Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Στη μυστική ζωή που ζήσαμε μαζί

Βλέπω παλιές ρομαντικές ταινίες κι αναρωτιέμαι αν θα έρθει ποτέ ξανά η μέρα που οι άνθρωποι θα θέλουν να ερωτεύονται όπως στη δεκαετία του '80,ίσως και λίγο πιο πριν. Που δεν θα καταπιέζουν τα συναισθήματα τους και δεν θα φοβούνται να δώσουν ό,τι έχουν κι ό,τι μπορούν. Το βλέπω παντού. Είμαστε τόσο δειλοί και είναι τόσο λυπηρό και τόσο κρίμα. Χάνουμε στιγμές,χάνουμε όμορφα συναισθήματα,χάνουμε εμάς. Ενώ κάποτε,μύριζε ποπ κορν,Χριστουγεννιάτικα φίλινκς όλο το χρόνο και αγάπη στα σπίτια. Γκρινιάζουμε για όλα αυτά που πέρασαν,αλλά αν δούμε σωστότερα,είναι όλα ακόμα δίπλα μας,εμείς τα προσπερνάμε.

Κι ήρθε κάποια μέρα που δεν καταπιέστηκα ούτε στο ελάχιστο. Που δεν κρύφτηκα πίσω από λέξεις και βλέμματα. Που δε σου έβαλα τραγούδια για να ακούσεις πως νιώθω,αλλά σου το 'πα κοιτώντας σε στα μάτια. Κι αλήθεια,κι ανταπόκριση να μην έπαιρνα δε θα με πείραζε. Δεν φοβήθηκα μην τρομάξεις και φύγεις. Έπρεπε να το είχα κάνει εδώ και καιρό αλλά έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο για να ανέβουμε ξανά.





να ξέρεις.
δε σ' αλλάζω με τίποτα.
ό,τι και να γίνει.
τώρα ξέρω πως είσαι και είμαι κομμάτι της ζωής σου.

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Γιατί είναι μαγικό


Ένας ζεστός καφές,καυτός για την ακρίβεια. Ο αγαπημένος σου γαλλικός. Η πικέ κουβέρτα και το μαξιλάρι που σου έκανε δώρο εκείνος είναι η μοναδική σου αυτή τη στιγμή παρέα. Τα συναισθήματα παράλογα και η αίσθηση του κενού παράξενη. Μάλλον είσαι ακόμα μισο-μεθυσμένη από χθες. Λες το κλασσικό "δεν θα ξαναπιώ ποτέ στη ζωή μου" και γελάς με τα χάλια σου.
Ανοίγω το λαπτοπ. Διαβάζω αγαπημένα μου ιστολόγια. Δεν αφήνω κανένα σχόλιο γιατί δε χωράνε λέξεις να σας πω,πόσο ταυτίζομαι με κάποιους από εσάς. Παρομοιάζεις τη ζωή σου με τη ζωή τους. Κάπου μοιάζετε και κάπου διαφέρετε. Λες πως θα 'θελες να γνωρίσεις εκείνην,εκείνην κι εκείνην. Μετά λες ότι θα τις απομυθοποιήσεις. Φτιάχνεις τη μορφή τους στο μυαλό σου. Να έχει καστανά ή ξανθά μαλλιά. Ακόμα και όμορφη να μην είναι για τους άλλους,για εσένα είναι πεντάμορφη.
Πονάει στα μάτια η αλήθεια τους. Πονάς κι εσύ μαζί. Κάνεις εικασίες. Προσπαθείς να καταλάβεις τί κρύβεται πίσω από τα λόγια τους,όπως ίσως κάνουν κι εκείνες  μ' εσένα. Κάπου στο τέλος,σταματάς να νιώθεις μόνη και σαν ο πόνος που ένιωθες να απαλύνεται. Το στομάχι δένεται κόμπος από την ομορφιά των λέξεών τους. Σκέφτεσαι πόσο όμορφα τις έντυσαν μέσα στο κείμενο κι ύστερα τις ευχαριστείς σιωπηλά γιατί κάτι έμαθες μετά από αυτό που διάβασες.
Εύχεσαι να έπαιρνες λίγο από την αίγλη τους,ίσως και λίγο από τον τρόπο σκέψης τους. Κι ύστερα εύχεσαι αυτό το υπέροχο κείμενο να μπορούσες να το είχες γράψει εσύ.



αφιερωμένο σε εσάς
και στο άτομο που μου έμαθε τον κόσμο των μπλογκ.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Όταν την βρεις,θυμίσου


Να την κοιμίζεις στην αγκαλιά σου και όταν κλαίει να της φέρνεις δώρο χαρτομάντηλα.
Να την αφήνεις να κάνει σκανταλιές και να μην τη συμβουλεύεις. Να μην παίρνεις την θέση άλλων.
Να την πηγαίνεις  βόλτα στην θάλασσα κι ας είμαστε στην καρδιά του χειμώνα.
Να της παίρνεις μαλλί της γριάς και να την αφήνεις να γελά σα μικρό παιδί.
Να συμμερίζεσαι τους φόβους και τις ανασφάλειές της κι ας μην την καταλαβαίνεις απόλυτα.
Να διώχνεις τα φαντάσματα που δεν την αφήνουν να κοιμηθεί και να την φιλάς γλυκά πριν φύγεις.
Να της αγοράζεις καραμέλες και ζαχαρωτά. Αυτά που στερήθηκε μικρή.
Να την ψάχνεις στα φώτα της πόλης όταν αργεί να γυρίσει τα βράδια.
Να την πιάνεις πάντα από το χέρι και να της εξηγείς όσα εκείνη δεν καταλαβαίνει.
Να μην εκνευρίζεσαι όταν επαναλαμβάνεται κι όταν γκρινιάζει. Έχε λίγη υπομονή μαζί της.
Να την προσέχεις και όταν είναι άρρωστη να της φέρνεις ντεπόν και νερό.
Να την κάνεις να νιώθει ξεχωριστή,σα να παίζει σε ταινία.

Και αυτή θα σ' αγαπήσει,όπως αγάπησε κάποτε εκείνον.

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Κι ας μην φτάσουμε ποτέ

Σε μια ώρα φτάναμε στον προορισμό μας. Εσύ από την αριστερή πλευρά του λεωφορείου κι εγώ από τη δεξιά. Όσα χρόνια και να περάσουν,όσο κι αν φθαρούμε,όσο κι αν σφαχτούμε τουλάχιστον αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει.
Να ακούω μουσική και να ταξιδεύω με το νου σε μέρη ιδανικά. Να σκέφτεσαι πως δε σου αξίζω κι όμως να εξακολουθείς να βρίσκεσαι δίπλα μου. Κι ύστερα να κοιτιόμαστε στα μάτια και να ελπίζουμε μαζί σε κάτι αόριστο και σε κάτι καλύτερο. Να κοιτώ την θάλασσα που τόσο αγαπώ κι εσύ να κοιτάς εμένα χαιδεύοντας τα μαλλιά μου. Να παίρνω από τα τσιγάρα σου γιατί εγώ ξέμεινα από λεφτά κι εσύ να γελάς με την κατάντια της κοινωνίας μας. Να σου λέω πως πνίγομαι μέσα σ' αυτή τη παράνοια και τα μάτια σου να ακτινοβολούν πόνο αναμειγμένο με ελπίδα. Να λες πως όλα θ' αλλάξουν κι εγώ να σε πιστεύω κι ας ξέρω μέσα μου βαθιά πως τίποτα δεν θ' αλλάξει. Να παραγγέλνω καπουτσίνο μέτριο με κανέλα και να πίνεις τον ίδιο καφέ μ' εμένα κι ας μη σου αρέσει ιδιαίτερα. Να ανεβαίνω στη μηχανή σου,να ανοίγω τα χέρια και να πετάμε αγκαλιά.
Είναι όλα αυτά που δεν αντέχω. Ή είσαι εσύ αυτός που δεν αντέχω. Και είναι άλλα τόσα που δε χωράνε σε καμία λέξη και δε χωράν ούτε σ' εμένα την ίδια. Είναι η κυκλοθυμικότητα κι η τρέλα που μας πιάνει. Θέλω να πάω στο Παρίσι,στο Πόρτο Ρίκο,στην Αυστρία και στα αστέρια. Και δεν θέλω να θέλω όσα δεν μπορώ να πραγματοποιήσω. Κι ας προσπαθούσα λίγο να με αλλάξω,λίγο να μάθω να μην είμαι άπληστη,λίγο να μπορούσαμε να αντέξουμε ο ένας τον άλλον ή τουλάχιστον να μας συνηθίσουμε. Τα βράδια μας. Τα ατελείωτα μεθύσια μας και τα ρεζίλια μας. Όλο το κέντρο μια βόλτα,με μια ανάσα. Να σου στέλνω τον αριθμό του ραδιοταξί και γυρνώντας να παίρνω μπύρες από το περίπτερο. Να έχεις γρατζουνιές στο σώμα σου από τα χέρια μου και σημάδια στο λαιμό. Θα πονέσω αν μάθω πως τα ξέχασες όλα αυτά.
Δες. Κάθομαι δίπλα σου. Με έχεις ολοζώντανη στα δεξιά σου κι εσύ κοιτάς το αριστερό παράθυρο. Και θυμώνω κι ύστερα στεναχωριέμαι κι ύστερα με ρωτάς τί έχω κι ας ξέρεις την απάντηση. Είσαι όλα αυτά που σιχαίνομαι αγάπη μου και είμαι όλα αυτά που μισείς. Στο 'χω πει και μου το 'χεις πει και μετά καταλήγαμε στο κρεβάτι με πλανόδια φιλιά.



