθήματα,χάνουμε εμάς. Ενώ κάποτε,μύριζε ποπ κορν,Χριστουγεννιάτικα φίλινκς όλο το χρόνο και αγάπη στα σπίτια. Γκρινιάζουμε για όλα αυτά που πέρασαν,αλλά αν δούμε σωστότερα,είναι όλα ακόμα δίπλα μας,εμείς τα προσπερνάμε.

Κι ήρθε κάποια μέρα που δεν καταπιέστηκα ούτε στο ελάχιστο. Που δεν κρύφτηκα πίσω από λέξεις και βλέμματα. Που δε σου έβαλα τραγούδια για να ακούσεις πως νιώθω,αλλά σου το 'πα κοιτώντας σε στα μάτια. Κι αλήθεια,κι ανταπόκριση να μην έπαιρνα δε θα με πείραζε. Δεν φοβήθηκα μην τρομάξεις και φύγεις. Έπρεπε να το είχα κάνει εδώ και καιρό αλλά έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο για να ανέβουμε ξανά.





να ξέρεις.
δε σ' αλλάζω με τίποτα.
ό,τι και να γίνει.
τώρα ξέρω πως είσαι και είμαι κομμάτι της ζωής σου.

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Γιατί είναι μαγικό


Ένας ζεστός καφές,καυτός για την ακρίβεια. Ο αγαπημένος σου γαλλικός. Η πικέ κουβέρτα και το μαξιλάρι που σου έκανε δώρο εκείνος είναι η μοναδική σου αυτή τη στιγμή παρέα. Τα συναισθήματα παράλογα και η αίσθηση του κενού παράξενη. Μάλλον είσαι ακόμα μισο-μεθυσμένη από χθες. Λες το κλασσικό "δεν θα ξαναπιώ ποτέ στη ζωή μου" και γελάς με τα χάλια σου.
Ανοίγω το λαπτοπ. Διαβάζω αγαπημένα μου ιστολόγια. Δεν αφήνω κανένα σχόλιο γιατί δε χωράνε λέξεις να σας πω,πόσο ταυτίζομαι με κάποιους από εσάς. Παρομοιάζεις τη ζωή σου με τη ζωή τους. Κάπου μοιάζετε και κάπου διαφέρετε. Λες πως θα 'θελες να γνωρίσεις εκείνην,εκείνην κι εκείνην. Μετά λες ότι θα τις απομυθοποιήσεις. Φτιάχνεις τη μορφή τους στο μυαλό σου. Να έχει καστανά ή ξανθά μαλλιά. Ακόμα και όμορφη να μην είναι για τους άλλους,για εσένα είναι πεντάμορφη.
Πονάει στα μάτια η αλήθεια τους. Πονάς κι εσύ μαζί. Κάνεις εικασίες. Προσπαθείς να καταλάβεις τί κρύβεται πίσω από τα λόγια τους,όπως ίσως κάνουν κι εκείνες  μ' εσένα. Κάπου στο τέλος,σταματάς να νιώθεις μόνη και σαν ο πόνος που ένιωθες να απαλύνεται. Το στομάχι δένεται κόμπος από την ομορφιά των λέξεών τους. Σκέφτεσαι πόσο όμορφα τις έντυσαν μέσα στο κείμενο κι ύστερα τις ευχαριστείς σιωπηλά γιατί κάτι έμαθες μετά από αυτό που διάβασες.
Εύχεσαι να έπαιρνες λίγο από την αίγλη τους,ίσως και λίγο από τον τρόπο σκέψης τους. Κι ύστερα εύχεσαι αυτό το υπέροχο κείμενο να μπορούσες να το είχες γράψει εσύ.



αφιερωμένο σε εσάς
και στο άτομο που μου έμαθε τον κόσμο των μπλογκ.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Όταν την βρεις,θυμίσου


Να την κοιμίζεις στην αγκαλιά σου και όταν κλαίει να της φέρνεις δώρο χαρτομάντηλα.
Να την αφήνεις να κάνει σκανταλιές και να μην τη συμβουλεύεις. Να μην παίρνεις την θέση άλλων.
Να την πηγαίνεις  βόλτα στην θάλασσα κι ας είμαστε στην καρδιά του χειμώνα.
Να της παίρνεις μαλλί της γριάς και να την αφήνεις να γελά σα μικρό παιδί.
Να συμμερίζεσαι τους φόβους και τις ανασφάλειές της κι ας μην την καταλαβαίνεις απόλυτα.
Να διώχνεις τα φαντάσματα που δεν την αφήνουν να κοιμηθεί και να την φιλάς γλυκά πριν φύγεις.
Να της αγοράζεις καραμέλες και ζαχαρωτά. Αυτά που στερήθηκε μικρή.
Να την ψάχνεις στα φώτα της πόλης όταν αργεί να γυρίσει τα βράδια.
Να την πιάνεις πάντα από το χέρι και να της εξηγείς όσα εκείνη δεν καταλαβαίνει.
Να μην εκνευρίζεσαι όταν επαναλαμβάνεται κι όταν γκρινιάζει. Έχε λίγη υπομονή μαζί της.
Να την προσέχεις και όταν είναι άρρωστη να της φέρνεις ντεπόν και νερό.
Να την κάνεις να νιώθει ξεχωριστή,σα να παίζει σε ταινία.

Και αυτή θα σ' αγαπήσει,όπως αγάπησε κάποτε εκείνον.

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Κι ας μην φτάσουμε ποτέ

Σε μια ώρα φτάναμε στον προορισμό μας. Εσύ από την αριστερή πλευρά του λεωφορείου κι εγώ από τη δεξιά. Όσα χρόνια και να περάσουν,όσο κι αν φθαρούμε,όσο κι αν σφαχτούμε τουλάχιστον αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει.
Να ακούω μουσική και να ταξιδεύω με το νου σε μέρη ιδανικά. Να σκέφτεσαι πως δε σου αξίζω κι όμως να εξακολουθείς να βρίσκεσαι δίπλα μου. Κι ύστερα να κοιτιόμαστε στα μάτια και να ελπίζουμε μαζί σε κάτι αόριστο και σε κάτι καλύτερο. Να κοιτώ την θάλασσα που τόσο αγαπώ κι εσύ να κοιτάς εμένα χαιδεύοντας τα μαλλιά μου. Να παίρνω από τα τσιγάρα σου γιατί εγώ ξέμεινα από λεφτά κι εσύ να γελάς με την κατάντια της κοινωνίας μας. Να σου λέω πως πνίγομαι μέσα σ' αυτή τη παράνοια και τα μάτια σου να ακτινοβολούν πόνο αναμειγμένο με ελπίδα. Να λες πως όλα θ' αλλάξουν κι εγώ να σε πιστεύω κι ας ξέρω μέσα μου βαθιά πως τίποτα δεν θ' αλλάξει. Να παραγγέλνω καπουτσίνο μέτριο με κανέλα και να πίνεις τον ίδιο καφέ μ' εμένα κι ας μη σου αρέσει ιδιαίτερα. Να ανεβαίνω στη μηχανή σου,να ανοίγω τα χέρια και να πετάμε αγκαλιά.
Είναι όλα αυτά που δεν αντέχω. Ή είσαι εσύ αυτός που δεν αντέχω. Και είναι άλλα τόσα που δε χωράνε σε καμία λέξη και δε χωράν ούτε σ' εμένα την ίδια. Είναι η κυκλοθυμικότητα κι η τρέλα που μας πιάνει. Θέλω να πάω στο Παρίσι,στο Πόρτο Ρίκο,στην Αυστρία και στα αστέρια. Και δεν θέλω να θέλω όσα δεν μπορώ να πραγματοποιήσω. Κι ας προσπαθούσα λίγο να με αλλάξω,λίγο να μάθω να μην είμαι άπληστη,λίγο να μπορούσαμε να αντέξουμε ο ένας τον άλλον ή τουλάχιστον να μας συνηθίσουμε. Τα βράδια μας. Τα ατελείωτα μεθύσια μας και τα ρεζίλια μας. Όλο το κέντρο μια βόλτα,με μια ανάσα. Να σου στέλνω τον αριθμό του ραδιοταξί και γυρνώντας να παίρνω μπύρες από το περίπτερο. Να έχεις γρατζουνιές στο σώμα σου από τα χέρια μου και σημάδια στο λαιμό. Θα πονέσω αν μάθω πως τα ξέχασες όλα αυτά.
Δες. Κάθομαι δίπλα σου. Με έχεις ολοζώντανη στα δεξιά σου κι εσύ κοιτάς το αριστερό παράθυρο. Και θυμώνω κι ύστερα στεναχωριέμαι κι ύστερα με ρωτάς τί έχω κι ας ξέρεις την απάντηση. Είσαι όλα αυτά που σιχαίνομαι αγάπη μου και είμαι όλα αυτά που μισείς. Στο 'χω πει και μου το 'χεις πει και μετά καταλήγαμε στο κρεβάτι με πλανόδια φιλιά.



κάποιος είπε πως ο έρωτας είναι τυφλός. κι είχε δίκιο.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Ιστορία σελίδας 586

Είναι κάτι ώρες που είμαι με έναν πρόχειρο κότσο στα άλουστα μαλλιά μου. Φοράω την πρώτη τυχαία φόρμα που βρήκα μέσα στην ντουλάπα και περπατώ ξυπόλητη στο σανίδι. Όταν βέβαια πρόκειται να συναντήσω εσένα,αυτό αλλάζει. Τότε είμαι περιποιημένη και ίσως όμορφη στα μάτια σου.
Πάντως να ξέρεις,αν ήσουν τώρα εδώ,θα άνοιγα και τρίτο μπουκάλι μπύρας,θα το έπινα μονορούφι κι ύστερα θα έμπαινα ζαλισμένη μέσα στο αυτοκίνητο σου κι ας μην με ήθελες. Θα σε ξεναγούσα στα αγαπημένα μου μέρη,κι ας τα έχεις δει πεντακόσιες φορές,δεν πειράζει. Θα σου έδειχνα τα καφέ που συχνάζω και θα απορούσες με τον ενθουσιασμό μου. Όταν εκστασιάζομαι,οι γύρω μου τρομάζουν και προσπαθούν να με "συνετίσουν" -ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δρουν έτσι και γιατί τους πειράζει τόσο. Σκέφτομαι πως θα ήθελα να σου ρίξω και μαγικά φίλτρα. Να μάθω αν και πόσο ερωτευμένος είσαι μαζί μου. Κι αν δεν είσαι,εγώ θα σου κάνω βουντού και θα με ερωτευτείς θες δεν θες. Βλέπεις πόσο εγωίστρια είμαι; Το ξέρω,μη μου το υπενθυμίζεις συνέχεια. Με εκνευρίζεις.
Λέω απόψε να σε απαγάγω. Να σε πάω στο πάρκο δίπλα στο σπίτι μου,ύστερα για παγωτό -σίγουρα γεύσεις φράουλα και μπισκότο- να σου μιλήσω για κάτι βράδια αξημέρωτα κι εσύ να είσαι εδώ μα ταυτόχρονα και σ' άλλη. Δεν θα σου δείξω πόσο μ' ενοχλεί,να είσαι σίγουρος. Το πρωί θα σφυρίζεις και για τους δυο μας,γιατί εγώ δεν θα ξέρω. Άσε λίγο τις επαναστάσεις στην άκρη και την άτακτη ζωή που κάνεις. Θα φέρω και την φωτογραφική μου μαζί. Θα είναι τα αποδεικτικά ότι υπήρξαμε. Μετα βέβαια,σε κάποιο ξέσπασμα ίσως σκίσω τις φωτογραφίες μας,αλλά θα μείνουν οι αναμνήσεις χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά. Θα βάλουμε στο πικ απ και το τραγούδι που σου αρέσει τόσο,μα έχεις πολύ καιρό να ακούσεις. Ύστερα θα σ' αφήσω να καπνίζεις μέσα στο σπίτι,ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και θα ζαλιζόμαστε παρέα. Θα παρομοιάσω τα μάτια σου με τα χρώματα του δειλινού και το σώμα σου με τις λακούβες της ερήμου. Θα με κοιτάς με ένα βλέμμα περίεργο και θα εξερευνείς κάθε εκατοστό του εαυτού μου. Ποτέ δεν θα παραδεχτείς πως κατά βάθος με βρίσκεις ελκυστική. Κι εγώ θα σε φιλήσω λίγο κι εσύ θα υποκύψεις. Μονάχα μην αφήσεις το ταξίδι μας ημιτελές και φύγεις πριν το τέλος.



βαθιά μέσα μου πάντα θα πονάω,
για αυτό που από φόβο δεν ολοληρώθηκε,
αλλά μην το πεις πουθενά.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

It 's blue love,so shut up

Το χειρότερο απ' όλα είναι,που όταν το μυαλό σου πλημμυρίζει από σκέψεις και θέλεις οπωσδήποτε να γράψεις,βρίσκεσαι κάπου στο διάολο και η τεχνολογία είναι λέξη άγνωστη και ξένη. Είναι κάτι ώρες συνήθως γύρω στις 6 το πρωί όπου δυο χέρια νιώθεις να σ' αγκαλιάζουν αλλά το μυαλό βρίσκεται σε άλλα λημέρια. Ανάβεις απανωτά το ένα τσιγάρο μετά το άλλο,χαμογελάς μα δεν το νιώθεις. Είναι η στιγμή που η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Πόσο θα αντέξεις σε μία σχέση που δε χωράς πουθενά και απλά την έχεις εξιδανικεύσει στο μυαλό σου..
Κατευθύνομαι προς την πλατεία για την κλασσική μου κρέπα. Με μερέντα και μπισκότο παρακαλώ μήπως και γλυκαθώ επιτέλους. Τα πόδια μου δε με κρατάν,ψάχνω τον ώμο σου να πέσω κι εσύ γελάς με το χάλι μου. Έχει πανσέληνο απόψε σου λέω -καθώς κοιτώ αποσβολωμένη τον ουρανό- και μου λες πως ξημέρωσε. Είναι μπλε σου λέω-και μου λες πως είναι κίτρινη. Θα σε απαγάγω να πάμε ταξίδι. Που θες; Μοντεβίδεο,Παρίσι,Πόρτο Ρίκο; Σε κανένα από αυτά σου λέω. Αυτά είναι για τις πλούσιες ντίβες -ή και όχι βασικά- πάντως σίγουρα όχι για εμένα. Εγώ είμαι για ένα εισιτήριο στο φεγγάρι -χωρίς επιστροφή φυσικά. Θα κατοικήσουμε εκεί. Θα τα βλέπουμε όλα από ψηλά κι έτσι θα νιώθουμε πως έχουμε ξεφύγει από αυτόν το χαοτικό κόσμο που ποτέ δε συνήθισα-με. Πάντα ήθελα να ξέρω τί σκέφτονται οι άλλοι,πόσο μ' αγαπάνε και πόσο με μισούν. Αν λοιπόν πάμε,θα μάθω πόσο τους στοίχισε που μ' έχασαν. Γελάς υστερικά καθώς μου πειράζεις τα μαλλιά παρόλο που ξέρεις ότι δε μ' αρέσει να μπλέκονται τα χέρια σου στις μπούκλες μου. Είμαι μικρό λες,και αυτά δε γίνονται λες. Άσε με να πιστέψω μέσα στη ζάλη μου πως γίνονται. Σκας επιτέλους και με φιλάς βίαια κόβοντάς μου την αναπνοή. Έχω ακόμη τη γεύση των χειλιών σου και νιώθω το άγγιγμα του χεριού σου στο λαιμό μου. Τελικά μ' άρεσε ο τρόπος που το έκανες,σκέφτομαι.



Το επόμενο πρωί προσπαθώ να θυμηθώ τί έγινε και χορεύω με τα ηχεία στο ταβάνι να παίζουν αυτό.
Οι γρατζουνιές στο σώμα μου μαρτυρούν την αλήθεια.
Την υπόλοιπη μέρα σφυρίζω και γελώ πνιχτά στο δρόμο,στο λεοφωρείο,σ' εκείνο το καφέ.
Νιώθω τελείως άδεια από συναισθήματα κι όμως είμαι ευτυχισμένη.

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Φλερτάρεις με το τέλος και γουστάρεις

Μη με ρωτάς,δε θα σου πω.
Μη με κοιτάς,μονάχα ψέματα θα αφήσω να βγουν από τα χείλη μου.
Μη με πλησιάζεις,δε θα ανταποδώσω το άγγιγμα.
Ακούς;
Κουράστηκα. Με ακούς;
Οι πληγές μου δεν έπαψαν ποτέ ουσιαστικά να αιμορραγούν,θα έπρεπε μονάχα να ευχαριστήσω τα ρούχα που τις καλύπτουν. Και τα βράδια που δεν είμαι μαζί σου,ξέρω ακριβώς πού θα πάω. Κάτω από τα τσαλακωμένα σεντόνια είναι τα κρυμμένα μου ουρλιαχτά. Αφού οι δρόμοι ερημώσουν κι αφού τα τηλέφωνα σωπάσουν,ξέρω.
Γιατί είναι κάποτε που όλα μοιάζουν να τελειώνουν και περιμένεις τη λύτρωση που ποτέ δεν έρχεται. Και εσύ δεν αντέχεις την αναμονή. Σκασμός. Τώρα εγώ θα σου μιλήσω. Αν θες,μπορείς να βάλεις ένα ποτήρι κρασί μπας και αντέξεις τις τόσες τύψεις. Αν δηλαδή δε σου έχει αφαιρεθεί η ικανότητα να νιώθεις. Θα σου πω για 'κεινα τα βράδια που μου γάμαγες το είναι. Για εκείνα τα βράδια που προσπαθούσα όλους να τους ξεγελάσω,ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Για τα βράδια που φόρεσα το κόκκινο κραγιόν μου,γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος να αισθανθώ καλύτερα. Για όσα τραγούδια με συνόδεψαν όταν αιμορραγούσα μιας και εσύ ήσουν απανταχού απών.
Για τα συναισθήματα. Εκείνα που έχουν σημαδέψει τις μουσικές και τα χρώματα. Τα αρώματα και το εγώ σου ολάκερο. Εκείνα που αρνείσαι να δεις γιατί είσαι δειλός και γιατί φοβάσαι. Τα λόγια που δεν ομολογείς γιατί τρέμεις στην ιδέα ότι αν τα πεις,θα γίνουν αληθινά και αν γίνουν αληθινά,τότε θα σε σκοτώσουν. Ναι. Θα βρουν τη δύναμη και θα σε σκοτώσουν.
Το σκοτάδι που τόσο αγαπάς. Ένα άχρωμο τίποτα. Μία ψυχή κενή και ψιθυρίζεις λόγια που κανέναν δεν ενδιαφέρουν. Το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν ενδιαφέρουν ούτε εσένα. Ότι όλα είναι μία γαμημένη συνήθεια και τίποτα παραπάνω. Κι αυτές οι συνήθειες δεν ξεπερνιούνται. Νόμιζα ότι η απώλεια αντέχεται και νικιέται. Δε νικιέται,δε συνηθίζεται η πουτάνα. Με τον καιρό μονάχα μαθαίνεις να συμβιώνεις με τις πληγές σου,αλλά πάντα κάτι μένει.
Δεύτερο,τρίτο,τέταρτο ποτό. Και χορεύεις στους ρυθμούς της μουσικής. Και φιλιέσαι με άτομα που κανένα κλικ δε σου κάνουν. Κι ύστερα ρωτάς 'γιατί' τον εαυτό σου κι η απάντηση ίσως δεν έρθει ποτέ ή θα έρθει όταν πια δεν θα την έχεις καμία ανάγκη.




