Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

η ζωή ξέρει-εσύ εμπιστεύσου την

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Ποιος δεν παραδόθηκε εν σώμα και ψυχή σε έναν έρωτα ενώ είπε πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά.
Ποιος έδωσε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες και στην πορεία αντιλήφθηκε πως είναι σκέτες παρωδίες.
Ποιος τις συμβουλές της μαμάς τις απέρριπτε μεμιάς και τώρα τις κρεμάει σκουλαρίκι;

Γιατί μέσα στο χρόνο αλλάζουμε. Γιατί οι άνθρωποι που μπήκαν στο δρόμο μας,δεν μπήκαν τυχαία και είμαι βέβαιη πως όλο και κάτι πήραμε μέσα από αυτή τη χρονιά.
Γιατί τελικά δεν ήρθε τίποτα όπως το περίμενα. Γιατί τον πρώτο καιρό όλα πήγαιναν ανέλπιστα καλά και βρέθηκε ένας άνθρωπος που είναι θείο δώρο για 'μενα. Υπήρξαν και στιγμές που με πόνεσαν,θέματα υγείας που με διέλυσαν αλλά είμαστε ακόμα εδώ. Να πέφτουμε-να σηκωνόμαστε,να πονάμε-να χαιρόμαστε. Γιατί τελικά η συνταγή για να περάσεις σε αυτή τη ζωή καλά είναι η αισιοδοξία και το κοιτάω μπροστά-μόνο μπροστά!


Από αυτή τη χρονιά μοιράζομαι μαζί σας τη συμβουλή της μαμάς που την κουβαλάω πια κάθε μέρα μαζί μου: "Τους ανθρώπους μάτια μου δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας."



Και τώρα,ας χορέψουμε στο ρυθμό που η ζωή μας τραγουδά.
Έτσι κι αλλιώς αυτή ξέρει καλύτερα.




Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Αυτή που πηδάς με τα μάτια

Προχθές βγήκα σε ένα πολύ γνωστό νυχτερινό μαγαζί της πόλης. Σε ένα από αυτά που οι "άντρες" στην πόρτα φορούν κουστούμι με γραβάτα ή παπιγιόν και οι...πως να τις πω...κοπελίτσες φορούν το πιο καυτό,μίνι,ξώβυζο φορεματάκι τους. Εκ πρώτης όψεως είναι εντυπωσιακότατες,τόσο που το μάτι σου δεν μπορείς να το πάρεις από πάνω τους. Οι άντρες,ας μην σχολιάσω καλύτερα πως κοιτούν αυτού του είδους τα θηλυκά,είναι περιττό. Εν ολίγοις,κάποιοι κοιτούν τάχα μου αδιάφορα και κάποιοι άλλοι φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά πως αρκούν μόνο τα μάτια για να τις πηδήξουν. Αν τύχει δε και είσαι με την κοπέλα σου μαζί και το κοιτάξεις προκλητικά,δύο εκδοχές υπάρχουν. Ή θα φας τη γκρίνια και το μπινελίκι της ζωής σου ή η κοπέλα θα τσατιστεί -και με το δίκιο της και εσύ θα ρωτάς "μα αγάπη μου γιατί μου μιλάς απότομα; τι έχεις;". Σοβαρά τώρα; Περιμένεις κι απάντηση αγόρι μου;! Με πόσα χέρια θέλεις να σε μουτζώσω;!

Το βράδυ εκείνο λοιπόν,μετά το δεύτερο ποτό και μη έχοντας ιδιαίτερη όρεξη έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει επίμονα τη σερβιτόρα και από γύρω τους άντρες κάθε ηλικίας να τη χαζεύουν. Σκέφτηκα πως είναι πολύ φυσικό να την κοιτούν από τη στιγμή που είναι ιδιαίτερα προκλητική και συνάμα έχει όμορφο πρόσωπο -κι ας έχει παστωθεί με ένα τόνο μεικ-απ- αλλά από την άλλη αναρωτήθηκα για πιο λόγο είχαν τόση ανάγκη να κοιτούν ένα τέτοιο θηλυκό από τη στιγμή που η δική τους κοπέλα στέκεται ακριβώς δίπλα τους. Οκ φίλε μου. Την είδες,θαύμασες τον πισινό της,τον μαστό της,φτάνει! Δε χρειάζεται να κοιτάς συνέχεια την κοπελιά τάχα μου τυχαία. Καταντά αηδιαστικό το όλο θέαμα και με εκνευρίζει εμένα που δεν είμαι κοπέλα σου,φαντάσου!

Βεβαίως δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη με ανάλογη αμφίεση,υπάρχουν χίλιες δυο άλλες,σερβιτόρες και μη. Εσύ γιατί τρέχεις όμως να τις βρεις στο φειςμπουκ -μας έχει καταστρέψει ολοσχερώς- τις πατάς λαικ,τις κάνεις follow στο ινσταγκραμ λες και πρόκειται να τις πιάσεις ποτέ για γκόμενα; Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω. Το ωραίο ή το προκλητικό το κοιτάμε και τα δύο φύλα αλλά μέχρι εκεί. Εσείς οι άντρες γιατί τόση καούρα πια λες και δε γαμήσατε ποτέ; ειδικά από τη στιγμή που έχετε κοπέλα που υποτίθεται σέβεστε και αγαπάτε. Όχι,δεν είναι πάντα θέμα ζήλιας και σύγκρισης,είναι το γαμώτο. Τι σου λείπει και έχεις ανάγκη να ξεψαχνίζεις προφίλ με τέτοιου είδους θηλυκα; Άλλωστε μία κοπέλα που σέβεται τον εαυτό της δεν θα χρειαζόταν να ντυθεί ποτέ χυδαία  γιατί πολύ απλά μπορεί να μαγνητίσει τα βλέμματα με άλλους τρόπους ή μπορεί και να μην το έχει καν ανάγκη το να την προσέξουν.

Και για να σας προλάβω,όχι! Το θέμα δεν είναι αν θα κάνετε κάτι με αυτά τα...τσουλιά που τα έχει πάρει η μισή πόλη,το θέμα μου εμένα είναι για ποιον λόγο τόσα σχόλια με τους φίλους σας για τα θηλυκά που περνάνε από την καφετέρια που μόλις καθήσατε -ναι εσάς λέω. Για ποιο λόγο τόσο "ψάξιμο" στις φωτο και τα προφίλ; Και μη μου πείτε πως το κάνουν μόνο τα ληγούρια γιατί αν είναι έτσι τότε όλοι στην ίδια γκάμα πρέπει να συγκαταλέγεστε.

Μέχρι στιγμής πάντως κανένας δε με έχει πείσει με την επιχειρηματολογία του. Ναι οκ,το ξέρω,είστε αγοράκια. Ε και;!

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

θα μάθουμε ~

Σήμερα ήταν μία από εκείνες τις μέρες που ο άβολος -ενίοτε και βολικός- καναπές σου ήταν ο καλύτερός σου φίλος. Που οι εποχές θα μπορούσαν ακόμα και να αλλάζουν κι εγώ να μην το κουνάω ρούπι από εκεί. Με τα πόδια άτακτα ακουμπισμένα επάνω του και το λαπιτόπι να κάνει βόλτες στα πόδια σου. Η διάθεση άλλαζε πιο γρήγορα κι από τα τραγούδια στο γιουτιουμπ και κάθε προσπάθεια για να σταθεροποιηθεί ήταν μάταιη. Σκέψεις από 'δω,σκέψεις από 'κει,σκέψεις παρά πέρα.

Τελικά τι έγινε; τελικά πως άλλαξες,πως άλλαξα; Που πήγες εν τέλει;!
Είναι γεγονός πια. Οι άνθρωποι περνούν και χάνονται αλλά το θέμα δεν είναι τόσο η κατάληξη όσο το τι πήραμε από αυτούς και τι έμαθαν εκείνοι από εμάς.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι είδους μαθήματα έχεις δώσεις σε ανθρώπους που πέρασαν έστω για λίγο από τη ζωή σου; Κι όμως,δε γίνεται κάτι σίγουρα θα έμαθαν. Ήταν άνθρωποι περαστικοί,άνθρωποι που τους άγγιξες,τους γεύτηκες μα δεν τους έκανες ίσως και ποτέ δικούς σου. Κι ίσως καλύτερα που έφυγαν γρήγορα,προτού προλάβει να προξενήσει ο ένας κακό στον άλλον. Κι ότι ζήσαμε δε χρειάζεται να το μετανιώνουμε,μονάχα να μετανιώνουμε για όσα μπορούσαμε αλλά από φόβο δεν κάναμε.

Και κάποια στιγμή θα μάθουμε να μας συγχωρούμε,θα μάθουμε να προσαρμοζόμαστε και να υποχωρούμε. Θα μάθω κάποτε να αγαπάω χωρίς όρους και δεν θα απογοητεύομαι από κάθετί που έδωσα μα δεν πήρα ποτέ πίσω. Θα μάθω κάποτε να μην καταπιέζομαι και να μην κρατώ συναισθήματα μέσα μου. Θα μάθω βρε αδερφέ να στέκομαι ευκολότερα στα πόδια μου και να μην πέφτω τόσο εύκολα. Δε γίνεται,θα μάθω!
Άλλωστε πόσες ζωές έχουμε σάματι;


Γιατί τελικά κάποια στιγμή θα αγαπηθούμε και θα μάθουμε να συνυπάρχουμε. Θα γίνει. Θα το δεις.



Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Αιώνια δική σου

Και τον έβλεπα να χορεύει το ζεμπέκικο της Ευδοκίας και να τρίζουν τα πατώματα. Να χειροκροτάν όλοι μετά μανίας κι έγω να σκέφτομαι πως "ναι,είναι δικός μου". Γιατί εγώ τον έχω δει πάμπολλες φορές να το χορεύει,μα ποτέ μου δε βαρέθηκα να τον κοιτάζω βουρκωμένη και να χαμογελάω. Τόση περηφάνεια και τόση χάρα μέσα σε μόλις λίγα λεπτά.. Φαινόταν από τα μάτια του πόσο ένιωθε τη ζεμπεκιά. Σκέτη ανατριχίλα

Γιατί εγώ δεν βάζω κανέναν άλλον άντρα πάνω από εκείνον. Γιατί για εμένα είναι τα πάντα. Το Άλφα και το Ωμέγα της ζωής μου. Ο θησαυρός μου. Ο άνθρωπος που θα έδινα τα πάντα μου και ξέρω πως κι εκείνος το ίδιο. Γιατί ακόμα κι όταν θυμώνω και μ' ακούει όλο το τετράγωνο,εγώ μέσα στα μάτια του βρίσκω μια ατέρμονη ηρεμία κι ένα σ' αγαπώ που δεν μπορεί να βγει απ' το στόμα του.
Γιατί είμαι περήφανη,πολύ περήφανη για όσα έχει καταφέρει στη ζωή του. Γιατί εκτιμώ τις ώρες που παλεύει να μου εξηγήσει όσα η χαζομάρα της ηλικίας μου δεν μπορεί να κατανοήσει.
Γιατί είναι ο άνθρωπος που ξέρει πως να μιλήσει,που ξέρει πως να φερθεί. Που ενθουσιάζεται εύκολα σαν μικρό παιδί και χαμογελάει πάντα μέσα από την καρδιά του. Γιατί είναι ο πιο αληθινός άνθρωπος που έχω ποτέ μου γνωρίσει. Γιατί είναι τόσοι που τον θαυμάζουν,μα εγώ είμαι η μεγαλύτερη του θαυμάστρια.

Είναι εκείνος που μου έμαθε τη ζωή από την αρχή,που με εμπιστεύτηκε,που ακόμα και τώρα μου ανοίγει την πόρτα στο αυτοκίνητο για να περάσω. Που προλαβαίνει τις σκέψεις μου και με αγκαλιάζει με την κάθε ευκαιρία. Γιατί είναι σχολείο για μένα,και θα είναι πάντα σταθμός στη ζωή μου.



Γιατί όσο κι αν ψάξω άλλον τέτοιον άντρα δεν θα βρω!

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Έρωτας αλα ταράτσα

"Θα μιλήσουμε αύριο ή μεθαύριο ή τελος πάντων όταν βρω χρόνο από τη δουλειά."
Και παίρνουμε διαφορετικά λεοφωρεία. Εγώ για βόρεια κι εκείνη για νότια. Πριν προλάβω να μπω στο σπίτι χτυπά το τηλέφωνο. "Τελικά το σπίτι δε με χωρά. Η ταράτσα σου με θέα τα αστέρια όμως μου φαίνεται τέλεια ιδέα. Σου 'ρχομαι."


Κι έτσι καταλήγω και πάλι με την ίδια παρέα και με τα αστέρια που μας θαύμαζαν από ψηλά,να αναρωτιομαστε γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις -και συγκεκριμένα οι έρωτες- να ναι τόσο δύσκολες.
Έρωτες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ ή καλύτερα που δεν έγιναν ποτέ σχέση.
Έρωτες εξ' αποστάσεως που η κούραση του πήγαινε-έλα τους κούρασε πριν προλάβουν να δοθούν ο ένας στον άλλον.
Έρωτες που η εμπιστοσύνη ήταν άγνωστη λέξη και η ζήλεια τους γκρέμισε ολότελα.
Κι είναι κι αυτοί οι άλλοι. Τα λεγόμενα απωθημένα που δεν τολμήσαμε ποτέ να ξεστομίσουμε ούτε καν στους εαυτούς μας. Που η σκέψη τους μας φέρνει δάκρυα στα μάτια και κάθε που βρίσκουμε πράγματά τους στο σπίτι μας,τα μάγουλά μας φλέγονται.

Είναι αυτά τα βράδια που αναρωτιέσαι αν του λείπεις ή απλά αν σε διέγραψε. Και κάποτε ήσουν σίγουρη για την απάντηση και τώρα πια αμφιβάλλεις.
Και παίζουν τα ίδια τραγούδια που ακούς κάθε φορά που είσαι ερωτευμένη,αυτά τα χιλιοακουσμένα και χιλιοτραγουδισμένα που δε βαριέσαι ποτέ.
Ψάχνεις να βρεις τραγούδι να απαλύνει τον πόνο σου και είναι αδύνατον αφού σε κάθε τραγούδι βρίσκεται εκείνος μέσα.
Και παραδέχεσαι πως σου λείπει και δε χρειάζεται να πιεις ούτε σταγόνα αλκοόλ γιατί απόψε μεθάμε μόνο από έρωτα.

Είναι αυτά τα ήσυχα Αυγουστιάκα βράδια που ο έρωτάς σου βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά και δεν ξέρεις πότε θα τον δεις,αν θα είναι σε 2-3 βδομάδες ή ένα μήνα. Φοβάσαι μην τυχόν καμιά τουρίστρια του πάρει τα μυαλά και την ερωτευτεί όπως κάποτε ερωτεύτηκε εσένα. Και τα μάγουλα σου φλέγονται από δάκρυα μόνο και μόνο από φόβο μήπως χάσατε ή θα χάσετε αυτό που τόσο καιρό είχατε χτίσει με κόπο και προσπάθεια.
Γιατί αυτά έχει ο έρωτας. Φοβάται. Υπομένει. Διεκδικεί και κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα.
Δεν εφησυχάζεται. Δεν επαναπαύεται. Δεν κοιμάται τα βράδια προτού ανταλλάξουν καληνύχτα. Δεν είναι δεδομένος ποτέ. 

Κι ύστερα θυμάσαι όλες τις στιγμές που σου χάρισε ακόμα κι αν ήταν λίγες,για σενα είναι ο θησαυρός σου. Θυμάσαι τα έλα για λίγο που έγιναν πολύ. Θυμάσαι που πήγαινες κόντρα σε όλους και όλα μόνο και μόνο για να τον δεις. Που δεν κοιμόταν αν δε σε είχε αγκαλιά. Που στεναχωριόσουν όταν σου φερόταν διαφορετικά κι όχι τόσο γλυκά όπως συνήθιζε.
Θυμάσαι κι εσύ,όχι μόνο εγώ,έτσι δεν είναι;!

Κι αυτό το βράδυ στην ταράτσα με τη Μαρία καταλήγει με κλάμα γοερό και παράπονο.
Ή φόβο μήπως φύγει και κάποια μέρα ξυπνήσω χωρίς να δω μήνυμά του στο κινητό μου.

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

τον κόσμο που ονειρεύτηκα μπορείς άραγε να μου τον προσφέρεις; !

ξερεις τι μου λείπει; δε με νοιάζει αν θέλεις να μάθεις. εγω θα σου πω.

να περπατώ σε μια πόλη άγνωστη μεταξύ αγνώστων.
να είμαι βέβαιη πως έχεις μάτια μόνο για εμένα και για καμιά άλλη.
να πάω διακοπές και το κεφάλι μου να αδειάσει τελείως.
να ξυπνώ το πρωί και να χαμογελώ έτσι, γιατί ξύπνησα ορεξάτη.
να μην εξαρτώμαι απο κανέναν, ουτε απο σενα.
να μην αισθάνομαι ηλίθια και να μην θυμώνω με τον εαυτό μου.
να είχα λίγα περισσότερα λεφτά να παω για ψώνια μόνη μου.
να έχω ένα μέρος να κρύβομαι κάθε που δεν ειμαι καλά.
να γυρίσω σπίτι μεθυσμένη και να μην έχω σε κανέναν να δώσω αναφορά για το χάλι μου.
να είχα ένα ταβάνι με τζάμι που να μπορούσα να θαυμάσω τα αστέρια.
να μην είχα να αντιμετωπίσω 1002 βλάκες με κατεβασμένα μούτρα κάθε μερα.
να έλεγα "σ' αγαπώ" με πάθος κι όχι με φόβο.
να είχα έστω τα κλειδιά της ταράτσας για να παίζω κιθάρα μονη με τ' αστέρια κατι βράδια σαν αυτά.
να έμοιαζε η ζωή μου με παραμύθι κι οχι πια με περιπέτεια.
βαρέθηκα τις περιπέτειες και τα σκαμπανεβασματα πια.
βαρέθηκα τα ανθρωπάκια.