κάποιος είπε πως ο έρωτας είναι τυφλός. κι είχε δίκιο.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Ιστορία σελίδας 586

Είναι κάτι ώρες που είμαι με έναν πρόχειρο κότσο στα άλουστα μαλλιά μου. Φοράω την πρώτη τυχαία φόρμα που βρήκα μέσα στην ντουλάπα και περπατώ ξυπόλητη στο σανίδι. Όταν βέβαια πρόκειται να συναντήσω εσένα,αυτό αλλάζει. Τότε είμαι περιποιημένη και ίσως όμορφη στα μάτια σου.
Πάντως να ξέρεις,αν ήσουν τώρα εδώ,θα άνοιγα και τρίτο μπουκάλι μπύρας,θα το έπινα μονορούφι κι ύστερα θα έμπαινα ζαλισμένη μέσα στο αυτοκίνητο σου κι ας μην με ήθελες. Θα σε ξεναγούσα στα αγαπημένα μου μέρη,κι ας τα έχεις δει πεντακόσιες φορές,δεν πειράζει. Θα σου έδειχνα τα καφέ που συχνάζω και θα απορούσες με τον ενθουσιασμό μου. Όταν εκστασιάζομαι,οι γύρω μου τρομάζουν και προσπαθούν να με "συνετίσουν" -ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δρουν έτσι και γιατί τους πειράζει τόσο. Σκέφτομαι πως θα ήθελα να σου ρίξω και μαγικά φίλτρα. Να μάθω αν και πόσο ερωτευμένος είσαι μαζί μου. Κι αν δεν είσαι,εγώ θα σου κάνω βουντού και θα με ερωτευτείς θες δεν θες. Βλέπεις πόσο εγωίστρια είμαι; Το ξέρω,μη μου το υπενθυμίζεις συνέχεια. Με εκνευρίζεις.
Λέω απόψε να σε απαγάγω. Να σε πάω στο πάρκο δίπλα στο σπίτι μου,ύστερα για παγωτό -σίγουρα γεύσεις φράουλα και μπισκότο- να σου μιλήσω για κάτι βράδια αξημέρωτα κι εσύ να είσαι εδώ μα ταυτόχρονα και σ' άλλη. Δεν θα σου δείξω πόσο μ' ενοχλεί,να είσαι σίγουρος. Το πρωί θα σφυρίζεις και για τους δυο μας,γιατί εγώ δεν θα ξέρω. Άσε λίγο τις επαναστάσεις στην άκρη και την άτακτη ζωή που κάνεις. Θα φέρω και την φωτογραφική μου μαζί. Θα είναι τα αποδεικτικά ότι υπήρξαμε. Μετα βέβαια,σε κάποιο ξέσπασμα ίσως σκίσω τις φωτογραφίες μας,αλλά θα μείνουν οι αναμνήσεις χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά. Θα βάλουμε στο πικ απ και το τραγούδι που σου αρέσει τόσο,μα έχεις πολύ καιρό να ακούσεις. Ύστερα θα σ' αφήσω να καπνίζεις μέσα στο σπίτι,ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και θα ζαλιζόμαστε παρέα. Θα παρομοιάσω τα μάτια σου με τα χρώματα του δειλινού και το σώμα σου με τις λακούβες της ερήμου. Θα με κοιτάς με ένα βλέμμα περίεργο και θα εξερευνείς κάθε εκατοστό του εαυτού μου. Ποτέ δεν θα παραδεχτείς πως κατά βάθος με βρίσκεις ελκυστική. Κι εγώ θα σε φιλήσω λίγο κι εσύ θα υποκύψεις. Μονάχα μην αφήσεις το ταξίδι μας ημιτελές και φύγεις πριν το τέλος.



