Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Φανταστικέ φίλε

Πάνε δυο μέρες τώρα που το κρεβάτι της είναι στρωμένο και το στομάχι της πονά ασταμάτητα. Αποφάσισε ν' ανοίξει το κινητό,αλλά το σήμα μάλλον την πρόδωσε και δεν της έρχονται οι κλήσεις,μα δεν την νοιάζει και πολύ,ίσα που ανακουφίζεται. Στέκεται στην άψυχη οθόνη του υπολογιστή,με τα χέρια της στηρίζει το κεφάλι και τα "φταις" του μυαλού της την σπρώχνουν με βία στον τοίχο του δωματίου. Ακούει παράσιτα και φωνές,θαρρείς και βρήκε άνθρωπο μέσα στο άδειο σπίτι και αλαφιασμένη με γρήγορα βήματα,σχεδόν τρέχοντας,βγαίνει στο μπαλκόνι.

Στο δρομάκι του σπιτιού της δεν κουνιέται φύλλο και τα λιγοστά φώτα του δρόμου την βοηθούν να δει ως και την θάλασσα. Ανέκαθεν αγαπούσε το μπλε χρώμα της θάλασσας και φέτος δεν πήγε ούτε μια φορά,κανείς δεν την πήρε τηλέφωνο,έστω για μία βόλτα. Δεν το φανταζόταν τόσο μελαγχολικό και θλιμμένο αυτό το καλοκαίρι. Έσυρε τα πόδια της ως την αναπαυτική καρέκλα και κάθισε αφήνοντας το ελαφρό αεράκι να της μπερδεύει τα μαλλιά. Ούτε τα μαλλιά της δεν την ένοιαζαν πια,ούτε και φοβόταν μη την έβλεπε κανένας γείτονας πίσω από την κουρτίνα του δικού του σπιτιού. Δεν την ενδιέφερε καθόλου πως έδειχνε,συμπεριφερόταν όπως στην πραγματικότητα ήταν και ο εσωτερικός της κόσμος. Ένιωθε το κρύο να εισχωρεί από το γυμνό της στήθος και η θερμοκρασία των ποδιών της να είναι δυσανάλογη με το σώμα της από τα κρύα,αφιλόξενα πλακάκια. Ήθελε να πάρει ένα τσιγάρο,να νιώσει τον καπνό μέσα της,αλλά τα πόδια της δεν τη βαστούσαν να φτάσει ούτε μέχρι την τσάντα.
Παρακαλούσε να σταθεί κάποιος μαζί της και να την πάρει αγκαλιά. Αυτή την αγκαλιά που τόσο ποθεί και την βλέπει να στοιχιώνει στα όνειρά της. Δεν ήθελε όμως να τσαλακωθεί και να χωρέσει μετά βίας στον κόσμο κάποιου,όπως τόσες άλλες φορές. Για μία φορά μόνο,ήθελε να μπορούσε να είναι ολόκληρη μέσα του και οι φόβοι και οι ανασφάλειες να διαλύονταν μόνο με το άγγιγμα των ακροδαχτύλων επάνω της. Αποζητούσε αυτόν που θα σκούπιζε τα δάκρυά της πριν προλάβουν να φτάσουν στα χείλη της και θα το έκανε μόνο από στοργή και αγάπη.




(κάποιος της ψιθύρισε όμως,πως η αγάπη δεν ανεβαίνει πια στο μπαλκόνι της)

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

"Αυτή η ιστορία δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη"

