Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

το τέλος το ορίζουμε εμείς!

Η αγάπη δεν φεύγει από μέσα σου.
Μπορείς να αγαπάς και κάποιον που πια δεν είναι κομμάτι της ζωής σου.
Κάποιον που δεν θα τηλεφωνήσεις ποτέ ξανά.
Κάποιον που όταν δεις,θα αλλάξεις πεζοδρόμιο.
Δε χρειάζονται κακίες και μίση.
Δε σε νοιάζει η καθημερινότητά του.
Μόνο ψιθυρίζεις στον εαυτό σου πως θέλεις να είναι καλά.
Και ας μην το μαθαίνεις ποτέ.
Την τελεία την βάζει πρώτα ο ένας κι ύστερα έρχεται κι η σειρά του πιο πληγωμένου.
Πάντα μπαίνει όμως,ακόμη κι αν αργήσει.
Το βιβλίο των δύο ανθρώπων που κάποτε ήταν σημαντικός ο ένας για τον άλλον έκλεισε. 
Οριστικά κι αμετάκλητα πια.
Δεν υπάρχει γυρισμός και καμία σωτηρία.



Παραδέχεσαι πως δεν ήταν ο άνθρωπός σου.
Πως όταν όλα πήγαιναν καλύτερα,πάντα τους κόβατε τη φόρα.
Πως εν τέλει δεν ήσουν ευτυχισμένη.
Και όλες αυτές οι ομολογίες κάνουν ακόμα πιο εύκολη τη συνέχεια.



Ξυπνάς το πρωί και βλέπεις πως θα γιατρέψεις τις πληγές σου.
Μόνος σου και με στεγνά μάτια.
Πως θα πας παρακάτω τη ζωή σου.
Προσέχεις τα επόμενά σου βήματα
...και ελπίζεις για τα καλύτερα που έρχονται!

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

εγώ στο βορρά κι εσύ στο νότο~

Ήταν ο καιρός που οι αγκαλιές μας δεν ξεκολλούσαν. Που δεν θέλαμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να αποχωριστεί ο ένας τον άλλον ούτε για μισό λεπτό. Που εγώ έφτιαχνα καφέ και εσύ με φιλούσες στο λαιμό. Που η λύση για κάθε καβγά ερχόταν με ένα φιλί και όχι με συζητήσεις επί συζητήσεων. Ο καιρός που έπαιρνα πνοή από την πνοή σου και δε χρειαζόμουν τίποτε άλλο για να αισθανθώ πλήρης. Μου αρκούσες εσύ και μόνο.
Θυμάσαι που πηγαίναμε σε όλα τα καφέ της πόλης,που δοκιμάσαμε όλα τα εστιατόρια και αφήσαμε μια περιουσία σε εκείνο το γωνιακό καφέ που τόσο μας άρεζε. Που ότι και αν ζητούσα το είχα. Που δε σε άφηνα ούτε για λίγο από την αγκαλιά μου. Που σε βοήθησα στη μετακόμιση που τόσο δυσκολευόσουν. Πρακτικά και λεκτικά. Που σου έλεγα για τις γκάφες μου και γελούσες και με κορόιδευες.
Που χρειαζόμασταν απλά πράγματα για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Μα όλα αυτά κάπου ο χρόνος τα έφθειρε. Και φθαρήκαμε κι εμείς μαζί του. Αφήσαμε ένα χάσμα να μεγαλώνει ανελέητα και όταν το καταλάβαμε ήταν πια αργά. Ή ίσως ήταν πάντα αργά για εμάς και το πάθος μας τύφλωσε και δεν μπορέσαμε να το δούμε παρά μόνο όταν αποφασίσαμε να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους.
Εγώ φράουλα,εσύ σοκολάτα.
Εγώ μόνη,εσύ πάντα με παρέα.
Εγώ τρελή εκ φύσεως,εσύ προσγειωμένος.
Διαφορές που κρύβαμε κάτω από το πάπλωμα κι αρνούμασταν να δούμε.
Μα έρχεται κάποια στιγμή που η αλήθεια είναι τόσο μεγάλη και τρανή που δε γίνεται να την κρύψεις.

Και τώρα; Τώρα είναι δύσκολα αγάπη μου. Πονάω εδώ,κι εδώ κι εκεί. Είμαι γεμάτη πληγές και βουρκώνω με την κάθε αφορμή.
Βουρκώνω όταν ξυπνάω και δεν έχω μήνυμα σου στο κινητό μου. Συνειδητοποιώ πως σε έχασα και κλαίω πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι.
Αρνούμαι. Αρνούμαι κατηγορηματικά να βγάλω την φωτογραφία μας από την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου.
Κάθε φορά που χτυπά το κινητό μου,μέχρι να δω ποιος είναι,η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή,μήπως είσαι εσύ,μα δεν είσαι ποτέ.
Δε σβήνω τίποτα,δεν πετάω τίποτα. Θα τα έχω όλα εδώ μαζί μου,γιατί είσαι κομμάτι μου και θέλω να σε θυμάμαι πάντα. Άλλωστε μου έμαθες τόσα πολλά και έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να σε ξεχάσω.


Βάζω όλα όσα ζήσαμε μέσα στις αποσκευές μου και ξεκινάω για άλλα λιμάνια. Εύχομαι να κάνεις και εσύ το ίδιο και μη ξαναδώ στο μουτράκι σου ούτε δάκρυ. :)

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

η μορφή σου~

Σε ερωτεύτηκα από τα μάτια σου. 
Ήταν το πρώτο που ξεχώρισα επάνω σου. Τα μοναδικά μάτια σου που ποτέ δεν θα ξεχάσω,όσος χρόνος κι αν περάσει.
Ήσουν εκεί. Δίπλα μου. Με τα μάτια σου να αλλάζουν συνεχώς μορφή. Να στάζουν έρωτα κι ύστερα αγάπη. Πολύ αργότερα να στάζουν πόνο. Πόνο δυνατό,όχι μούφα. Να λυγίζω κι εγώ μαζί σου και να βλέπεις και στα δικά μου μάτια λύπη αναμειγμένη με "μη φύγεις,σε χρειάζομαι".
Μα,οι άνθρωποι αλλάζουν,ο έρωτας αλλοιώνεται. Η αγάπη όμως,όταν είναι αληθινή,μένει εκεί. Πάντα εκεί. Αμετάκλητη στο χρόνο.
Ξέρεις,πάντα θα σε νοιάζομαι,θα θέλω να είσαι καλά κι ας μην το μαθαίνω ποτέ. Να γελάς γιατί αυτή είναι η μουσική της ψυχής. Να μοιράζεσαι και να αγαπάς. Με ή χωρίς εμένα.

Είναι που είμαι καλά και νιώθω τύψεις για τις ώρες της ημέρας που έφυγες από το μυαλό μου. Που δε σε σκέφτηκα όταν κάπνισα ένα από τα τελευταία τσιγάρα,όταν ήπια εκείνη τη γουλιά καφέ. Όταν όμως η παρέα αναφερθεί στον έρωτα μόνο μία μορφή έχω στο μυαλό μου. Τη δική σου. Τα μάτια σου,το χαμογελό σου,το πρόσωπό σου. Όταν θα μιλήσω για 'σενα θα κινείται όλο μου το σώμα,θα κουνάω τα χέρια μου,θα χαμογελάω με όλους τους αδένες του προσώπου μου,ίσως βουρκώσω και λίγο. Θα ομολογήσω πως σε σκέφτομαι και μου λείπεις και καθώς η φωνή μου θα σπάει θα γυρίσει όλη η παρέα να με κοιτάξει.
Θα γυρίσω σπίτι μετά από μια γεμάτη μέρα με ανθρώπους που ξεχώρισα. Θα βάλω τη μουσική μας,τα τραγούδια που έμαθα από εσένα. Θα σκεφτώ πόσο πολύ θα ήθελα να μοιραστώ τη μέρα μου μαζί σου. Να σου πω τι είδα,που πήγα,ποιους γνώρισα. Μα ύστερα σκέφτομαι πως δεν μπορώ να σου τηλεφωνήσω και να σου πω πως νιώθω.
Και πάνω που βουρκώνω και πάλι,θυμάμαι τα λόγια σου.."να μην κλαις για εμάς,να μη λυπάσαι για ότι έφυγε,να χαίρεσαι που υπήρξε"!
Το χαμόγελο εμφανίζεται και πάλι στο πρόσωπό μου και υπόσχομαι πως θα το κρατήσω. Αν όχι για εμένα,για εσένα. Τόσο σ' αγαπώ.