Σου το είχα πει. Μη μου επιτρέψεις να μη σε έχω ανάγκη.
Μη μ' αφήσεις στα χέρια κάποιου άλλου.
Γύρνα και δες. Πια δεν υπάρχουμε. Δε μας βρίσκω πουθενά.
Έφυγες. Τώρα μάτια μου σου ανακοινώνω,πως ήρθε η δική μου σειρά να φύγω.

(Και να ξερες μόνο πόσο πολύ λυπάμαι πού φτάσαμε ως εδώ.)

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Πώς με-μας βρήκε

Η playlist του φθινοπώρου είναι πάντα η ίδια και τα συναισθήματα κάθε χρόνο πανομοιότυπα.
Μέχρι χθες έβαζα γάζες και χαζαπλάστ μπας και καταφέρω να επουλώσω τις πληγές. Έπαιρνα το τσιγκελάκι της γιαγιάς και με έραβα λίγο λίγο. Και τώρα όλα αυτά φαντάζουν μάταια. Είναι στιγμές που νιώθεις ότι τα αντέχεις όλα,ή έστω ότι αντέχεις πολλά. Στιγμές που όλα όσα έζησες ήταν ένα μάθημα,άλλοτε σκληρό που σε πίκρανε κι άλλοτε γλυκό που σε άφησε να πιστέψεις ξανά στους ανθρώπους. Μα πάνω απ' όλα σ' εσένα την ίδια.

Θυμίστε μου φέτος να μη λυπηθώ για ότι έφυγε ή για ό,τι μόνη μου έδιωξα. Μονάχα να χαμογελάσω που υπήρξε.
Θυμίστε μου να βλέπω ανθρώπους που στάζουν αγάπη και τους άλλους να τους διώξετε μακριά μου. Είναι λίγοι,πολύ λίγοι για 'μενα.
Θυμίστε μου να πηγαίνω συχνά σ' εκείνο το μέρος που ερωτεύτηκα πρώτη φορά γιατί κάθε φορά νιώθω να αναγεννιέμαι.
Θυμίστε μου όλα αυτά που κάποτε ξεχνώ.

Προσπαθώ ακόμα να πάρω τις σωστές ανάσες. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς το φθινόπωρο μας βρήκε αγκαλιασμένους κάτω από τα σκεπάσματα. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς βρέθηκα σπίτι σου. Θυμάμαι μόνο τα μάτια σου πριν αρχίσω να βλέπω θολά. Θυμάμαι τα χέρια σου να κρατάνε το βαρύ μου σώμα γιατί αδυνατούσα να στηριχτώ μόνη μου. Θυμάμαι να έχω τη γεύση του τσιγάρου σου στα χείλη μου. Θυμάμαι τις τεκίλες και μετά θυμάμαι το απόλυτο τίποτα.
Ίσως έχουμε κάνει τόσα πολλά λάθη που δεν ξέρουμε πώς να τα διορθώσουμε. Ίσως εξακολουθούμε να γδέρνουμε για λίγη κάθαρση τα κορμιά μας. Ίσως τα φαινόμενα απατούν και δεν είμαστε αυτό που φαίνεται. Όμως εγώ πάντα σ' αγαπώ κρυφά μέσα μου και αγαπώ και τον εαυτό μου όταν είμαι μαζί σου.



καλό μήνα,καλό φθινόπωρο
*σ' εσένα,σ' εμένα,σ' εμάς.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

la distruzione

Κοιμηθήκαμε μαζί το βράδυ,αγκαλιά,αφού μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Σχεδόν είχε χαράξει,όταν αποφασίσαμε να κλείσουμε τα μάτια μας. Τί όμορφα που ξέρουμε να επικοινωνούμε και πόση πια χημεία μπορούν να έχουν δύο άνθρωποι; αναρωτιέμαι. Δεν ένιωσα ποτέ τόσο οικεία μαζί σου. Ούτε καν χθες. Κι ας έχουμε ανταλλάξει πόσα μηνύματα,κι ας κλείσαμε ολόκληρες ώρες στα τηλέφωνα,κι ας μοιραστήκαμε πόσες ανάσες,πόσα φιλιά και πόσες νύχτες μαζί. Όταν περπατώ μεθυσμένη στα σοκάκια,μόνο τότε μπορώ να νιώσω οικεία. Όταν με ζαλίζει ο καπνός απ' το τσιγάρο σου και σε κρατώ από φόβο μην πέσω κι εσύ με κρατάς μονάχα γιατί φοβάσαι μην κάνω κάτι με κάποιον που δεν είσαι εσύ. Και ξέρω πως δε μ' αγάπησες. Ίσως ούτε εγώ βέβαια σε αγάπησα ή τουλάχιστον όχι τόσο,όσο νομίζω. Μια συνήθεια ήσουν,ίσως και κάτι πιο πολύ. Στα μάτια μου μονάχα σε θεοποίησα και σ' έβαλα στη ζωή μου πολύ συνειδητά κι ας ήξερα πως θα με καταστρέψεις σταδιακά.
Κάποιο βράδυ που μένω σπίτι,γύρω στις 1 βγαίνω στο μπαλκόνι. Απολαμβάνω τη σιωπή και το σκυλί που γαβγίζει εκνευριστικά. Σου το είπα νομίζω,έμαθα να δίνω αξία σε μικρά πράγματα που φαντάζουν ασήμαντα. Εμένα που με φωνάζεις εγωίστρια κι αχάριστη,πια έχω μάθει να εκτιμώ. Ακόμη και σ' εμένα φαντάζει απίστευτο. Τις προάλλες παρήγγειλα πίτσα κι ας δε μου άρεζε ποτέ πριν. Όταν σ' ερωτεύτηκα αυτό άλλαξε. Αγάπησα κάθετί που είχε σχέση μ' εσένα. Οι άγραφοι κανόνες του έρωτα,λένε πως έτσι πάει συνήθως. Ο έρωτας σ' αλλάζει,μ' αλλάζει,μας αλλάζει.
Είναι στιγμές που θέλω να πετάξω όσες άσχημες αναμνήσεις έχω κρατήσει από εσένα και να έρθω την ίδια στιγμή στην αγκαλιά σου κι εσύ να μη με διώξεις,να μη μου θέσεις όρια,να με δεχτείς γαμώτο γι' αυτό που είμαι. Κι είναι και κάποιες άλλες γαμημένες,που προσπαθώ να επιβληθώ στον εαυτό μου και να κρατήσω τη σταθερότητα του χαρακτήρα μου -λέμε τώρα.


Κι αν ποτέ καταστραφούμε τελείως θα είναι από την ίδια μας την ένταση,
από όλα αυτά τα παράλογα και δυνατά που νιώθουμε.



[-μείνε λίγο που σε θέλω πολύ.
θα σου μάθω να χορεύεις στη βροχή
θα σε φιλήσω λίγο ακουμπώντας σε από το λαιμό που τόσο σ' αρέσει
ύστερα θα φύγεις και θα κάνουμε πως δε συνέβη ποτέ·]
μου λες και σ' ερωτεύομαι όλο και περισσότερο.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

~ εσύ κι εσύ κι εσύ

Κάποτε στέκομαι στη μέση του δρόμου.
αγκαλιάζω το άπλετο χάος που απλώνεται όλογυρά μου.
ακούω τις ομιλίες μέσα από τα αμάξια και αντικρίζω μάτια διαφορετικά μεταξύ τους.
βλέπω χέρια ενωμένα και χούφτες που στάζουν αίμα.
παίρνω εξηγήσεις στα αναπάντητα γιατί και δε με νοιάζει πλέον.
περνούν άτομα,βιάζονται να φύγουν ή να ξεφύγουν. ποιος ξέρει;
κυβερνήσεις πέφτουν,κυβερνήσεις ανεβαίνουν.
πόσοι ζουν στο τίποτα,στο κενό.
βλέπω θλίψη,κάπου στο βάθος διακρίνω και πρόσωπα χαμογελαστά.
φωτογραφίζω στο μυαλό μου εικόνες και φάτσες.
είμαστε όμορφοι όλοι-σε διαφορετικά μάτια.
είμαστε χαρούμενοι όλοι-σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας.
σταμάτα να απαιτείς πια,να είσαι χαρούμενος πάντοτε.
δεν το κατάφερε ποτέ κανείς.
δεν θα το καταφέρεις εσύ τώρα φιλαράκι.

ανάβεις ακόμη ένα τσιγάρο καθώς περιμένεις το λεοφωρείο.
κοιτάς την ομορφιά που απλώνεται.
τα φύλλα που λίγο πέφτουν.
το φθινόπωρο που γαργαλά τη μύτη σου.
μέσα στο μαύρο φόρεμα,νιώθεις εντυπωσιακή -αν όχι όμορφη.
αποδέχεσαι τελικά πως η μέρα δε σου ταιριάζει καθόλου.
κι άσε τους άλλους να υπάρχουν τη μέρα,εσύ ζεις τη νύχτα.





κι ας είναι η ζωή μου μια μαύρο και μια άσπρο.
κι ας είναι όλα μπερδεμένα και παράλογα.
κι ας μην καταλάβατε ούτε λέξη απ' όσα είπα.
χαμογελάστε γιατί ναι!
όσο υπάρχει ελπίδα,υπάρχει και λόγος για να γελάτε :)

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Τραγούδα μας από 'κει

Ρε! Πάμε από νωρίς. Να πάρουμε ποτά και να πιάσουμε πρώτη σειρά. Θα 'χει πολύ κόσμο.
Πράγματι,ο κόσμος πάντα ήταν αρκετός,τόσο που απορούσα.
Μάτια κόκκινα από τα τσιγάρα και τ' αλκοόλ.
Κάτι χαζά intro και μουσικές δυνατές.
Κερασμένα σφηνάκια πασπαλισμένα με καμάκι..
..και κάπου στο βάθος να αχνοφαίνεται ο Παύλος.