βαθιά μέσα μου πάντα θα πονάω,
για αυτό που από φόβο δεν ολοληρώθηκε,
αλλά μην το πεις πουθενά.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

It 's blue love,so shut up

Το χειρότερο απ' όλα είναι,που όταν το μυαλό σου πλημμυρίζει από σκέψεις και θέλεις οπωσδήποτε να γράψεις,βρίσκεσαι κάπου στο διάολο και η τεχνολογία είναι λέξη άγνωστη και ξένη. Είναι κάτι ώρες συνήθως γύρω στις 6 το πρωί όπου δυο χέρια νιώθεις να σ' αγκαλιάζουν αλλά το μυαλό βρίσκεται σε άλλα λημέρια. Ανάβεις απανωτά το ένα τσιγάρο μετά το άλλο,χαμογελάς μα δεν το νιώθεις. Είναι η στιγμή που η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Πόσο θα αντέξεις σε μία σχέση που δε χωράς πουθενά και απλά την έχεις εξιδανικεύσει στο μυαλό σου..
Κατευθύνομαι προς την πλατεία για την κλασσική μου κρέπα. Με μερέντα και μπισκότο παρακαλώ μήπως και γλυκαθώ επιτέλους. Τα πόδια μου δε με κρατάν,ψάχνω τον ώμο σου να πέσω κι εσύ γελάς με το χάλι μου. Έχει πανσέληνο απόψε σου λέω -καθώς κοιτώ αποσβολωμένη τον ουρανό- και μου λες πως ξημέρωσε. Είναι μπλε σου λέω-και μου λες πως είναι κίτρινη. Θα σε απαγάγω να πάμε ταξίδι. Που θες; Μοντεβίδεο,Παρίσι,Πόρτο Ρίκο; Σε κανένα από αυτά σου λέω. Αυτά είναι για τις πλούσιες ντίβες -ή και όχι βασικά- πάντως σίγουρα όχι για εμένα. Εγώ είμαι για ένα εισιτήριο στο φεγγάρι -χωρίς επιστροφή φυσικά. Θα κατοικήσουμε εκεί. Θα τα βλέπουμε όλα από ψηλά κι έτσι θα νιώθουμε πως έχουμε ξεφύγει από αυτόν το χαοτικό κόσμο που ποτέ δε συνήθισα-με. Πάντα ήθελα να ξέρω τί σκέφτονται οι άλλοι,πόσο μ' αγαπάνε και πόσο με μισούν. Αν λοιπόν πάμε,θα μάθω πόσο τους στοίχισε που μ' έχασαν. Γελάς υστερικά καθώς μου πειράζεις τα μαλλιά παρόλο που ξέρεις ότι δε μ' αρέσει να μπλέκονται τα χέρια σου στις μπούκλες μου. Είμαι μικρό λες,και αυτά δε γίνονται λες. Άσε με να πιστέψω μέσα στη ζάλη μου πως γίνονται. Σκας επιτέλους και με φιλάς βίαια κόβοντάς μου την αναπνοή. Έχω ακόμη τη γεύση των χειλιών σου και νιώθω το άγγιγμα του χεριού σου στο λαιμό μου. Τελικά μ' άρεσε ο τρόπος που το έκανες,σκέφτομαι.