θα θελα όλα να ήταν λίγο πιο απλά κι ο κόσμος να ήταν λίγο πιο ευχάριστος

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Πιτσιλιές ~

Βάφουμε με μαύρο χρώμα τους τοίχους,πετάμε και λίγο κόκκινο για να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας πως ζούμε με πάθος. Δίνουμε ραντεβού σε παρακμιακά μαγαζιά που ο μπάφος είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο. Παραγγέλνουμε μπουκάλι βότκα κι ας μην έχουμε μετά να βγάλουμε τη βδομάδα,πρώτη φορά θα ναι;! Παίρνουμε κι άλλο,κι άλλο,κι άλλο μπουκάλι ώσπου να ξεράσουμε ότι μας καταστρέφει και να ξεχάσουμε όσους μας πρόδωσαν. Η μουσική ζαλίζει και τσαλακώνει το μυαλό μας. Γνωρίζουμε τυπάκια που νηφάλιοι θα φοβόμασταν να κοιτάξουμε -τώρα δεν θυμάμαι ούτε τ' όνομά τους. Χορεύουμε δίχως αύριο ή για την ακρίβεια κωλοχτυπιόμαστε στα μπιτάκια του dj.
Είναι νύχτες που η κούραση δεν είναι αρκετή για να σε βγάλει από το παιχνίδι και νύχτες που τίποτα δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σ' αυτά τα βράδια δε χωράει ύπνος και ξεχνάς πως υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Φοράς χαμόγελα πλατιά,ζεις μόνο το τώρα κι ο χρόνος είναι σύμμαχός σου. Νιώθεις τους αδένες στο πρόσωπό να σε τραβάν και τελικά ξελιγώνεσαι στα γέλια χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος παρά μόνο γιατί νιώθεις ευτυχισμένη και πριν λίγες μόλις μέρες φοβόσουν να το εκφράσεις.




Τελικά όλα όσα σε στοιχιώνουν τα βράδια και κάνουν τα μάτια σου να κλαίνε από παράπονο κάποτε κουράζονται και σταματάν να επιδρούν επάνω σου. 
Όλα όσα ονειρευόσουν έρχεται καιρός που τα ζεις και με το παραπάνω. Ναι!
Κάποτε παίρνεις ακριβώς ότι σου αξίζει κι ήρθε καιρός που βλέπω να απλώνεται ένας ολόκληρος ωκεανός μπροστά μου και τώρα ξέρω πως να το διαχειριστώ. 
Κάπως έτσι αρχίζουν να μπαίνουν οι χρωματιστές πιτσιλιές πάνω στη μαύρη κάποτε ζωή σου.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

το τελευταίο τσιγάρο~

Περιπλανιόμασταν ανάμεσα σε δύο παράλληλους δρόμους σε δύο διαφορετικές πόλεις που απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους. Σε έπαιρνα τηλέφωνο από ανάγκη κι όταν σ' άκουγα από το ακουστικό ήταν σαν να μου ψυθυρίζεις στ' αυτί και να βρίσκεσαι μόλις δίπλα μου. Σταματούσα για να στρίψω ένα τελευταίο τσιγάρο -πάντα αυτό λέω,ποτέ δεν είναι έτσι- καθιστή στα σκαλάκια μιας τυχαίας πολυκατοικίας. Σήκωσα το τηλέφωνο που χτυπούσε ασταμάτητα κι αρχίσαμε να μαλώνουμε ή όπως λες εσύ να μαλώνω μόνη με τον εαυτό μου. Γιατί εσύ έχεις ένα χάρισμα. Δεν έχεις εγωισμό αγάπη μου και ξέρεις να υποχωρείς,έχεις μάθει να δίνεσαι σε αντίθεση με εμένα που κάποιες λέξεις δεν υφίστανται στο λεξιλόγιό μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει εμπιστοσύνη κι αγάπη,ξέρω μόνο τι θα πει πείσμα και νεύρα,εγωισμός. Δε βγάζεις άκρη μαζί μου και με την ατέρμονη κυκλοθυμία μου. Απορώ γιατί μένεις εδώ,γιατί με αντέχεις,τι σου αρέσει.
"Βλέπω κάτι επάνω σου που δεν μπορεί κανείς άλλος να δει. Ούτε καν εσύ η ίδια."

Κι από τότε που το ξεστόμισες σ' αγάπησα με το δικό μου τρόπο κι ας μην στο έδειξα ποτέ. Μα δεν προσπάθησα να με αλλάξω,ίσως επαναπαύτηκα. Δεν πάει έτσι όμως. Νιώθω τύψεις,νιώθω λίγη για 'σενα,σχεδόν τιποτένια. Κι όσο ερωτευμένη είμαι άλλο τόσο με μισώ. Αντιφατικά συναισθήματα,έτσι; Δάκρυα και πόνος αναμειγμένα με έρωτα και γέλια.




~ένα τελευταίο τσιγάρο πριν φύγω.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

δε μένει εδώ κανείς πια

Δυο σταγόνες στο τζάμι.
Ο λόγος πληγώνει,τα λόγια σκέτο δηλητήριο.
Η αγάπη στερεύει.
Τώρα μείναμε λίγοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα.
Φιλίες ανούσιες.
Ίντριγκες. Ζήλεια. Ρουφιάνοι είναι.
Τρελό κοκτειλ.
Δεν πιστεύεις κανέναν. Ούτε καν εκείνον.
Που να πήγαν οι άλλοι;
Απομακρύνθηκαν και μην αναρωτιέσαι.
Χαμένα είναι όλα. Δεν ψάχνεις κανέναν. Δεν πήρες όσα αξίζεις.
Χαμένες για πάντα στιγμές. Σκόνη έγιναν μέσα στο χάος.
Ξέμπαρκοι στίχοι.
Σκέψεις που τρώνε λίγο ακόμα την ψυχή.
Καμία ουσία.
Καμία αγάπη.
Καμία φιλία.
Κανένα συναίσθημα.
Θολό μυαλό. Θολές κι ιστορίες μας.



Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

οι πεταλούδες θα φταίνε

Σκέφτομαι πόσες πεταλούδες κι αστράκια θα βρίσκονται στο στομάχι μου. Σκέφτομαι τις γλώσσες μας να μπλέκονται και να προσπαθούν να εξερευνήσουν τα άδυτα της παράνοιας μας. Σκέφτομαι να κοιμάμαι επάνω στο χέρι σου και κάθε που κουνιέσαι να ξυπνάω και να σε κοιτάζω. Να μπαίνουν ηλιαχτίδες στο δωμάτιο και να με φιλάς στο μέτωπο. Σκέφτομαι τα γένια σου και τα χέρια μου να γρατζουνάν την πλάτη σου. Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι για όσα έζησα μαζί σου ακόμη κι αν ήταν λίγα. Τα μάτια σου να με κοιτούν επίμονα κι εγώ να σε ερωτεύομαι λίγο περισσότερο. Σκέφτομαι τα κορμιά μας να συμπληρώνουν το ένα το άλλο και τα χέρια σου να σφίγγουν τα δικά μου. Κι ύστερα να θυμάμαι πως πρέπει να φύγω και να μου ψιθυρίζεις στ' αυτί πως δεν θέλεις και να σου λέω πως πρέπει. Σκέφτομαι πως φοβάμαι ότι θα μ' αφήσεις κι ίσως άδικα μου περνά από το μυαλό. Σκέφτομαι φιλιά πασπαλισμένα από έρωτα και μαγεία. Σκέφτομαι πόσο πολύ μοιάζουμε και πόσο συνάμα διαφέρουμε. Σκέφτομαι πόσο δε με κούρασε το ταξίδι και πόσο δε μετάνιωσα ούτε λεπτό. Σκέφτομαι πως αντέξαμε ξύπνιοι ως το ξημέρωμα και πόσο ωραία ήταν που είδαμε αγκαλιά τον ουρανό να γίνεται γαλάζιος. Φοβάμαι μήπως εξαφανιστείς ή μήπως ξενερώσεις και φύγεις. Φοβάμαι μήπως εσύ νιώθεις κάτι λιγότερο από αυτά που νιώθω εγώ.




Άραγε πως από ένα τσιγάρο καταλήγω να μοιράζομαι τη ζωή μου. Πως ένας άγνωστος γίνεται μέσα σε λίγες μέρες ότι πιο δικό μου έχω και όσα νιώθω μπορούν να είναι τόσο αθώα. Σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να μ' αφήσεις να το ζήσουμε.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Κόρη, σύντροφος, ερωμένη, σύζυγος, μητέρα, πεθερά, γιαγιά.


Εδώ, τιμάμε τη γυναίκα.
Κυρίως όμως, εκείνη που τιμά πρωτίστως η ίδια τον εαυτό της.

«Γυναίκα είναι εκείνη που θα φροντίσει να αναπτύξει εξίσου το πνεύμα της, με την εμφάνισή της.
Εκείνη που θα μπορεί να σταθεί σε μια συζήτηση, είτε ο συνομιλητής είναι απόφοιτος Δημοτικού, είτε καθηγητής Πανεπιστημίου.
Εκείνη που δεν θα δεχτεί ποτέ να παίξει το ρόλο της γλάστρας σε μία παρέα, πόσο μάλλον να το επιδιώκει.
Που θα έχει άποψη τεκμηριωμένη και θα μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα.
Θέτει στόχους και τους πετυχαίνει. Σπουδάζει, αναπτύσσεται, εργάζεται.
Είναι εκείνη που διαβάζει, παρακολουθεί κινηματογράφο, ψάχνεται μουσικά.
Δεν είναι βολεμένη και εμπλουτίζει καθημερινά τις γνώσεις της, με σκοπό να γίνεται καλύτερη.
Γυναίκα είναι εκείνη, που αρνείται από νωρίς το πορτοφόλι του μπαμπά, του γκόμενου ή του συζύγου.
Που δεν κλαψουρίζει/νιαουρίζει για να της κάνουν δώρο μια πιστωτική χωρίς όριο.
Η γυναίκα που θα δει το φόρεμα στη βιτρίνα και θα το πάρει με λεφτά ολόδικά της. Κι αν δεν έχει, απλά δεν θα το πάρει.
Είναι εκείνη που δεν περιμένει ετσιθελικά να την κεράσεις στο πρώτο ραντεβού και αν δεν το κάνεις να σου μουτρώσει.
Δεν θα σου ζητήσει να την πάρεις τριήμερο στο Ναύπλιο ή βδομάδα στη Ν. Υόρκη με όλα τα έξοδα δικά σου, ακόμη και αν είσαι μεγιστάνας.
Είναι περήφανη και ανεξάρτητη και αυτάρκης.
Δεν βρίσκεται με κάποιον, απλά για να μην είναι μόνη.
Γυναίκα είναι εκείνη, που δεν θα σου ανοίξει τα πόδια με το «καλησπέρα».
Εκείνη που δεν θα δεχτεί να την ξεπετάξεις με ένα γρήγορο στο αμάξι, όσο ερωτευμένη και αν είναι.
Που ξέρει να θέτει τα όρια της από την αρχή.
Είναι αξιοπρεπής και γνωρίζει να αυτοκυριαρχείται.
Δε μπλέκεται σε τρίγωνα. Τιμάει τόσο το παρελθόν, όσο και το παρόν της.
Είναι εκείνη που δεν θα την ακούσεις να κακολογεί δεξιά και αριστερά τους πρώην της ή ακόμα χειρότερα να λασπολογεί εναντίον τους.
Συνήθως είναι φίλη με τους περισσότερους. Και χαίρεται για αυτό.
Γυναίκα είναι εκείνη, που απολαμβάνει εξίσου κάθε ηλικία της.
Που καμαρώνει γι’ αυτήν.
Που δεν κρύβει την ταυτότητά της μέσα σε μπαούλα, μην τυχόν και πέσει στα χέρια κανενός.
Που ξέρει τις διαφορές, ανάμεσα στις λέξεις, κορίτσι-κοπέλα-γυναίκα.
Που υποστηρίζει κάθε φάση της ζωής της, με μαγκιά και τσαγανό.
Που δεν ανταγωνίζεται.
Που ξέρει να παραδέχεται τόσο τις αδυναμίες της, όσο και τη δυναμική των άλλων.
Που αγαπάει τις υπόλοιπες πραγματικές γυναίκες και την αγαπούν και αυτές.
Γυναίκα είναι εκείνη, που δεν βάζει σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της όταν γίνεται μητέρα.
Που θυμάται όμως, πως ο ρόλος της μητέρας απαιτεί τη μεγαλύτερη υπευθυνότητα από όλους τους άλλους.
Φροντίζει λοιπόν γι’ αυτό διπλά, να μην εκθέτει τον εαυτό της, εκθέτοντας παράλληλα και τα παιδιά της.
Που δεν ανεβάζει ημίγυμνες φωτογραφίες στο facebook, ώστε να τα αναγκάζει αύριο-μεθαύριο να απολογηθούν στους συμμαθητές τους.
Που δεν γυρνάει κάθε νύχτα τα χαράματα.
Που δεν αλλάζει γκόμενο ανά βδομάδα. 
Γυναίκα είναι εκείνη, που δεν θα μείνει σε ένα γάμο ή σε μια τελειωμένη σχέση, μόνο και μόνο για να μην ξεβολεφτεί.
Ξέρει να διεκδικεί, να πολεμάει και να ανατρέπει τη ζωή της, όσο επίπονο και αν είναι.
Δεν εκμεταλλεύεται και δεν ψυχαναγκάζει.
Δεν χρησιμοποιεί το σεξ ως μέσο εκβιασμού για να πετύχει τον σκοπό της.
Κοπανάει την πόρτα και φεύγει όταν χρειάζεται και δεν παρακαλάει να της την ανοίξουν, όταν την έχουν κλείσει άλλοι.
Για όλες αυτές, είναι υπέροχο, να είσαι γυναίκα.
Για τις υπόλοιπες, δεν θα πάψω να αναρωτιέμαι.
Γιατί διαλέγεις να είσαι γυναικούλα;»