Ερχόταν να μας μεθύσει με τις μουσικάρες του. Με τους στίχους που ήταν πάντα τόσο ξεκάθαροι!
Στο 'πα. Δεν είναι εμπορικός. Ούτε μαστουρωμένος σαν άλλους.
Τραγουδούσε αγκαλιά μαζί μας και γινόταν πάντα,ένα με τους θαυμαστές του.
Μας κοιτούσε λες και έψαχνε να βρει τί κρύβεται πίσω από τις χαμογελαστές φάτσες μας.
Και με το τέλος του live,μας αφιέρωνε λίγο από το χρόνο του.
Μοιραστήκαμε λέξεις και χαμόγελα,στιγμές ξεχωριστές.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν,όταν ζούσα ένα από αυτά τα βράδια.
Ήταν μοναδικά και πραγματικά λυπάμαι που δεν θα έχω ξανά την ευκαιρία να σου μιλήσω.
Καλά να περνάς εκεί!






[Ένα ακόμη παιδί σκοτώθηκε και ντρέπομαι να γράψω για οτιδήποτε πολιτικό και για οποιοδήποτε επεισόδιο διαδραματίστηκε στη χώρα μας. Το μόνο που θα πω,είναι ότι οι άσχημοι φασιστές όμορφα καίγονται. Όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκω ευτελή και εξαιρετικά λίγα μπροστά στον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του άδικα.]



Γλίτωσες εσύ Παύλο. Εμείς να δούμε πώς θα πορευτούμε. Καλό ταξίδι και τραγούδα μας από ψηλά. 
Σε κάθε live θα είσαι μαζί μας,νοητά.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν όλα πετούν μακριά

Μέσα στο ημίφως ως συνήθως,την βρήκα κλαμένη και απογοητευμένη να κάθεται στο παράθυρο. Από τότε που μετακόμισε σ' εκείνο το σπίτι ήταν το αγαπημένο της μέρος. Βράδυ Σαββάτου και τα μάτια της πετούσαν σπίθες. Τελευταία,νιώθει πως οι νύχτες της ταιριάζουν καλύτερα. (Τα μαλλιά της ήταν σγουρά ως συνήθως και πνιγμένα στο αλάτι και στον ήλιο που λίγο λίγο μας αποχαιρετά. Και πόσο της αρέσουν τα μαλλιά της μετά την θάλασσα,την κάνουν να νιώθει πάντα πιο όμορφη -ίσως γιατί άρεζαν σ' εκείνον.)
Ήταν αργά κι εκείνη είχε πιει πολύ παραπάνω απ' όσο μπορούσε να αντέξει. Κοιτούσε τις φυλλωσιές του δέντρου απέναντι γιατί πολύ απλά αδυνατούσε να στρέψει κάπου αλλού το βλέμμα της. Το ήξερε κι η ίδια καλά κι ας φοβόταν να το παραδεχτεί. Υπήρχαν στιγμές που τους μισούσε όλους. Όλους. Ήταν επικίνδυνη και απόλυτη. Τα άτομα που την ήξεραν καλά και μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις της ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Δεν της άρεσε ποτέ να είναι προβλέψιμη ή να την θεωρούν δεδομένη,γι' αυτό κι άλλαζε γρήγορα συμπεριφορά. Έδιωχνε όσους ενδιαφέρονταν για εκείνη και κρατούσε όσους την έφθειραν κι όσους της έκαναν τη ζωή πολύπλοκη και δυσνόητη. Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη μανία της να αγαπά ότι τη σκοτώνει.
Και έχει καιρό τώρα που φιλοξενεί στο σώμα της αρρωστημένα συναισθήματα. Τώρα όμως νιώθει αλλιώς. Οι αγάπες σταματάν να χωρούν στο σώμα της και τα συναισθήματα παύουν να είναι εγκλωβισμένα στο κορμί της. Περίμενε καρτερικά τη στιγμή που θα έφευγαν από μέσα της και τώρα σχεδόν αγγίζει τη μέρα που θα τα ξεχάσει όλα. Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή που δεν θα αναπολούσε,που δεν θα της έλειπε,που δεν θα έψαχνε μέσα στη νύχτα να βρει τα κομμάτια εκείνου ώστε να τα ενώσει με τα δικά της.
Είχε φτάσει 7 το πρωί,οι άνθρωποι ξυπνούσαν να πάνε στις δουλειές τους κι εκείνη,πώς να τους πει,ότι ήταν ερωτευμένη από πάντα με τη νύχτα. Ότι ποτέ δεν φοβόταν το άδειο σπίτι,ούτε τη μοναξιά,ότι ήταν η ώρα που την κυνηγούσαν οι δαίμονες του παρελθόντος και του μυαλού της,κι εκείνη,μαζώχα είναι,πάντα υποκύπτει.


Έκλεισε την κουρτίνα,κατέβασε το στόρι και ξάπλωσε. Τα μάτια της έκλεισαν προτού το καταλάβει.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Αλκοολικές νύχτες μίσους

Να! Είναι τελικά και κάποια βράδια,που το γράψιμο δεν είναι μόνο μια ανάγκη,αλλά είναι απλά το μοναδικό σου αποκούμπι. Με τη βότκα στο μισο-σπασμένο ποτήρι να ματώνει το χείλος σου σε κάθε γουλιά κι όσο παραπάνω πίνεις να νιώθεις ένας ροκ σταρ του σινεμά,κι ας απέχεις πολύ από αυτό. Με τα στριφτά τσιγάρα,γιατί τα άλλα είναι ακριβά,παίρνεις τον καπνό όλο μέσα σου ελπίζοντας πως θα σε ζαλίσει λίγο και φυσώντας τον καπνό με μίσος που βγαίνει από τα πνευμόνια σου έχεις την ψευδαίσθηση ότι ξεφορτώνεις ότι άσχημο σε καταβάλλει κι ότι λάθος έχεις κάνει. Τα νεύρα σου είναι σπασμένα,τόσο που μια λέξη να ακούσεις θα αρχίσεις να ουρλιάζεις υστερικά. Κυκλοθυμία ως εκεί που δεν πάει. Δεν ήσουν έτσι.
Εικόνες και όνειρα απάτηλα,τρελά,θολώνουν το μυαλό σου. Επανάσταση. Η μόνη λέξη που τη δεδομένη στιγμή φαίνεται τόσο οικεία. Γιατί είναι η στιγμή που έχεις τόση όρεξη και που θες να τα δώσεις όλα μια κλωτσιά,δυνατή,που να πονέσει. Να πονέσεις όσους σε πόνεσαν. Να τους μισήσεις,να τους φθείρεις όπως σε έφθειραν και να διαλύσεις κάθετί όμορφο που ένιωσαν γιατί δεν το αξίζουν,δεν το αξίζεις. Να τινάξεις στον αέρα ότι λίγο έχει απομείνει και να διαλύσεις κάθε δεδομένο. Έτσι,έρχεται η στιγμή η δικιά σου,η στιγμή που κανένας δεν έχει περισσότερη σημασία από τον ίδιο σου τον εαυτό και δε διστάζεις να σκορπίσεις τα κομμάτια τους εδώ κι εκεί,όπως κάποτε έκαναν εκείνοι σ' εσένα. Νόμιζαν πως δεν θα τιμωρηθούν,αλλά γελάστηκαν. Μια αφορμή μόνο είναι αρκετή για την επανάσταση που ουρλιάζει η ψυχή σου και έκανες πως δεν ακούς. Μα τώρα φωνάζει τόσο δυνατά που ακόμη και τ' αυτιά να κλείσεις,πάλι η λέξη βουίζει στο κεφάλι σου και το μίσος που νιώθεις είναι αστείρευτο που νομίζεις πως θα σε συντροφεύει για πάντα.




άσε με γαμώτο να σας πνίξω. δεν αξίζει να υπάρχετε σ' αυτό τον κόσμο.

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Τίποτα λιγότερο από τα πάντα

Μετρώντας 2.30 ώρες ύπνου,τώρα στέκομαι εδώ και κοιτάζω τη ζωή που εγκαταλείπω.
Νιώθω,η καρδιά μου χτυπά.
Ο χρόνος γυρνά και το τρένο περνά.
Περπατώ ανάμεσα στη ζωή που αναγκάστηκα να ζήσω κι αυτή που ονειρεύτηκα.
Θυμάμαι όσα είπα. Άλλα τα εννοούσα κι άλλα όχι.
Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους πια,όλες είναι μπερδεμένες στο μυαλό μου.
Στέκομαι εδώ κι απομακρύνω την ψυχή μου από εκεί. Η ζωή κυλά.
Το μονοπάτι έχει εμπόδια αλλά είναι βατό,το βλέπω καθαρά.
Όλα όσα έχω μοιραστεί,τα βλέπω να φεύγουν.
Γλυστρούν από πάνω μου κι από μέσα μου,αργά αλλά σταθερά.
Η λύτρωση με πλησιάζει. Δεν θα της αντισταθώ.
Η καρδιά ορίζει το τέλος. Θα υποκύψω.
Δε θα συμβιβαστώ,όχι τώρα.
Δεν έχει καμία έκπτωση.
Δεν αφήνω να καεί κανένα όνειρο.
Δεν παζαρεύω καμία μίζερη ζωή.
Όχι πια.



"η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει"
έχω γραμμένο στο ημερολόγιο.
πράγματι ήρθε στην ώρα της.


*πάτησα "δημοσίευση" κι έκλαψα από χαρά*

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Παραμάσχαλα οι βαλίτσες

Καιρός να ετοιμάσει τις τρεις βαλίτσες. Μία για κάθε ανάμνηση.
Θα πιάσουν πολύ χώρο. Ζακέτες - μπουφάν - κασκόλ.
Χειμώνας καρδιά μου. Δεν υπάρχουν αγκαλιές και δανεικά εκεί.