Το επόμενο πρωί προσπαθώ να θυμηθώ τί έγινε και χορεύω με τα ηχεία στο ταβάνι να παίζουν αυτό.
Οι γρατζουνιές στο σώμα μου μαρτυρούν την αλήθεια.
Την υπόλοιπη μέρα σφυρίζω και γελώ πνιχτά στο δρόμο,στο λεοφωρείο,σ' εκείνο το καφέ.
Νιώθω τελείως άδεια από συναισθήματα κι όμως είμαι ευτυχισμένη.

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Φλερτάρεις με το τέλος και γουστάρεις

Μη με ρωτάς,δε θα σου πω.
Μη με κοιτάς,μονάχα ψέματα θα αφήσω να βγουν από τα χείλη μου.
Μη με πλησιάζεις,δε θα ανταποδώσω το άγγιγμα.
Ακούς;
Κουράστηκα. Με ακούς;
Οι πληγές μου δεν έπαψαν ποτέ ουσιαστικά να αιμορραγούν,θα έπρεπε μονάχα να ευχαριστήσω τα ρούχα που τις καλύπτουν. Και τα βράδια που δεν είμαι μαζί σου,ξέρω ακριβώς πού θα πάω. Κάτω από τα τσαλακωμένα σεντόνια είναι τα κρυμμένα μου ουρλιαχτά. Αφού οι δρόμοι ερημώσουν κι αφού τα τηλέφωνα σωπάσουν,ξέρω.
Γιατί είναι κάποτε που όλα μοιάζουν να τελειώνουν και περιμένεις τη λύτρωση που ποτέ δεν έρχεται. Και εσύ δεν αντέχεις την αναμονή. Σκασμός. Τώρα εγώ θα σου μιλήσω. Αν θες,μπορείς να βάλεις ένα ποτήρι κρασί μπας και αντέξεις τις τόσες τύψεις. Αν δηλαδή δε σου έχει αφαιρεθεί η ικανότητα να νιώθεις. Θα σου πω για 'κεινα τα βράδια που μου γάμαγες το είναι. Για εκείνα τα βράδια που προσπαθούσα όλους να τους ξεγελάσω,ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Για τα βράδια που φόρεσα το κόκκινο κραγιόν μου,γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος να αισθανθώ καλύτερα. Για όσα τραγούδια με συνόδεψαν όταν αιμορραγούσα μιας και εσύ ήσουν απανταχού απών.
Για τα συναισθήματα. Εκείνα που έχουν σημαδέψει τις μουσικές και τα χρώματα. Τα αρώματα και το εγώ σου ολάκερο. Εκείνα που αρνείσαι να δεις γιατί είσαι δειλός και γιατί φοβάσαι. Τα λόγια που δεν ομολογείς γιατί τρέμεις στην ιδέα ότι αν τα πεις,θα γίνουν αληθινά και αν γίνουν αληθινά,τότε θα σε σκοτώσουν. Ναι. Θα βρουν τη δύναμη και θα σε σκοτώσουν.
Το σκοτάδι που τόσο αγαπάς. Ένα άχρωμο τίποτα. Μία ψυχή κενή και ψιθυρίζεις λόγια που κανέναν δεν ενδιαφέρουν. Το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν ενδιαφέρουν ούτε εσένα. Ότι όλα είναι μία γαμημένη συνήθεια και τίποτα παραπάνω. Κι αυτές οι συνήθειες δεν ξεπερνιούνται. Νόμιζα ότι η απώλεια αντέχεται και νικιέται. Δε νικιέται,δε συνηθίζεται η πουτάνα. Με τον καιρό μονάχα μαθαίνεις να συμβιώνεις με τις πληγές σου,αλλά πάντα κάτι μένει.
Δεύτερο,τρίτο,τέταρτο ποτό. Και χορεύεις στους ρυθμούς της μουσικής. Και φιλιέσαι με άτομα που κανένα κλικ δε σου κάνουν. Κι ύστερα ρωτάς 'γιατί' τον εαυτό σου κι η απάντηση ίσως δεν έρθει ποτέ ή θα έρθει όταν πια δεν θα την έχεις καμία ανάγκη.