[δε συνηθίζω να αναδημοσιεύω άρθρα που δεν είναι δικά μου και είναι η πρώτη φορά που το κάνω. 
αναρωτηθείτε τι θέλετε να είστε. γυναίκα ή γυναικούλα?]

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

πόσο διαφορετικά δυο μάτια ερωτευμένα.

Να της στέλνεις μήνυμα για μία έστω "καληνύχτα" τα ξημερώματα.
Να αποζητάς τα μελί μάτια της και το χαμόγελό της.
Να πάψεις να είσαι σοβαρός και μετρημένος.
Να μιλάς χωρίς σωστή σύνταξη των λέξεων.
Να μη σκέφτεσαι,να φέρεσαι μαζί της πάντα ανώριμα και παιδιάστικα.

Κι αυτή...
θα νιώθει πεταλούδες στο στομάχι,
θα της κόβονται τα πόδια με μια ματιά σου,
θα θέλει να χοροπηδήξει και να ουρλιάξει αλλά δεν θα μπορεί.
Το χέρι της θα ιδρώνει από αγάπη μια μέρα σαν κι αυτή,
θα περιμένει με αγωνία το πρώτο σας φιλί,
και δεν θα ακούει τίποτε άλλο πέρα από τη φωνή σου.
Όλα τα υπόλοιπα θα φαντάζουν τόσο μικρά και ανούσια μπροστά σου.
Κι ύστερα θα ξοδέψουμε μέρες,ώρες και νύχτες επάνω από το τηλέφωνο,
πάνω από την πρίζα φορτίζοντάς το και λέγοντας απολύτως τίποτα.
Θα ματώσουμε και θα κλάψουμε για μικρά καβγαδάκια,
και θα χωρίσουμε όταν θα ΄χει ανάδρομο Ερμή.
Θα κοιμηθούμε αγκαλιά κι όταν θα ξυπνήσουμε,
θα 'χει βγει ο πιο υπέροχος ήλιος να μας φτιάξει τη μέρα.
Θα 'μαι δικιά σου. Κι εσύ δικός μου.
Κι αυτό από μόνο του θα 'ναι αρκετό.



(γιατί η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία!)

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

όταν η μπόρα τελειώσει

Ανοίγει τα μάτια της κάθε πρωί την ίδια ώρα. Αναβολή ξυπνητηριού όπως πάντα. Σηκώνεται μόλις 15 λεπτά πριν περάσει το λεωφορείο από την καθορισμένη στάση. Τρέχει σαν το Βέγγο να προλάβει. Τα μαλλιά ένα βιαστικό κότσο κι ενώ παραμιλάει και βρίζει την τύχη της,βάζει το τζιν και το πρώτο μπλουζάκι που βρήκε μέσα στη ντουλάπα. Αναρωτιέται αν σήμερα πρέπει να παριστάνει το χαμογελαστό κορίτσι ή να φαίνεται όπως η ίδια νιώθει. Δεν μπορεί να αποφασίσει. Πριν κλειδώσει την πόρτα του σπιτιού κοιτά για μια τελευταία φορά το κρεβάτι και τα σκεπάσματα που της φωνάζουν. Κλείνει αποφασιστικά την πόρτα και τρέχει ως τη στάση. Περαστικοί την κοιτούν απορημένοι αλλά αυτή ως γνωστόν δε δίνει καμία σημασία. Μπαίνει από την πίσω πόρτα δευτερόλεπτα πριν ο οδηγός την κλείσει. Καμία θέση για εκείνη. Κρατιέται από την κουπαστή και κοιτά μέσα από το θολό τζάμι. Ακόμα να αποφασίσει τι πρέπει να παριστάνει σήμερα. Βαρέθηκε τα ίδια συναισθήματα,βαρέθηκε να νιώθει. Λέει να φύγει από την πραγματικότητα. Να πάψει να είναι ρεαλίστρια αλλά το να παραμυθιάζεται δεν είναι και το δυνατό της σημείο. Θα προσπαθήσει λίγο όμως ώσπου οι κακές σκέψεις να πάψουν να εισβάλλουν στο μυαλό της.