Την ώρα που μπήκε στο μαγαζί τον είδα. Ήταν ψηλός,μελαχρινός,φρεσκοξυρισμένος. Τα μάτια του έλαμπαν και το βλέμμα του εστίαζε στα πόδια μου σε σημείο που αντί να μ' ενοχλεί,έκανε το σώμα μου να ανατριχιάζει. Σου έμοιαζε απίστευτα πολύ,για λίγο νόμιζα πως ήσουν εσύ αλλά όταν παρήγγειλε βότκα λεμόνι ήξερα πως κάθε πιθανότητα να σου μιλήσω καταρρίφθηκε. Εσύ σιχαίνεσαι τη βότκα και μετά θυμήθηκα πως πάντα κορόιδευες τον τρόπο που διασκεδάζω. Ωστόσο ακόμη και τα μαγαζιά που βγαίνω κάπου στο βάθος σ' άρεζαν,το καταλάβαινα από τη στάση του σώματός σου,κι ας μην το παραδέχτηκες ποτέ. Είχα πιει τόσο,ώστε θα μπορούσα κάλλιστα να πάω να συστηθώ. Τα χέρια της φίλής μου με απέτρεψαν από το να το κάνω και άρχισα να χορεύω ρυθμικά ώστε να ξεχαστώ.
Ακόμη και τότε σε έψαχνα μέσα στον καπνό του τσιγάρου,μέσα στη μελωδία των τραγουδιών και σε έβλεπα στις στάλες αίματος που κυλούσαν από την καρδιά μου. Την καρδιά την κομματιασμένη σε χίλια δυο κομμάτια,την πονεμένη,τη μισή. Εκείνη τη στιγμή σε είχα τόση πολλή ανάγκη που αρνιόμουν κατηγορηματικά να παραδεχτώ πως σ' έχω χάσει. Κράτησα για λίγο το κινητό σκεφτόμενη να σου στείλω μήνυμα και την ίδια στιγμή θύμωσα με τον εαυτό μου.
Εσύ δεν έχεις μάθει ν' αγαπάς,θέλεις να τους κρατάς όλους για καβάτζες με ψέματα και λόγια μεγάλα . Είσαι ανίκανος να δεχθείς αγάπη και προκαλείς πόνο σε άτομα που ότι σου έδωσαν δεν ήταν ψέμα ούτε και δανεικό για να έρθει η στιγμή που θα το πάρουν πίσω. Εγώ δεν είμαι εσύ. Μάθε πως πλήγωσες κάποια που μπορούσε να σταθεί δίπλα σου αλλά εσύ δεν την εμπιστεύτηκες ποτέ γιατί είσαι από μόνός σου γεμάτος ανασφάλειες. Θα έρθει η ώρα που θα τα μάθεις και θα νιώθεις τύψεις κι εμένα πια δε θα μπορείς να με βρεις πουθενά. Δε σε μισώ,όχι,θέλω να πάρεις το μάθημά σου.
Λυπάμαι και τον εαυτό μου μαζί. Λυπάμαι τις φορές που ήπια για 'σενα,που κάπνισα για 'σενα,που χαραμίστηκα για 'σενα,που χάλασα τα βράδια μου για 'σενα.






Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Πάθος αγνοείται





Απαίτησε τα δικαιώματά σου.
Κατέβα στο κέντρο της πόλης σου και φώναξε.
Ούρλιαξε να ξυπνήσουν κι οι κουφοί πετεινοί.
Μη χτυπήσεις τον ματατζή. Χάρισέ του ένα λουλούδι.
Εντυπωσίασέ τον με το πιο γλυκό χαμόγελο,που κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί.
Άμα τύχει να δεις κάποιο δημοσιογράφο απέφυγε τις βαρύγδουπες δηλώσεις.
Πάνε στη Βουλή και βάψ' την. Με τα χρώματα της αρεσκείας σου,κάν' την όμορφη.
Γέλα σατανικά καθώς το κάνεις,άφησε τους άλλους να απορούν.
Διαδήλωσε κι αντί για δακρυγόνα σκόρπισε πάθος για ζωή.
Σκέψου πως όλα αυτά,γράφονται στην ιστορία.
Μη σκορπάς τη Χούντα. Παρέδωσε στα παιδιά σου έναν κόσμο ειρηνικό.
Επέτρεψε στις επόμενες γενιές να είναι περήφανες για τον τόπο τους.
Γιατί εγώ δεν είμαι. Γιατί εγώ πονάω όταν σκέφτομαι πόσο μισώ την Ελλάδα.
Μισώ εσάς. Που μας την παραδώσατε γκρεμισμένη και τα όνειρά μας είναι λειψά.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί

Πριν αρχίσεις,βάλε μουσική που κάνει την καρδιά να πεταρίζει.

