Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Ταξίδι για να με βρω.

Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα εκείνο το βράδυ.
Από εκείνη για εκείνον. Τον είχε πρήξει και το ήξερε,μα συνέχιζε.

Είναι έξυπνο κορίτσι. Μα στον έρωτα φορούσε παρωπίδες.
Πίστευε πως όλοι της οι έρωτες θα καταλήξουν σ' αυτό το για πάντα που έχει σιχαθεί πια.

Έχει περάσει από τότε άπειρα βράδια αλκοολισμού και κατάθλιψης. Σχεδόν τρέλας.
Βράδια που έχει γίνει ένα με το πάτωμα και αυτό το μελό κορίτσι που ποτέ δε συμπάθησε.
Βράδια που χτυπούσε με μανία τον εαυτό της για το πόσο ηλίθια μπορεί να υπήρξε.

Μα τώρα,οι λέξεις της πήραν σάρκα και οστά.
Άγγιξε αυτό που μέχρι πρότινος δεν θα άγγιζε από φόβο.
Τόλμησε να χορέψει εκείνο το πολυπόθητο τανγκό κι ας μην ξέρει.
Κι ήπιε όχι για να ξεχάσει αλλά για να θυμηθεί όλα τα ωραία που κάπου θάφτηκαν.
Θυμήθηκε πόσο ωραία είναι η ελευθερία και η νιότη της κι είπε να μην τη χαραμίσει πια.

Κι όλα αυτά γιατί άρχισε και πάλι να ονειρεύεται και να τραγουδάει.
Να ερωτεύεται το μπλε του ουρανού,την θάλασσα,το κορίτσι στο μετρό,το ωραίο ντυμένο αγόρι.

Οι όμορφες στιγμές βρίσκονται σε εξαιρετικά απλά πράγματα,
κι όταν χάνεις την πίστη σου πήγαινε σ' εκείνους που πράγματι σ' αγαπούν -σίγουρα υπάρχουν.


ταξίδι για να σε (με) βρω.