Άφησε παράθυρα ανοιχτά,να φύγει η θλίψη που την είχε καταβρεί στο δωμάτιο.
Είχε μυρίσει για τελευταία φορά εφέτος λίγο καλοκαίρι,να 'χει να θυμάται.
Τα ίδια φιλιά,τα ίδια σφάλματα,ώσπου να ποτίσει το σώμα της υγρασία.
Κάτι τελευταία πεφταστέρια κι ευχές που πάντα μένουν ανεκπλήρωτες.
Η βότκα στο κομοδίνο ανέγγιχτη για πρώτη φορά.
Την προηγούμενη νύχτα έκλαψε πολύ. Βουβό κλάμα. Κανείς δεν έμαθε.


Φόρεσε το σκισμένο τζιν μπουφαν.
Σταμάτησε για τσιγάρα κι ύστερα έφυγε.



Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Απλώνω το χέρι μου και κανείς δεν το αγγίζει

Μόνη στο σπίτι να μετρώ ανάσες και πληγές. Τα "δεν αξίζεις,δε σε θέλω,λες ψέματα". Και παρόλο που δεν αξίζει,τα δάκρυα να 'ναι ποτάμι και το αίμα από τις πληγές ατέρμονο. Θρηνώ τις χωρίς ουσία στιγμές μας,το χρόνο που χαλάλησα,τα λεφτά που δαπάνησα. Λυπάμαι εσάς που δεν έχετε μάθει να αγαπάτε,θέλετε απλά να νιώθετε πως έχετε κάποιον να σας νταντέψει και να είναι δίπλα σας όταν θα τον χρειαστείτε.
Εσείς όμως δε βρίσκεστε πουθενά. Είστε πάντα φευγάτοι,πάντα υπάρχουν λόγοι που λείπετε και είστε τόσο καλοί στις διακαιολογίες που δεν πείθετε ούτε τον ίδιο σας τον εαυτό. Κλαίω για τις στιγμές που άφησα ανεκμετάλλευτες. Για τα πρωινά που ξύπνησα και δε σας είδα πουθενά. Είχατε φύγει χωρίς καμία εξήγηση. Για τα πρόσωπα που σκότωσαν ότι όμορφο είχα μέσα μου και εξ' αιτίας τους ορκίστηκα να μην δοθώ σε κανέναν ποτέ ξανά. Για τα λόγια σας,τα αγγίγματά σας που πια είναι διαφορετικά. Μα ακόμα και τώρα,όταν σας βλέπω διαβάζω στα μάτια σας τον πόνο που μου προκαλέσατε και περνούν σαν ταινία οι στιγμές μας,τα χρόνια που πέρασαν κι όσα δεν θα ξανάρθουν.

Μείναμε μόνοι πια. Μας αφήσατε πίσω να πονάμε και να προσπαθούμε μάταια να ενώσουμε τα κομμάτια μας που τα διασκορπίσατε εδώ κι εκεί. Κάθε λέξη που ειπώθηκε/θα ειπωθεί δεν είναι ικανή να απαλύνει κανέναν πόνο και να γιατρέψει καμία πληγή.


Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

Κουραστικές οι βόλτες χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Κουραστικές και οι σκέψεις που με συνοδεύουν. Δεν θέλω πια να σκέφτομαι,θέλω να αφαιρεθεί βίαια αυτή μου η ικανότητα. Προσπαθώ να ξεχαστώ. Άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς. Κοιτάζω τα φώτα της άδειας βιτρίνας,ποιος να ψωνίσει πλέον σε τέτοια εποχή; Μαγαζιά νεκρά αλλά δρόμοι γεμάτοι αμάξια. Κάτω από την κολώνα βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιέται καθώς περνάω στον απέναντι δρόμο (άραγε αυτή η βαλίτσα θα πάει μακριά ή θα χωρίσουν κι αυτοί όπως τόσοι άλλοι;). Ένα κοριτσάκι κρατά το χέρι του μπαμπά της και χαμογελά,σε αντίθεση με τον ίδιο που φαίνεται σκεπτικός και θλιμμένος. Ποιος ξέρει; Τα προβλήματα της καθημερινότητας καταβάλλουν τους "μεγάλους". Ένας άστεγος που ζητά ελεημοσύνη και μία κυρία προχωρά ντυμένη στα "μπούρμπερι" απαξιώνοντάς τον. Φαίνεται τόσο άσχημα η αντίθεση στα μάτια μου. Και ανάμεσα στον άστεγο και την ψιλομύτα πλούσια "κυρία" βρίσκομαι εγώ. Αγκαλιά με την τσάντα που μου αγόρασες πέρσι τον χειμώνα την ημέρα των γενεθλίων μου -σου το είπα νομίζω,δεν την έχω αφήσει από πάνω μου από τότε.- Κρατώ το τσιγάρο και νιώθω να έχω παρέα,κι ας περπατώ μόνη. Τους βλέπω όλους βιάζονται,όλοι έχουν κάπου να πάνε,κάποιον να συναντήσουν κι εγώ; Εγώ περπατώ στα μέρη σου,στην πόλη που βρωμάει απ' τα σκουπίδια και μυρίζει αίμα από τις ραγισμένες,κομμένες καρδιές των ανθρώπων. Η Πανεπιστημίου γεμάτη ως συνήθως και στου Ψυρρή κάθε λογής άνθρωπος σουλατσάρει αγέρωχος,από περιθωριακά τυπάκια κι αναρχικούς μέχρι μανάδες με μωρά και οικογένειες.



Βρωμάει αυτή η πόλη μωρό μου. Αντί για καλοκαίρι μυρίζω σαπισμένες ψυχές.
Κι αντί για αγάπη,πιάνω στην ατμόσφαιρα ψέματα και διπροσωπίες.



σε θυμάμαι να μου το λες και ηρεμώ*]

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

32 Αυγούστου [?]

Ο πάκος με τις φωτογραφίες είναι φουσκωμένος αλμύρα και αξέχαστες στιγμές. Αποθανατίσαμε κάθε σημαντικό λεπτό του καλοκαιριού μας. Φέτος δεν υπήρξε τίποτα ασήμαντο και θα ήταν πολύ μικροπρεπές από μέρους μας να πούμε το αντίθετο. Το σάμμερ '13 περιείχε πολύ ήλιο και πολλά κοκτέιλ. Μπαράκια με δυνατή μουσική και αυτά τα επόμενο τα underground με μπάφους και τύπους που δεν είναι του στυλ μας. Περιείχε μαγεία και έρωτες φευγαλέους. Βόλτες στην πόλη και συναυλίες που άφησαν το δικό τους ξεχωριστό στίγμα.
Δεν ξεχνώ τον ελληνικό καφέ στο μπαλκόνι της γιαγιάς και τις ατελείωτες ιστορίες που μας εξιστορούσε. Τους αγώνες ποδοσφαίρου με πίτσα με τ' αγόρια και το γάβγισμα του σκύλου στις 5 το χάραμα που με ξυπνούσε εκνευρισμένη.
Τα βράδια μας. Αχ,αυτά τα βράδια μας. Θύμιζαν λίγο Μανχάταν και Νέα Υόρκη με τις μεθυσμένες γνωριμίες και τα ζαλισμένα μας φιλιά. Τα οχταράκια που κάναμε στο δρόμο και τα one night stand που χαράχτηκαν για πάντα. Βραδιές που τα κορμιά μας ανασταίναζαν ώσπου να χαράξει και μουσικές που μας έσερναν σε τρελό χορό. Τα τηλεφωνήματα τα κάποια,τα τυχαία μετά τις 12 και τα μηνύματα όλο πάθος και υπονοούμενα.

Τα μαλλιά μου εξακολουθούν να είναι ατιμέλητα και πνιγμένα στο αλάτι της θάλασσας. Τα μάτια μου σήμερα πάλι,φαίνονται μαύρα από τη μάσκαρα που δεν ξέβαψα καλά. Το βράδυ με περιμένει το ηλιοβασίλεμα με εκείνον. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Το καλοκαίρι είναι αστείρευτο και παντοτινό.






*μήνα σοκολατένιο και γλυκό εύχομαι

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Όταν σ' ερωτεύτηκα,νομίζω έβρεχε

Ξύπνησα κουλουριασμένη μέσα στον ιδρώτα,με το σεντόνι γύρω από το λαιμό.
Μύριζε έντονα υγρασία και βαθιά στον ύπνο μου άκουγα τις σταγόνες της βροχής κι ας μην είχε αρχίσει να βρέχει.
Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος και οι αστραπές νότια της πόλης μαρτυρούσαν πως η βροχή πλησιάζει κι από εδώ.
Σε κάποιες στιγμές της ζωής μου,η βροχή μου ταιριάζει τόσο πολύ.
Όπως ετούτη. Μου έλειψε το καλοκαιρινό μπουρίνι,όσο μου έχεις λείψει και εσύ.
Πάντα την έβλεπα ως τιμωρία για όλα τα λάθη που εμείς οι άνθρωποι διαπράττουμε.
Πάντα είχα την (ψευδ)αίσθηση πως μαζί με τους δρόμους που ξεπλένει η βροχή,
λίγο λίγο ξεπλένονται και οι βρώμικες ψυχές των ανθρώπων. -εκτός αν έχουν προλάβει,και έχουν σαπίσει ήδη-




Έβγαλα το αμάνικο μπλουζάκι,φόρεσα κοντομάνικο και βγήκα στο μπαλκόνι με τον καφέ που τυραννάω από το πρωί.
Ήταν η στιγμή που δεν υπήρχε παρελθόν και μέλλον. Η στιγμή που δεν είχα κανέναν ηλίθιο να μιλά πάνω από το κεφάλι μου και να με βαραίνει με τα δικά του. Η ολόδική μου στιγμή. Οπότε,άφησα τις σκέψεις μου να κάνουν πασαρέλα ανενόχλητες στο μυαλό μου..

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Με λάθος συνοδοιπόρους

Κι αν προχωρούμε σε λάθος δρόμο;
Κι αν δε γίνεται να σώσουμε τίποτα,να σωθούμε οι ίδιοι;
Αν τα συναισθήματα παραπλανούν;
Ή αν όλα είναι παιχνίδι του μυαλού;

Εσύ προχώρα!
Κι ας μην ξέρεις που πας.
Ας μην ξέρεις ακριβώς ποιος περπατά δίπλα σου και ποιανού το χέρι κρατάς.
Μη ρωτήσεις τίποτα. Αρκέσου στο κάτι.
Συνέχισε να ψάχνεις άλλα μέρη κι άλλες πολιτείες.
Να περπατάς σε σοκάκια πρωτόγνωρα.
Να γνωρίζεις από σπόντα νέα άτομα.
Κι ας μη συμφωνείτε πουθενά.
Κι ας λες εσύ μαύρο κι αυτοί άσπρο.

Ξάπλωσε σε κρεβάτια μιας βραδιάς.
Απόλαυσε τη φεγγαράδα με αγνώστους και γέλα με την ψυχή σου με τα δήθεν αστεία τους.
Ψάξε κάτι που αδυνατείς να προσδιορίσεις κι όταν το βρεις κάν' το δικό σου.
Κάνε τη ζωή σου να μοιάζει με ταινία παλιάς εποχής.
Τραγούδα δυνατά και χόρεψε χωρίς να υπάρχει αύριο.








Γιατί είμαστε πολύ μικροί για να έχουμε τέτοια θλίψη*

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

και το ήξερα πόσο λάθος είναι,και το συνέχιζα

Φύγε για όλες τις φορές που μαλώσαμε,βριστήκαμε,χαλαστήκαμε
για όλες τις φορές που καταπάτησες την αξιοπρέπειά μου και γελούσες σατανικά
για όλες τις φορές που έτρεμα από τα νεύρα μου εξ' αιτίας σου,όπως τώρα
για όλες αυτές που ό,τι όμορφο ένιωθα μετατρεπόταν σε μίσος και οργή ατελείωτη
και τελικά πνιγόταν στη θάλασσα της ματαιότητας και του εγωισμού

Α Σ Ε  Μ Ε

για όλα αυτά τα βράδια τα αξημέρωτα
για τα μηνύματα που δε στάλθηκαν ποτέ
για όλα όσα με πνίγουν τόσο καιρό
γιατί δεν αντέχω πια να σ' αγαπώ,
αν μπορείς κάν' το εσύ.




(ένα λεπτό πριν,θα ορκιζόμουν πως πάντα σ' αγαπούσα
αλλά ευτυχώς δεν πρόλαβα να τ' ορκιστώ.)

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Αυτή η μανία μου να αγαπώ κάτι που πια δεν υπάρχει

Πρωινοί καφέδες και Δεληβοριάς,
βόλτες ως το χάραμα στην πόλη,
αγγίγματα τυχαία και λέξεις ψιθυριστές,
ανάσες κοφτές και καυτές,
η θάλασσα,ο ήλιος,τα κύματα,σε βλέπω παντού,
σχέδια κρυμμένα από το φως της ημέρας,
προσπάθεια να αφαιρέσω τη νύχτα από τα μάτια μου,
έρωτες και φιλίες που μυρίζουν ανασφάλεια -κάνε κάτι να το αλλάξεις
πεταμένα συναισθήματα και τσιγάρα εδώ κι εκεί
τάσεις φυγής επιτακτικές και αποπνικτικές.






κι ύστερα θα 'ρθεις πάλι για λίγο,
αλλά δεν υπόσχομαι πως θα 'μαι όπως με άφησες.


Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Σοβαρά ρε,τελειώσαμε τώρα;

Το ρολόι βρίσκεται στον ίδιο τοίχο,απέναντι από το γραφείο χρόνια τώρα. Είναι λευκό με μαύρους δείκτες και ο ήχος είναι πάντοτε ο ίδιος. Παλιά θυμάμαι μ' ενοχλούσε ο θόρυβος που έκανε και το βράδυ το μετακόμιζα γιατί αδυνατούσα να κοιμηθώ,ώσπου έγινε μια συνήθεια σαν όλες τις άλλες. Από χθες οι δείκτες του ρολογιού προχωρούν κανονικά λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα,μα έχουν αλλάξει τόσα. Έβγαλα την μπαταρία με την ελπίδα πως θα σταματήσει να χτυπά και πως θα μπορέσω να έχω την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Οι δείκτες όμως εξακολουθούν να κουνιούνται στο σωστό ρυθμό και θυμώνω.
Δυναμώνω τη μουσική στα ακουστικά και προσπαθώ να ξεχαστώ,αλλά ο ήχος του ρολογιού και οι ακατάσχετες σκέψεις με ενοχλούν και η ένταση που νιώθω,σφίγγει το κεφάλι. Μέσα στους τέσσερις τοίχους και με τα ρολόγια να παίζουν το δικό τους παιχνίδι νιώθω να ασφυκτιώ. Σηκώνομαι και περπατώ ως το μπαλκόνι -πάντα ξυπόλητη με τα πόδια να δροσίζονται αυτό το καυτό βράδυ.
Αντικρίζω τη θέα,που είναι κάτι παραπάνω από σαγηνευτική και στρέφω το βλέμμα μου στην άνετη πολυθρόνα που καθόμασταν αγκαλιά μετρώντας τα αστέρια και κάνοντας ευχές πολλές. Αναρωτιέμαι πού άραγε να πήγαν όλα αυτά. Κοιτώ μακριά,ποτέ κοντά,προσπαθώντας να δω ένα αύριο κι αντί γι' αυτό βλέπω ένα ατέρμονο τίποτα. Πρόσωπα κενά,χωρίς ψυχές και σώματα με μάτια θολά,ίσως και βουρκωμένα. Μη ρωτάς φίλε μου τι ακριβώς νιώθω γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Μονάχα ζεματάω κι ένα τόσο δα καρφί διαπερνά ολάκερο το σώμά μου. Κρατώ τα βλέφαρα κλειστά για να μη βλέπω τον πόνο στα μάτια και να μη ζητώ εξηγήσεις στον καθρέφτη που αδυνατώ να δώσω.



σε θέλω απόψε και σε χρειάζομαι όσο τίποτα
πες μου,θα έρθεις;


Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ζουμερό καλοκαίρι


Δυνατή μουσική στο αμάξι που κάνει τους αραχτούς τυπάδες στα μπαρ να γυρνούν το κεφάλι. Χέρια στην ανάταση από την οροφή του κάμπριο (του κούκλου φίλου που γνώρισες μόλις χθες) για τις πιο καταπληκτικές φωτογραφίες που θ' ανέβουν φέτος το καλοκαίρι στο twitter. Χαμόγελα λαμπερά,τα οποία λίγοι αντέχουν να θαυμάζουν (μεταξύ μας,οι περισσότεροι τα ζηλεύουν).
Δεκάρα δε δίνουμε. Είμαστε μα-ζί,με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Μπορούμε να γελάμε όσο δυνατά θέλουμε,μπορούμε να φωνάζουμε και να μη μας ακούει κανείς,να κάνουμε σεξ (γιατί αυτή η ζωώδη πράξη που μας προκαλεί ηδονή,έτσι λέγεται!) σε απόμερες παραλίες και να είμαστε σίγουροι ή σχεδόν σίγουροι πως κανείς δεν θα μας δει σε αυτό το ξεχασμένο,βραχώδες μέρος.
Είναι ωραίο να παίρνουμε παγωτό και πουράκια με γέμιση σοκολάτας ξέροντας πως δεν θα βάλουμε ούτε γραμμάριο. Lucky us! Να βολτάρουμε ατελείωτα και στην ερώτηση "τι ώρα είναι" να κοιτιόμαστε συνωμοτικά μην έχοντας ιδέα για την απάντηση. Να γυρνάμε αποκαμωμένοι σπίτι και να μην έχουμε κανέναν να μας περιμένει. Έχει την φάση του το άγνωστο και το επικίνδυνο. Ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη και αυτό μας εξιτάρει κόβοντάς μας την αναπνοή σε δευτερόλεπτα. Γι' αυτό και σήμερα υποσχέσου πως δεν θα γυρίσουμε πριν την ανατολή του ηλίου. Και μη σε νοιάζει που το βιολογικό μας ρολόι είναι χαλασμένο,με τα πρώτα κρύα θα το φιξάρουμε. Μέχρι τότε άφησε το στήθος σου να ρουφήξει όλο τον αέρα του κόσμου κι ας στερέψουμε από οξυγόνο. Τότε δεν θα έχει καμία σημασία,γιατί θα έχουμε ρισκάρει,γιατί θα έχουμε ζήσει,θα έχουμε αγαπήσει και δοθεί.
Γιατί είναι μαγικό να μην ξέρεις και ακόμη πιο μαγικό είναι να έχεις όλες σου τις αισθήσεις τεντωμένες περιμένοντας για την επόμενη μυρωδιά που θα επισκεφτεί τη μύτη σου,περιμένοντας για την επόμενη φωνή που θα ψιθυρίσει γλυκά το όνομά σου.
Μην τρέχεις. Στάσου λίγο και δες το καλοκαίρι που σκαρφαλώνει στην παλάμη σου,μην το χάσεις γιατί είναι ότι πολυτιμότερο έχεις,κράτά το σφιχτά αγάπή μου!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Το ήξερα πως δεν με ξέχασες

Και καθώς περπατούσα στην παραλία με τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου να βρέχονται από το ελαφρό κυματάκι της θάλασσας,ένιωσα ένα δέος να κατακλύζει κάθε εκατοστό του σώματός μου.
Τρόμαξα όταν αντιλήφθηκα πως νύχτωσε κι εσύ δεν πέρασες από το μυαλό μου ή δεν έπιασα στα χέρια μου το κινητό να πληκτρολογήσω τον αριθμό σου κι ας μη σε καλούσα ποτέ. Ο χρόνος κυλά και δεν παγώνει ποτέ,ούτε στις άσχημες,ούτε στις όμορφες στιγμές. Η ζωή συνεχίζεται πάντα,με ή χωρίς τα άτομα που αγαπήσαμε. Οι πληγές σταδιακά επουλώνονται,άλλοτε με γρήγορο κι άλλοτε με πιο αργό ρυθμό,αλλά όλα προχωράνε και κάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει να πετάξουμε την μπέρτα που συνοδεύει την θλίψη.