Νιώθεις το βλέμμα του κολλημένο επάνω σου. Γυρίζεις διστακτικά και τον βλέπεις. Στέκεται απέναντι ακουμπώντας στο σταντ και σε καρφώνει με τα μελί του μάτια κι είναι τόσο όμορφος που μοιάζει ο τέλειος άντρας,για εσένα. Κι αφού κάνεις σιωπηλά αυτή τη σκέψη,χαμογελάς από αμηχανία και προχωράς προς το μέρος του με την πρόφαση να παραγγείλεις ακόμη ένα κοκτέιλ με γεύση φράουλα,που κάνει τα χείλη ζοφερά να μοιάζουν με χουλιγουντιανή σταρ. Από τη μεριά που είναι αυτός,το μάγουλό σου το νιώθεις ζεστό ενώ τα χέρια σου είναι κρύα. Αφότου πήρες το κοκτέιλ πηγαίνεις να φύγεις προσπαθώντας να ισορροπήσεις καθώς το άρωμά του σου προκάλεσε ζάλη. Ώσπου γίνεται αυτό που είδες χθες βράδυ στην ταινία και ψιθύρισες "Μακάρι να γινόταν και στην πραγματική ζωή".

Σε πιάνει από τη μέση και αρχίζεις ασυναίσθητα να κουνάς το κορμί σου στο ρυθμό της μουσικής. Τον κοιτάς στα μάτια και τη στιγμή που πλησιάζει επάνω σου,όλο το κορμί σου τεντώνεται και ανατριχιάζει. Δεν μπορείς πια να ελέγξεις την ανάσα σου η οποία γίνεται όλο και πιο γρήγορη. Κάποια στιγμή δεν αντέχεις να τον κοιτάς από την τόση ομορφιά που εκπέμπει επάνω σου και απλά χορεύεις με έναν άγνωστο στρέφοντας το βλέμμα σου αλλού. Η παρέα σου λέει τ' όνομά σου κι εσύ τον φιλάς  χωρίς πολλή σκέψη. Κι έπειτα χάνεσαι μέσα στο πλήθος.

Δεν έχεις ανασφάλειες πως θα το κάνεις,ποιος είναι αυτός που πας να φιλήσεις,δεν υπάρχει μετά. Υπάρχει μόνο το τώρα και η πείρα σου δίδαξε ότι οι καλύτερες αποφάσεις είναι της στιγμής,αυτές που αποκαλείς αυθόρμητες. Δεν προσπάθησες να μάθεις τον αριθμό του,δεν θέλησες να κρατήσεις επαφή,μόνο αυτό αρκούσε για να σε κρατήσει σε εγρήγορση και να αναμένεις ένα υπερ-τέλειο καλοκαίρι!




(πηγή έμπνευσης ο Παυλίδης <3)

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

You are not alone ;)

Έρχονται ώρες που τόσο φοβάμαι,δεν ξέρω πως θα μπορέσω να ζήσω μετά από εσένα.
Πάνω που λέω πως σ' έβγαλα από τη ζωή μου, έρχεται η πιο δύσκολη ώρα.
Που η πόλη αυτή μοιάζει νεκρή και ρίχνει το μαύρο πέπλο της. 
Νύχτα την ονόμασαν οι άνθρωποι.
Είναι όμορφη,γοητευτική,αλλά τότε οι ενθυμήσεις με χτυπούν με βία.
Σκαλίζουν με νυστέρι τις πληγές,που νόμιζα πως είχαν κλείσει.
Αυτές όμως με το παραμικρό αιμορραγούν και στάζουν αίμα.
Τότε,τις σκέψεις μου τις ακούνε τ' αστέρια,όπως απόψε
Χρόνια τώρα δε μ' έχουν εγκαταλείψει ποτέ.
Τους ξεγυμνώνω την ψυχή μου από ανάγκη.
Κι αυτά άλλοτε τις επουλώνουν κι άλλοτε μου στέλνουν δύναμη να τις γιατρέψω μόνη.