Όταν δε χαμογελάς να θυμάσαι πόσο σε λατρεύω. 

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Τίτλοι τέλους.



Μου λείπεις ρε. Μου λείπεις κι έχουν περάσει μόνο κάτι λίγα εικοσιτετράωρα από την τελευταία φορά που μιλήσαμε.
Από τότε που χωρίσαμε είμαι συνέχεια σε μία κατάσταση ζάλης. Υπολειτουργώ. Δεν ξέρω που να πάω και τι να κάνω. Που να σταθώ.
"Όλα περνάνε. Θα αγαπήσεις και θα ερωτευτείς ξανά". Σοβαρά τώρα; Εγώ εσένα θέλω να αγαπάω και να ερωτεύομαι. Μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο. Όχι να σε προσπεράσω. Σε καμία περίπτωση να σε ξεχάσω.
Την καρδιά μου την έχεις εσύ και είναι σμπαράλια. Το ξέρω ότι νιώθεις το χάλι μου. Το ξέρω ότι σου λείπω. Μα είπες πως έτσι πρέπει.
Πόσες τύψεις για τα λάθη που έκανα. Τελικά πόσο μικρή και άμαθη είμαι.
Και τώρα ξέρεις, βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες όπως λέει κι ο Μητροπάνος.
Προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου που είναι πεταμένα εδώ κι εκεί. Σχεδιάζω το μέλλον μου χωρίς να βάζω αγάπες και έρωτες στο προσκήνιο.
Βρίσκω τρόπους να μη σκέφτομαι. Ζω με υποκατάστατα. Αναλώνομαι σε ανούσια ψώνια και κάνω παρέα με άτομα που τίποτα κοινό δεν έχω μόνο και μόνο για να γεμίσω το χρόνο μου.
Μα τα βράδια. Αχ αυτά τα βράδια. Δεν παλεύονται με κανέναν τρόπο. Κρατιέμαι με νύχια και δόντια να μη σου τηλεφωνήσω,να μην κάνω το λάθος και πληκτρολογήσω τον αριθμό σου.
Φοβάμαι την απόρριψη σου και την άνετη φωνή που ίσως ακούσω καθώς απαντάς.
Θα έρθει όμως η στιγμή που θα είσαι μόνο μια ανάμνηση. Η πιο όμορφη μου ανάμνηση και εγώ για εσένα η πιο γλυκιά.

Μα,ας τα αφήσουμε αυτά. Έτσι κι αλλιώς τα μελό ποτέ δεν χωρούσαν στο χαμόγελό μου. Αυτό το χαμόγελο που λάτρευες.

Εύχομαι την επόμενη να την αγαπήσεις πιο πολύ από εμένα και να είναι στα κυβικά σου. Να έχετε τα ίδια "θέλω" και να μην έχετε ημερομηνία λήξης όπως είχαμε εμείς.
Να σε αγαπά για αυτό που είσαι και να μην προσπαθήσει ποτέ να σε αλλάξει. Έτσι κι αλλιώς είσαι σπάνιος άνθρωπος.
Να νιώθει τυχερή που σε έχει και να σε αφήνει να κλείνεσαι στον εαυτό σου όποτε το έχεις ανάγκη χωρίς να σε πιέζει και να ζητά εξηγήσεις.
Να αγαπά τα μάτια σου και να μην τα αφήνει να δακρύζουν κι όταν γίνεται αυτό,να τη διαλύει.
Να είσαι ευτυχισμένος ρε θέλω. Έστω και χωρίς εμένα. Έστω και στην αγκαλιά μιας άλλης που καθόλου δε μου μοιάζει.
Να προσέχεις ψυχή μου τον εαυτό σου γιατί είσαι ένα διαμάντι που δυστυχώς εγώ άργησα να καταλάβω.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Είναι ένα κορίτσι..