Κι έτσι,οι πτυχώσεις των ματιών δεν είναι πια βουρκωμένες ούτε γίνονται υγρές με το παραμικρό. Το ηλιοβασίλεμα γεμίζει χαρά το πρόσωπό μου και όχι νοσταλγία όπως συνήθιζε. Ο ήλιος μοιάζει ν' ανατέλλει πιο γαμάτος και η δύση δεν προκαλεί δάκρυα. Οι άσχημες αναμνήσεις βρίσκονται καταχωνιασμένες στο πιο βαθύ συρτάρι που δεν ανοίγω συχνά. Έχω φυλάξει εκεί όλα τα δάκρυα και τον πόνο που βίωσα το τελευταίο διάστημα. Δεν προσέχω πια τους στίχους και δεν ακούω καταθλιπτικά τραγούδια που ξυπνούν ενθυμήσεις. Τα τραγούδια υπάρχουν μόνο για να χορεύω στους ρυθμούς τους και να τραγουδώ παράφωνα κάτι βράδια ατελείωτα που δεν θέλω να ξημερώσουν ποτέ.
Άρχισα πάλι να μετρώ τα παγωτά και τα μπάνια στην θάλασσα. Να κλέβω στο τάβλι την ώρα που ο συμπαίκτης παραγγέλνει γρανίτα φράουλα και στο λεπτό επάνω να χαμογελώ τσαχπινιάρικα. Να κολυμπώ μέχρι μέσα,στη σημαδούρα και να χαίρομαι όταν συνειδητοποιώ πως δεν έχω κουραστεί ακόμη. Να κάνουμε βουτιές από τα βράχια και να βγάζουμε θεσπέσιες φωτογραφίες. Να τηλεφωνώ φίλους ξεχασμένους για μουσική με κιθάρα γύρω από τη φωτιά. Να ξεκινάμε το πιοτό με σκούρο ουρανό και έχοντας ξημερώσει να κάνουμε μεθυσμένες βουτιές στην θάλασσα. Να ξεχνάμε το δρόμο του γυρισμού και να αρνούμαστε κατηγορηματικά να κοιμηθούμε. Να είμαστε τόσο αραπάκια από τον ήλιο που το αντηλιακό να είναι άχρηστο. Τα μαλλιά μας να κλείνουν εικοσιτετράωρο μέσα στο αλάτι κι εμάς να μη μας νοιάζει. Να παίζουμε κυνηγητό την ώρα του σούρουπου σαν μωρά παιδιά και να βγάζουμε υπέροχες φωτογραφίες με τα μοχίτο. Να πίνουμε όλη μέρα καφέδες και γρανίτες,να ξεχνάμε να φάμε. Να γοητευόμαστε από τον barman και να μαλώνουμε για το ποια θα του μιλήσει-γιατί είμαστε πολύ risky girls. Να προλαβαίνουμε το πλοίο που θα μας πάρει στο λεπτό και να υποσχόμαστε πως και του χρόνου θα είμαστε εδώ,σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.


*μπορεί ν' άργησε το καλοκαίρι μου,αλλά ήξερα πως δεν θα με ξεχνούσε και θα ερχόταν*

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

σ' ένα τασάκι βρίσκεται σβησμένη η ζωή μας

"Είναι ξένοι αυτοί."
[Στάσου και κοίτα τους,δες τις κινήσεις των χεριών τους και τους μορφασμούς των προσώπων τους. Περπατούν και κουνούν τα χείλη τους,γελάνε ανέκφραστα και τόση ώρα δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια αλλά το βλέμμα τους είναι στραμμένο στα άχρωμα πλακάκια που πατάνε,στο απόλυτο κενό. Περίεργοι δεν είναι; Ποιος άραγε να ξέρει πόσες πληγές προξένησαν στον εαυτό τους και πόσα τραύματα κρύβουν τα σώματά τους. Θα έπρεπε σίγουρα να ευχαριστούν τα ρούχα και τις φτηνές μπογιές στο πρόσωπο που τα καλύπτουν.]

Τα λόγια μισοειπωμένα,οι συναντήσεις τάχα για να πούμε πως έγιναν και κουβέντες που από πίσω τους βρίσκονται καλά κρυμμένα συναισθήματα χρόνων ολόκληρων. Κινήσεις με τα χέρια που καλύπτουν την αμηχανία μας και σπόντες που κανείς τάχα δεν καταλάβαινε. Η ορμητικότητα των συναισθημάτων και η ανύπαρκτη λογική δένουν κόμπο το στομάχι και οι πτυχώσεις των ματιών γίνονται υγρές μόνο που ακούω τη φωνή σου,που τολμώ να πω πως είχα ξεχάσει-το πιστεύεις; είναι θλιβερό. Τα πόδια περπατούν μηχανικά ως το περίπτερο για ακόμα ένα πακέτο τσιγάρα,ίσως και έναν έτοιμο καφέ για να βγάλουμε το βράδυ μας,και τα γέλια δυναμώνουν καθώς αυτά που συζητάμε είναι γελοία μπροστά σε αυτά που πρέπει να πούμε και βοηθούν ώστε το καταφύγιο των συναισθημάτων να μπορεί να καλυφθεί τουλάχιστον προσωρινά. Τίποτα δε με έκανε να ηρεμήσω ούτε κατάφερα να ξεχάσω. Πίστευα πως θα μπορούσα να σε απομυθοποιήσω αλλά τα "μου λείπεις" τώρα είναι πιο επιτακτικά από ποτέ. Το όνομά μου,από τα χείλη σου έβγαινε τόσο διαφορετικά και γλυκά.
Μια αγκαλιά στο τέλος,λίγο πριν οι δρόμοι μας χαράξουν διαφορετική πορεία. Μια αγκαλιά που αντικαθιστούσε σχεδόν πλήρως τα λόγια μας. Ίσως τόσα χρόνια ήταν και η μοναδική αληθινή,για λίγο μόνο μ' έκανες να νιώθω πως δεν το περνάω μόνη όλο αυτό και πως αξίζω λίγη από την αγάπη σου. Σ' ένιωθα να με σφίγγεις στα χέρια σου και ένιωθα τόσο μικρή και τιποτένια που δεν τόλμησα να σου πω. Πέρασαν κάποια λεπτά-δευτερόλεπτα,δεν ξέρω,ο χρόνος μαζί σου αποκτά διαφορετική έννοια,κι ύστερα χαθήκαμε και δε γύρισα να κοιτάξω προς τα που κατευθύνθηκες. Βγήκαν μονάχα κάτι μισοτελειωμένες φράσεις από ανάγκη,μη νομίσεις,δεν ήθελα τίποτα να σου πω. Ανάμεσα στα συναισθήματα που κατέκλυζαν κάθε κύτταρο του σώματός μου,καθώς απομακρυνθήκαμε,σ' άκουσα να περιμένεις την επόμενη φορά που θα έρθω κι ύστερα έφυγες κι εγώ μπήκα βιαστικά στο αμάξι προτού με προλάβουν τα δάκρυα.







σ' εσένα που έχω μοχθήσει,κουραστεί,πληγωθεί,πονέσει κι είμαι ακόμη εδώ
που αδυνατώ να μην υπάρχω στη ζωή σου και να μη σου μιλώ έστω και αν δε λέω τίποτα
σ' εσένα που η σχέση μας πάντα θα 'ναι μια παράνοια
και που κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει
σ' εσένα που ακόμη κι αν έχουμε πει σκληρά λόγια,μας έχουμε συγχωρήσει
που δεν θα γίνεις ποτέ παρελθόν και το μέλλον μαζί σου πάντα θα 'ναι αβέβαιο
σ' εσένα που δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω
σ' εσένα που ποτέ δεν θα καταλάβω

σ' αγαπώ

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

~μέχρι το επόμενο προσωρινό τέλος

Κρίση ειλικρίνειας;
Ναι.
Είναι κάποιες φορές που μπερδεύεις την πραγματικότητα με την φαντασία.
Και κάποιες άλλες που βουλιάζεις μέσα στο ψέμα,βυθίζεσαι και φοβάσαι μη χαθείς μέσα του.

Ξέρεις προς τα πού πας;
Ναι. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Είναι μια ευθεία και μετά στρίβω δεξιά και μετά μου είπαν πάλι στροφή.
Δεν,δεν,δεν έχει ποτέ ευθεία,ψέματα.

Είναι όμορφη αυτή η εποχή;
Ναι,πολύ. Αλλά όχι φέτος,όχι ακόμη.
Έχω στα χείλη μου τη γεύση δακρύων και τα μαλλιά μου δεν είναι πνιγμένα στο αλάτι.
Όχι ακόμη,ίσως αργότερα,μπορώ να ελπίζω ακόμη.