Κι απόψε τη δύναμη μου την έδωσε μια εικόνα που είδα τυχαία:

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

So tell me

Πες ένα ωραίο ψέμα. Κάντο να μοιάζει αληθινό.
Πες μου για παράδειγμα πως μ' αγαπάς.
Θα ξέρω βαθιά μέσα μου,πως δεν ισχύει.
Αλλά εσύ πες το,κι εγώ θα γίνω αφελής ώστε να το πιστέψω.

Ή πες μου πως ο κουμπαράς γέμισε.
Και πως θα πάμε εκείνο το ταξίδι που ονειρευόμασταν από παιδιά.
Θα πάμε όμως σε κοντινές χώρες ώστε να βλεπόμαστε.
Και μην ξεχνάς,εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Ή πες μου πως χθες βράδυ μ' ονειρεύτηκες.
Και ξύπνησες μέσα στο ύπνο σου και με σκεφτόσουν.
Πες,πως έπιασες το κινητό σου να δεις μήπως είχες κλήση μου.

Ή πες μου τις φορές που έκλαψες για 'μενα.
Άφησέ με να πιστέψω πως υπήρξα για 'σενα.


to believe in 






Υπάρχουν τόσα που μπορείς να μου πεις. Κι άφησέ με μέσα στο ψέμα τους να ζω.
Έτσι κι αλλιώς δεν θα γυρίσω πίσω,ούτε θα έρθεις εσύ.
Απλά πες,να νιώσω την ευτυχία για λίγο.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Sunken

Μέρες εξαιρετικά περίεργες που το αλκοόλ δε βελτιώνει την κατάσταση,αντίθετα με βυθίζει πιο πολύ και με φτάνει στον πάτο,εκεί που δεν υπάρχει άλλο. Στέκομαι ακίνητη,με σχεδόν κομμένη την ανάσα και απλά περιμένω όσα έρχονται. Ξέρω πως οι τρικυμίες σύντομα καταφθάνουν,τα κύματα πιθανόν με ξεπεράσουν. Φοβάμαι γιατί ίσως δεν μπορέσω ποτέ να βγω από αυτά. Και κανείς. Δεν υπάρχει κανείς για να μου απλώσει ένα χέρι βοήθειας. Αυτοί δεν ξέρουν να κολυμπούν,αυτοί νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους. Μονάχα από λόγια ξέρουν,εκείνα που δεν πείθουν κανέναν,ούτε την ίδια τους την ύπαρξη,εκείνα που δεν θα με βοηθήσουν,αλλά θα με βαρύνουν περισσότερο. Λόγια,λόγια,λόγια που βαρέθηκα.

Βυθίζομαι. Το οξυγόνο εδώ κάτω τελειώνει και τα πόδια τους κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν έρχεται κανείς εδώ. Φοβούνται μήπως το ρεύμα παρασύρει κι αυτούς. Και θα χαλαλήσουν τη ζωή τους για να σώσουν κάποιον άλλον; Γελασμένη είμαι. Οι άνθρωποι κάκιωσαν,δεν είναι πια αυτοί που ήταν. Έγιναν πιο σκληροί και καχύποπτοι. Αυτοί που νοιάζονται για το συνάνθρωπο ανήκουν στο παρελθόν και δε σκοπεύουν να γυρίσουν στο άμεσο μέλλον. Τώρα πια,αυτός που σώζει ζωές ανήκει μόνο στα παραμύθια κι εγώ τον σουπερ ήρωα μπορώ να τον ζω μόνο στα όνειρα. Τα όνειρα τα μεγάλα,τα τρανά,αυτά που ξεπερνούν ακόμη κι εμένα και αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να τα πραγματοποιήσω ποτέ. Έστω,αν όχι σε αυτήν,σε κάποια παράλληλη ζωή θα ήθελα να μπορούσα. Ας μην ήταν η ζωή μου μονάχα μία. Θέλω τόσο πολύ να διορθώσω τα λάθη μου,όχι γι' αυτούς,μα για εμένα.




Η πρώτη λέξη που μου έρχεται κατά νου,είναι "βυθίζομαι" κι η αμέσως επόμενη "βάστα".