Κι ύστερα ένα κενό. Για κάμποσες ώρες της ημέρας χαμογελούσε σε όλους. Έκανε άσκοπες συζητήσεις χωρίς νόημα. Μιλούσε μα δεν ένιωθε.

Γυρνάει στο σπίτι όταν πια έχει νυχτώσει. Το στομάχι της πονά -που να χορτάσει με τρεις καφέδες-. Τρέχει ξανά να ξεκλειδώσει την πόρτα,να μπει μέσα στο δικό της κόσμο,εκεί που όλα μοιάζουν πιο ήρεμα και εκεί που δεν την τυραννάει κανείς. Μόνο οι αναμνήσεις και οι σκέψεις της. Πρέπει επιτέλους να τις σκοτώσει,πρέπει να σκοτώσει και όσους ανθρώπους της τις προκαλούν. Φτάνει πάλι να αναρωτιέται γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο δύσκολες και γιατί φταίει ενώ δεν έχει κάνει τίποτα. Γιατί την βασανίζουν και δεν έχουν το θάρρος να την κοιτάξουν κατάματα και να της πουν. Καταλήγει στο ότι δεν αξίζει και ψάχνει να βρει τις επόμενές της κινήσεις -τους επόμενους ανθρώπους που θα την βασανίσουν εξίσου. Γιατί όλοι πατάνε σε πληγές και όλοι ξεσπάνε σε λάθος άτομα.

Έκλεισε τα δακρυσμένα μάτια της και ευχήθηκε να ξυπνήσει όταν η μπόρα θα 'χε τελειώσει.




Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

μόνο μία φορά~

Μπαίνω σε παλιές ψυχολογίες που μάλλον έκαναν τον κύκλο τους και τώρα επανήλθαν. Το χθες με το σήμερα δε μοιάζουν. Έξω ο καιρός είναι μουντός κι εγώ κάνω άσκοπες -ή και όχι τόσο- βόλτες με τα γυμνά μου πόδια στα παγωμένα πλακάκια. Δεν ακούω τραγούδια με τσιριχτές φωνές και δεν κάνω νευρικές κινήσεις. Σκέφτομαι τις λίγες αναμνήσεις που μου χάρισες μόλις πριν λίγες ώρες μέσα στη βροχή. Όταν το χέρι σου με απέτρεψε από το να ανοίξω την πόρτα της πολυκατοικίας και τα χείλη σου ενώθηκαν πριν το καταλάβω με τα δικά μου. Είναι που αλλάζω,αλλάζεις,αλλάζουμε. Που ο χρόνος κυλά και επουλώνει τις πληγές,λίγο λίγο ξεχνάμε και κοιτάμε μπροστά,μόνο μπροστά. Κι αν τύχει και με πάρει από κάτω ξέρω πως να με κάνω καλά,μ' έμαθα πια.
Κάποια τραγούδια πάντα όταν θα τ' ακούω θα μου λύνονται τα γόνατα και θα νιώθω όπως τότε και θα σκέφτομαι εσένα,εμένα κι εμάς. Γιατί οι δρόμοι γράφουν ονόματα και τα άτομα έχουν τίτλους. Γιατί πάντα κάτι θα υπάρχει και πάντα κάτι θα 'χω να θυμάμαι. Θα θυμάμαι το τότε,θα νοσταλγώ και θα γελώ πνιχτά και κανείς άλλος δεν θα το μαθαίνει. Ούτε μεθυσμένη δεν θα μιλώ. Γιατί κάποια τα έχω κρατήσει μονάχα για 'μενα. Κάποια στιγμή κάπου θα σε ξαναδώ. Και θα σου χαμογελάσω και θα μου χαμογελάσεις πίσω σαν να μην πέρασε μέρα,σαν να μην έγινε τίποτα και τα αισθήματα μας θα επανέλθουν. Πάντα κάπου θα υπάρχεις και πάντα με ένα σου τηλέφωνο θα μου βγάζεις όλη τη σαπίλα που νιώθω μόνο που θα ακούω την φωνή σου -αλήθεια πώς το κάνεις; -. Γιατί κάποια πράγματα τα νιώθεις μόνο μία φορά,όχι δύο,όχι τρεις,μία. Γιατί εσύ είσαι μοναδικός,όπως κι εγώ,όπως κι εμείς.


φοβάμαι μόνο μήπως συνηθίσω έτσι,πάντα από μακριά να σ' αγαπώ.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

(όλοι) χανόμαστε κάποτε.

Η θέληση μου να φύγω έχει γίνει πλέον α ν ά γ κ η. Είναι σαν κάποιος δεύτερος εαυτός να με διατάζει για ένα ταξίδι. Θέλω να πάω σε μια χώρα που κανείς δεν θα με αναγνωρίζει,που κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει τι λέω και δεν θα διακρίνει κανένα συναίσθημα στα μάτια μου. Το βλέμμα μου θα είναι πάντα παγωμένο και τα χαμόγελα μου ζεστά όπως συνηθίζουν πάντα να είναι. Δεν θα ζω υπό προυποθέσεις και δεν θα αναπνέω σάπιο αέρα. Δεν θα χρειάζεται να απολογούμαι και το κινητό να γίνεται δεύτερο δέρμα μου. Δεν θα έχω να παλέψω με κανέναν παλιό έρωτα και δεν θα πονάω για παλιές κατεστραμμένες φιλίες που διαλύθηκαν μέσα στο χρόνο. Και ο χρόνος πλέον δεν θα έχει τη δύναμη να με φθείρει γιατί  θα είναι όλος δικός μου να τον διαχειριστώ όπως εγώ θέλω.


[Κι εμείς; Εμείς δεν θα υπάρχουμε πια. Ούτε ως ανάμνηση. Ούτε ως δάκρυ. Δεν θα ανατρέχουμε σε παλιά μηνύματα και δεν θα βλέπουμε παλιές φωτογραφίες -κάπου στη μετακόμιση θα χαθούν. Γιατί αισθάνθηκα προδομένη που δε με πίστεψες και δε με εμπιστεύτηκες,που δε με έμαθες ποτέ ουσιαστικά κι ας με ήξερες τόσο καιρό. Έλαβα σάπια και κάλπικα συναισθήματα και σου έδωσα σημασία περισσότερη απ' όση έπρεπε. Δεν αξίζεις τελικά να βρίσκεσαι στη ζωή μου.]