Το κουδούνι χτύπησε δυο φορές,η πόρτα άνοιξε κι η μορφή του κατευθύνθηκε προς το σαλόνι. Κάθισε στον άνετο μεγάλο καναπέ δίπλα στο τζάκι με τα διακοσμητικά κεριά όπως συνήθως. Ήταν σοβαρός και δεν είχε καμία διάθεση για χιούμορ,ζήτησε ένα φραπέ μέτριο με γάλα χωρίς να ρωτηθεί. Εγώ στεκόμουν  ακόμη στην πόρτα με την έκπληξη να στολίζει το πρόσωπό μου. Τον κοιτούσα αυστηρά με ίχνος μίσους αλλά προτίμησα αυτή την φορά να μην πω τίποτα,έτσι κι αλλιώς έχουν ειπωθεί όλα. Κατευθύνθηκα σιωπηλή προς την κουζίνα να ετοιμάσω τον καφέ του. Ο ήχος που έκανε το μίξερ μπέρδευε τις ακατάσχετες,χωρίς συνοχή σκέψεις μου. Από τη μία θύμωνα με τον εαυτό μου που υπέκυψα και δεν μπόρεσα να τον διώξω κι από την άλλη,με δικαιολογούσα ξανά και ξανά.
Ο καφές ήταν έτοιμος και καθώς τον άφηνα επάνω στο τραπέζι,αυτός κοιτούσε τα πόδια μου επάνω από το φυσιολογικό κι εγώ κοιτούσα αμήχανα τα χέρια μου που έτρεμαν. Έβλεπα τις φλέβες μου τεντωμένες και ένιωθα τα μάγουλά μου να καίνε,σίγουρα θα είχα κοκκινίσει και μάταια προσπαθούσα να με ηρεμήσω.
Ο άλλος καναπές ήταν κατειλημμένος με κάτι ξεχασμένες φωτογραφίες και κάτι ρούχα που έπρεπε να μαζέψω αλλά το ανέβαλλα συνέχεια. Στάθηκα όρθια,ελαφρώς ακουμπισμένη στο τζάκι και κοιτούσα έξω από το παράθυρο μη τολμώντας να τον κοιτάξω κατάματα.

Η σιωπή, μας έπαιζε περίεργα παιχνίδια. Με τσιγκλούσε να μιλήσω για όλα αυτά που μου τρώνε την ψυχή λίγο-λίγο. Ήθελα να φωνάξω πόσο δεν αντέχω τη μοναξιά και την ίδια στιγμή έβαζα μπροστά τη γαμημένη αξιοπρέπεια και κατάπινα τα λόγια μου πριν προλάβουν να πάρουν σάρκα και οστά. Τόσο καιρό αυτός ο πόνος,το κενό που ένιωθα είχε τη μορφή του και μόνο όταν εμφανίστηκε το κατάλαβα.

έξω έβρεχε καταρρακτωδώς.ο πόνος ελάττωνε όσο ήμασταν μαζί.τα μάτια μας δάκρυζαν. οι σιωπές μας  μιλούσαν και τα λόγια μας έμοιαζαν.
τα ανείπωτα "θέλω" μας πολιορκούσαν τα κορμιά μας και εμείς μάταια αντιστεκόμασταν.

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Είν' αλλόκωτη,αλλά όμορφη

Λένε πως δεν καταλαβαίνουν εκείνο το κορίτσι που κάθεται στο δεύτερο πάτωμα και έχει πάντοτε δυνατή μουσική με τραγούδια για τους λίγους. Την αποκαλούν περίεργη και ίσως πίσω από την πλάτη της να τη χαρακτηρίζουν σνομπ και ξενέρωτη κι αυτή πάντα υποκρίνεται πως δεν καταλαβαίνει και παριστάνει τη χαζή. Ποτέ δεν την ενδιέφεραν έτσι κι αλλιώς τα λεγόμενα του ενός και του άλλου,ποτέ δεν παρατηρούσε τις συζητήσεις μέσα στα τρένα και στα λεωφορεία όπως η πλειονότητα. Σκέφτεται το δικό της κόσμο και ακούει μονάχα τις δικές της σκέψεις που κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει μέσα σε αυτές.
Είναι εκείνο το κορίτσι που θα ήθελε να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά τους μόνο και μόνο για να βρει τον εαυτό της,μα δεν ξέρει συντακτικό,δεν κατάφεραν ποτέ να της το μάθουν στο σχολείο. Κι ας προσπάθησε πολλές φορές εκείνη η καθηγήτρια που δε συμπάθησε ποτέ,κι ας τη μάλωσε που επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη στην έκθεση,κι αυτή και άλλοι τόσοι. Δεκάρα δεν έδινε,πάντα προτιμά να χρησιμοποιεί τις δικές της λέξεις και τα ολόδικά της λόγια κι ας την καταλαβαίνουν πάντοτε οι λίγοι. Δεν της αρέσουν οι πολλοί έτσι κι αλλιώς. Την κουράζουν οι πολλές συζητήσεις,τα πολλά 'γιατί',ο πολύς κόσμος και δεν έχει αγοραφοβία αν αναρωτήθηκε κανείς.

Το ξέρω αυτό το κορίτσι,έχουμε την ίδια ψυχή και μπορώ να την καταλάβω. Καμιά φορά πιθανόν φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη της και φοβάται να δείξει στους ανθρώπους πως νιώθει. Ίσως δεν τα μαρτυράει ούτε στον ίδιο της τον εαυτό και μπερδεύεται ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα,σε λάθη και σωστά,σε εσένα και σ' αυτούς. Σε όλα αυτά που προσπαθεί να αποφύγει,αλλά σφηνώνουν μέσα στο κεφάλι της και την εμποδίζουν να ξεχάσει,ίσως και να ξεχαστεί. Της προσθέτουν βάρος και τύψεις,ίσως και λίγο πόνο αναμειγμένο με ελάχιστη αγάπη. Αλλά είναι πολύ εγωίστρια,δεν καταδέχεται εύκολα τη βοήθεια των ανθρώπων που την περιβάλλουν κι ούτε λόγος να ζητήσει ένα χέρι μόνο για να μην περπατά μόνη στο σκοτάδι. Κι η μοναξιά της αρέσει. Λατρεύει να κάθεται ξύπνια τη νύχτα όπου όλη η πλάση κοιμάται και να τοποθετεί τις σκέψεις της σε μία σειρά κι ας μην τα καταφέρνει πάντα,τουλάχιστον γνωρίζει τις φορές που προσπάθησε κι ας κατέληξαν οι περισσότερες στο κενό,στο τίποτα.
Δεν θα την καταλάβεις εύκολα,θα σου δείξει μόνο όσα θέλει και όταν έρθει η στιγμή θα φύγει χωρίς να σου δώσει τις απαντήσεις που θα ήθελες και ίσως χωρίς καμία εξήγηση. Ένα βράδυ που θα έχει ξεπεράσει τον εαυτό της και θα νιώθει μόνη μέσα σε κόσμο πολύ,θα πάρει τον ίδιο δρόμο από τον οποίο ήρθε και θα φύγει σιωπηλή και ίσως θα 'ναι για πάντα. Όσο κι αν διαρκεί αυτό.






Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Φανταστικέ φίλε

Πάνε δυο μέρες τώρα που το κρεβάτι της είναι στρωμένο και το στομάχι της πονά ασταμάτητα. Αποφάσισε ν' ανοίξει το κινητό,αλλά το σήμα μάλλον την πρόδωσε και δεν της έρχονται οι κλήσεις,μα δεν την νοιάζει και πολύ,ίσα που ανακουφίζεται. Στέκεται στην άψυχη οθόνη του υπολογιστή,με τα χέρια της στηρίζει το κεφάλι και τα "φταις" του μυαλού της την σπρώχνουν με βία στον τοίχο του δωματίου. Ακούει παράσιτα και φωνές,θαρρείς και βρήκε άνθρωπο μέσα στο άδειο σπίτι και αλαφιασμένη με γρήγορα βήματα,σχεδόν τρέχοντας,βγαίνει στο μπαλκόνι.

Στο δρομάκι του σπιτιού της δεν κουνιέται φύλλο και τα λιγοστά φώτα του δρόμου την βοηθούν να δει ως και την θάλασσα. Ανέκαθεν αγαπούσε το μπλε χρώμα της θάλασσας και φέτος δεν πήγε ούτε μια φορά,κανείς δεν την πήρε τηλέφωνο,έστω για μία βόλτα. Δεν το φανταζόταν τόσο μελαγχολικό και θλιμμένο αυτό το καλοκαίρι. Έσυρε τα πόδια της ως την αναπαυτική καρέκλα και κάθισε αφήνοντας το ελαφρό αεράκι να της μπερδεύει τα μαλλιά. Ούτε τα μαλλιά της δεν την ένοιαζαν πια,ούτε και φοβόταν μη την έβλεπε κανένας γείτονας πίσω από την κουρτίνα του δικού του σπιτιού. Δεν την ενδιέφερε καθόλου πως έδειχνε,συμπεριφερόταν όπως στην πραγματικότητα ήταν και ο εσωτερικός της κόσμος. Ένιωθε το κρύο να εισχωρεί από το γυμνό της στήθος και η θερμοκρασία των ποδιών της να είναι δυσανάλογη με το σώμα της από τα κρύα,αφιλόξενα πλακάκια. Ήθελε να πάρει ένα τσιγάρο,να νιώσει τον καπνό μέσα της,αλλά τα πόδια της δεν τη βαστούσαν να φτάσει ούτε μέχρι την τσάντα.
Παρακαλούσε να σταθεί κάποιος μαζί της και να την πάρει αγκαλιά. Αυτή την αγκαλιά που τόσο ποθεί και την βλέπει να στοιχιώνει στα όνειρά της. Δεν ήθελε όμως να τσαλακωθεί και να χωρέσει μετά βίας στον κόσμο κάποιου,όπως τόσες άλλες φορές. Για μία φορά μόνο,ήθελε να μπορούσε να είναι ολόκληρη μέσα του και οι φόβοι και οι ανασφάλειες να διαλύονταν μόνο με το άγγιγμα των ακροδαχτύλων επάνω της. Αποζητούσε αυτόν που θα σκούπιζε τα δάκρυά της πριν προλάβουν να φτάσουν στα χείλη της και θα το έκανε μόνο από στοργή και αγάπη.




(κάποιος της ψιθύρισε όμως,πως η αγάπη δεν ανεβαίνει πια στο μπαλκόνι της)