Sunken

Μέρες εξαιρετικά περίεργες που το αλκοόλ δε βελτιώνει την κατάσταση,αντίθετα με βυθίζει πιο πολύ και με φτάνει στον πάτο,εκεί που δεν υπάρχει άλλο. Στέκομαι ακίνητη,με σχεδόν κομμένη την ανάσα και απλά περιμένω όσα έρχονται. Ξέρω πως οι τρικυμίες σύντομα καταφθάνουν,τα κύματα πιθανόν με ξεπεράσουν. Φοβάμαι γιατί ίσως δεν μπορέσω ποτέ να βγω από αυτά. Και κανείς. Δεν υπάρχει κανείς για να μου απλώσει ένα χέρι βοήθειας. Αυτοί δεν ξέρουν να κολυμπούν,αυτοί νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους. Μονάχα από λόγια ξέρουν,εκείνα που δεν πείθουν κανέναν,ούτε την ίδια τους την ύπαρξη,εκείνα που δεν θα με βοηθήσουν,αλλά θα με βαρύνουν περισσότερο. Λόγια,λόγια,λόγια που βαρέθηκα.

Βυθίζομαι. Το οξυγόνο εδώ κάτω τελειώνει και τα πόδια τους κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν έρχεται κανείς εδώ. Φοβούνται μήπως το ρεύμα παρασύρει κι αυτούς. Και θα χαλαλήσουν τη ζωή τους για να σώσουν κάποιον άλλον; Γελασμένη είμαι. Οι άνθρωποι κάκιωσαν,δεν είναι πια αυτοί που ήταν. Έγιναν πιο σκληροί και καχύποπτοι. Αυτοί που νοιάζονται για το συνάνθρωπο ανήκουν στο παρελθόν και δε σκοπεύουν να γυρίσουν στο άμεσο μέλλον. Τώρα πια,αυτός που σώζει ζωές ανήκει μόνο στα παραμύθια κι εγώ τον σουπερ ήρωα μπορώ να τον ζω μόνο στα όνειρα. Τα όνειρα τα μεγάλα,τα τρανά,αυτά που ξεπερνούν ακόμη κι εμένα και αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να τα πραγματοποιήσω ποτέ. Έστω,αν όχι σε αυτήν,σε κάποια παράλληλη ζωή θα ήθελα να μπορούσα. Ας μην ήταν η ζωή μου μονάχα μία. Θέλω τόσο πολύ να διορθώσω τα λάθη μου,όχι γι' αυτούς,μα για εμένα.

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται κατά νου,είναι "βυθίζομαι" κι η αμέσως επόμενη "βάστα".