Σου το είχα πει. Μη μου επιτρέψεις να μη σε έχω ανάγκη.
Μη μ' αφήσεις στα χέρια κάποιου άλλου.
Γύρνα και δες. Πια δεν υπάρχουμε. Δε μας βρίσκω πουθενά.
Έφυγες. Τώρα μάτια μου σου ανακοινώνω,πως ήρθε η δική μου σειρά να φύγω.

(Και να ξερες μόνο πόσο πολύ λυπάμαι πού φτάσαμε ως εδώ.)

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Πώς με-μας βρήκε

Η playlist του φθινοπώρου είναι πάντα η ίδια και τα συναισθήματα κάθε χρόνο πανομοιότυπα.
Μέχρι χθες έβαζα γάζες και χαζαπλάστ μπας και καταφέρω να επουλώσω τις πληγές. Έπαιρνα το τσιγκελάκι της γιαγιάς και με έραβα λίγο λίγο. Και τώρα όλα αυτά φαντάζουν μάταια. Είναι στιγμές που νιώθεις ότι τα αντέχεις όλα,ή έστω ότι αντέχεις πολλά. Στιγμές που όλα όσα έζησες ήταν ένα μάθημα,άλλοτε σκληρό που σε πίκρανε κι άλλοτε γλυκό που σε άφησε να πιστέψεις ξανά στους ανθρώπους. Μα πάνω απ' όλα σ' εσένα την ίδια.

Θυμίστε μου φέτος να μη λυπηθώ για ότι έφυγε ή για ό,τι μόνη μου έδιωξα. Μονάχα να χαμογελάσω που υπήρξε.
Θυμίστε μου να βλέπω ανθρώπους που στάζουν αγάπη και τους άλλους να τους διώξετε μακριά μου. Είναι λίγοι,πολύ λίγοι για 'μενα.
Θυμίστε μου να πηγαίνω συχνά σ' εκείνο το μέρος που ερωτεύτηκα πρώτη φορά γιατί κάθε φορά νιώθω να αναγεννιέμαι.
Θυμίστε μου όλα αυτά που κάποτε ξεχνώ.

Προσπαθώ ακόμα να πάρω τις σωστές ανάσες. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς το φθινόπωρο μας βρήκε αγκαλιασμένους κάτω από τα σκεπάσματα. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς βρέθηκα σπίτι σου. Θυμάμαι μόνο τα μάτια σου πριν αρχίσω να βλέπω θολά. Θυμάμαι τα χέρια σου να κρατάνε το βαρύ μου σώμα γιατί αδυνατούσα να στηριχτώ μόνη μου. Θυμάμαι να έχω τη γεύση του τσιγάρου σου στα χείλη μου. Θυμάμαι τις τεκίλες και μετά θυμάμαι το απόλυτο τίποτα.
Ίσως έχουμε κάνει τόσα πολλά λάθη που δεν ξέρουμε πώς να τα διορθώσουμε. Ίσως εξακολουθούμε να γδέρνουμε για λίγη κάθαρση τα κορμιά μας. Ίσως τα φαινόμενα απατούν και δεν είμαστε αυτό που φαίνεται. Όμως εγώ πάντα σ' αγαπώ κρυφά μέσα μου και αγαπώ και τον εαυτό μου όταν είμαι μαζί σου.



καλό μήνα,καλό φθινόπωρο
*σ' εσένα,σ' εμένα,σ' εμάς.