You are not alone ;)

Έρχονται ώρες που τόσο φοβάμαι,δεν ξέρω πως θα μπορέσω να ζήσω μετά από εσένα.

Πάνω που λέω πως σ' έβγαλα από τη ζωή μου, έρχεται η πιο δύσκολη ώρα.

Που η πόλη αυτή μοιάζει νεκρή και ρίχνει το μαύρο πέπλο της. 

Νύχτα την ονόμασαν οι άνθρωποι.

Είναι όμορφη,γοητευτική,αλλά τότε οι ενθυμήσεις με χτυπούν με βία.

Σκαλίζουν με νυστέρι τις πληγές,που νόμιζα πως είχαν κλείσει.

Αυτές όμως με το παραμικρό αιμορραγούν και στάζουν αίμα.

Τότε,τις σκέψεις μου τις ακούνε τ' αστέρια,όπως απόψε. 

Χρόνια τώρα δε μ' έχουν εγκαταλείψει ποτέ.

Τους ξεγυμνώνω την ψυχή μου από ανάγκη.

Κι αυτά άλλοτε τις επουλώνουν κι άλλοτε μου στέλνουν δύναμη να τις γιατρέψω μόνη.

Κι απόψε τη δύναμη μου την έδωσε μια εικόνα που είδα τυχαία: