θα μάθουμε ~

Σήμερα ήταν μία από εκείνες τις μέρες που ο άβολος -ενίοτε και βολικός- καναπές σου ήταν ο καλύτερός σου φίλος. Που οι εποχές θα μπορούσαν ακόμα και να αλλάζουν κι εγώ να μην το κουνάω ρούπι από εκεί. Με τα πόδια άτακτα ακουμπισμένα επάνω του και το λαπιτόπι να κάνει βόλτες στα πόδια σου. Η διάθεση άλλαζε πιο γρήγορα κι από τα τραγούδια στο γιουτιουμπ και κάθε προσπάθεια για να σταθεροποιηθεί ήταν μάταιη. Σκέψεις από 'δω,σκέψεις από 'κει,σκέψεις παρά πέρα.

Τελικά τι έγινε; τελικά πως άλλαξες,πως άλλαξα; Που πήγες εν τέλει;!
Είναι γεγονός πια. Οι άνθρωποι περνούν και χάνονται αλλά το θέμα δεν είναι τόσο η κατάληξη όσο το τι πήραμε από αυτούς και τι έμαθαν εκείνοι από εμάς.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι είδους μαθήματα έχεις δώσεις σε ανθρώπους που πέρασαν έστω για λίγο από τη ζωή σου; Κι όμως,δε γίνεται κάτι σίγουρα θα έμαθαν. Ήταν άνθρωποι περαστικοί,άνθρωποι που τους άγγιξες,τους γεύτηκες μα δεν τους έκανες ίσως και ποτέ δικούς σου. Κι ίσως καλύτερα που έφυγαν γρήγορα,προτού προλάβει να προξενήσει ο ένας κακό στον άλλον. Κι ότι ζήσαμε δε χρειάζεται να το μετανιώνουμε,μονάχα να μετανιώνουμε για όσα μπορούσαμε αλλά από φόβο δεν κάναμε.

Και κάποια στιγμή θα μάθουμε να μας συγχωρούμε,θα μάθουμε να προσαρμοζόμαστε και να υποχωρούμε. Θα μάθω κάποτε να αγαπάω χωρίς όρους και δεν θα απογοητεύομαι από κάθετί που έδωσα μα δεν πήρα ποτέ πίσω. Θα μάθω κάποτε να μην καταπιέζομαι και να μην κρατώ συναισθήματα μέσα μου. Θα μάθω βρε αδερφέ να στέκομαι ευκολότερα στα πόδια μου και να μην πέφτω τόσο εύκολα. Δε γίνεται,θα μάθω!
Άλλωστε πόσες ζωές έχουμε σάματι;

Γιατί τελικά κάποια στιγμή θα αγαπηθούμε και θα μάθουμε να συνυπάρχουμε. Θα γίνει. Θα το δεις.