..που ζει στον πρώτο όροφο της γωνιακής εκείνης πολυκατοικίας.  Έχει το στόρι του δωματίου της αυστηρά ανοιχτό τουλάχιστον μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα. Η μπαλκονόπορτα άλλοτε είναι ανοιχτή για να αναπνέει καθαρό(;) οξυγόνο,λέει.
Διαβάζει εκείνα τα βιβλία που δεν τα προτείνει κανένα Υπουργείο Παιδείας και παίζει με λέξεις και γράμματα όπου βρει,σε χαρτοπετσέτες,σε εξώφυλλα περιοδικών,σε σκόρπια μικρά χαρτάκια. Όπου κι αν σταθεί θα κρέμονται δυο καλώδια από τα αυτιά της και θα ανοιγοκλείνει το στόμα της ανάλογα με τη μουσική. Αν τύχει κι ακουστούν φωνές στη γειτονιά εκείνη,θα είναι οι δικές της. Όταν ξεπεράσει τα όρια της,όταν γίνει έξαλλη,θα φροντίσει να το μάθει ολόκληρο το τετράγωνο. Τόσα χρόνια και ακόμα δεν έχει μάθει να ελέγχει τον θυμό της. Με μια ελπίδα ζούμε όμως βρε αδερφέ.

Στον τοίχο επάνω από το γραφείο της έχει καρφιτσωμένη μια φωτογραφία από τα χρόνια της αθωότητάς της να της θυμίζει αυτό που κάποτε ήταν και δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Στο συρτάρι έχει κι άλλες φωτογραφίες,μα δεν το ανοίγει ποτέ παρά μόνο σπανίως,μην τύχει και ξεχυθούν όλες οι αναμνήσεις μπροστά της και την πιάσουν τα αναφιλητά και δεν είναι κανείς εκεί να τις τα σκουπίσει. Δεν είναι ότι φοβάται,είναι ότι έχει αρκετές άσχημες αναμνήσεις που προσπαθεί να ξεχάσει. Μα αυτές είναι επίμονες και φυτρώνουν από το πουθενά. Να την γεμίζουν ανασφάλεια και φόβο. Να της θυμίζουν αυτόν που την έβλαψε,αυτούς που εκείνη έβλαψε. Να την κρατούν πίσω.

Και τότε βγάζει εκείνο το καλό μπουκάλι κρασί που πάντα έχει στο πίσω μπαλκόνι. Να την ηρεμήσει λίγο,να την αποτρέψει από το να σφίγγει τα δόντια της,να τη ζαλίσει. Θα στείλει κι ένα μήνυμα σε κάποια φίλη που της δίνει έμπνευση εδώ και πολλά χρόνια,ίσα ίσα για να μη νιώθει τόσο απίστευτα μόνη. Και ύστερα θα ελπίζει πως θα έρθουν και άλλοι καιροί καλύτεροι από αυτούς.
Για ένα καλύτερο αύριο ζούμε εν τέλει.






Σου είπα; Ξανάρχισα το κάπνισμα.
Ξοδεύω τα λεφτά μου σε ανώφελα ψώνια που μου προσφέρουν προσωρινή ηδονή.
Βγαίνω με άτομα που δεν έχω τίποτα κοινό.
Έχω ένα κενό εδώ και εκεί που αντί να μικραίνει,μεγαλώνει.
Ως πότε θα προσπαθώ να το καλύψω με υποκατάστατα;
Ξέρεις νομίζω πως χρειάζομαι ένα χέρι να με τραβήξει στην επιφάνεια.