Και κάπως έτσι θα χαθούμε,όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα έχουμε ξεχάσει ο ένας τη μορφή του άλλου,αυτή που μέχρι χθες λατρεύαμε. Δεν θα θυμάμαι πως γελάς,πως κλαις,πως αγαπάς,πως νευριάζεις. Απλά θα κάνω πως δεν υπήρξες ποτέ στη ζωή μου και αργά ή γρήγορα θα σε προσπεράσω.



Βλέπω αυτή τη στιγμή να πλησιάζει απειλητικά επάνω μου και φοβάμαι.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

οινόπνευμα και νικοτίνη

Βγαίνω στο μπαλκόνι για ένα βιαστικό τσιγάρο,πολύ βιαστικό και γρήγορο. Αναπνέω ομίχλη και δε βλέπω καλά. Σκέφτομαι πόσες καρδιές χτυπούν χωρίς κανένα λόγο και ελπίζουν σε κάτι που είναι σχεδόν απίθανο. Είναι έγκλημα να καρδιοχτυπάς για κάτι που είναι νεκρό και σε καμία περίπτωση αμοιβαίο. Δεν το αντέχω αυτό. Δεν αντέχω ούτε τις πολλές ερωτήσεις και όσους κρίνουν χωρίς πράγματι να ξέρουν. Δεν αντέχω τα πισωγυρίσματα και τον τελευταίο καιρό τα γεύτηκα όσο δεν πάει άλλο.
Αποφάσεις που διαρκούν μέχρι το επόμενο βράδυ. Ένα μεθύσι δρόμος. Τα τηλεφωνήματα είναι πάντα μετά τις 3 όταν τίποτα δεν θυμίζει τη νηφαλιότητά μας. Οι καβγάδες και τα ξεσπάσματα σε λάθος άτομα και μετά οι συγγνώμες,οι ανούσιες και χαζές που δεν πείθουν κανέναν. Κάθε βδομάδα το ίδιο παραμύθι πλασάρουμε και στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι κάθε ξημέρωμα. Τα πρωινά με δυο μάτια λαμπερά να με κοιτούν,είναι πια σκέτη ουτοπία και μοιάζει τόσο μακρινό σαν να το έζησε κάποια άλλη αυτό κι όχι εγώ. Δεν ταιριάζει ο έρωτας ούτε σ' εσένα αλλά ούτε και σ' εμένα,αυτή είναι η αλήθεια που πονά. Δεν αντέχεις και δεν αντέχω τόση πίεση κι ούτε πλέον γίνεται να καταστρεφόμαστε τόσο πολύ.



(ξέρεις,αν κόψεις τις φλέβες μου,αντί για αίμα θα κυλήσει βότκα και τεκίλα.
κι αντί για δάκρυα θα δεις ένα χαμογελαστό πρόσωπο που μόνο ευτυχισμένο δεν είναι.)

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Η ζωή (δεν) είναι ωραία

Έχω ένα κόμπο στο στομάχι και μια θηλιά στο λαιμό που όλο και την νιώθω να με πνίγει περισσότερο. Ένα τιτανομέγιστο "φοβάμαι" πετριγυρίζει το κεφάλι μου κι ένα θέλω να γλιτώσω από εδώ,μου φωνάζει πιο δυνατά. Είναι τα νεύρα που κρατούσα,οι φωνές που κατάπινα πριν προλάβουν να ξεμυτίσουν από το στόμα μου,η θλίψη που έθαβα και προσπαθούσα να κρύψω από τον εαυτό μου. Ξεπέρασα τα όριά μου,η υπομονή μου τελείωσε και τώρα επικρατούν παντού ουρλιαχτά. Ένα μπουρδέλο. Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω πιο ευγενικά. Έπρεπε να διεκδικήσω νωρίτερα όλα όσα μου αρκούν για να είμαι εγώ καλά και όσο νομίζω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα θα το κάνω.
Ρούχα πεταμένα,τασάκια γεμάτα γόπες,μπουκάλια αλκοόλ και μπύρες. Ξεσπάσματα σε λάθος άτομα και στιγμές που κάνουν τη ζωή μου να μοιάζει με ταινία τρόμου.
Η ζωή το ξέρω πλέον καλά πως δεν είναι ωραία. Έχεις πάντα σε κάποιον να απολογείσαι. Στους γονείς σου,στην κολλητή σου,στον γκόμενό σου,στον εργοδότη σου. Μα το χειρότερο απ' όλα,είναι να απολογείσαι στον ίδιο σου τον εαυτό. Να ζητάς τα ρέστα από εσένα ακόμα κι όταν δεν φταις και να θεωρείς πως για όλα υπαίτια είσαι εσύ. Είτε γιατί έπραξες λάνθασμένα και το μετάνιωσες,είτε γιατί είπες λόγια βαριά που πίκραναν ότι αγαπάς περισσότερο.
Αρνούμαι να συνεχίσω να ζω στο ροζ συννεφάκι. Η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας για την ατομική σου ελευθερία γιατί όσο κι αν μας αγαπάνε ή αγαπάμε εμείς,όλοι μόνοι μας πορευόμαστε εν τέλει. Υπάρχουν όμορφες στιγμές,σκοπός είναι να μην τις καλύπτει η ασχήμια της καθημερινότητας. Εγώ έχω μία φίλη που μου σκουπίζει τα δάκρυα,που με φιλά στο μέτωπο και που μου λέει πως μ' αγαπά σε στιγμές που δεν το περιμένω και ξέρω πια πως είμαι τυχερή. Που μου παίρνει αντιβίωση όταν είμαι άρρωστη και κοιμάται μαζί μου για να μη μείνω μόνη. Θέλω μόνο να μάθω σε ότι με γεμίζει και με ολοκληρώνει,να φέρομαι λιγότερο εγωιστικά και να δίνω περισσότερη σημασία και να μην ξεχνάω αυτές τις στιγμές.



ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
τι θα πω,τι θα πεις,τα λόγια δεν παίζουν ρόλο.
ο καθένας το δικό του θα κάνει.