Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Τελικά όλα αυτά είναι δικά μου

Έχει τα πάντα ή έστω όλα τα συστατικά που χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένη. Τριγυρνά στα στενάκια και κάθεται στα καφέ που της κάνουν κλικ. Αυτά με τις πολύχρωμες καρέκλες και την ταξιδιάρικη μουσική. Έχει διάβασμα για τη Σχολή αλλά το αμελεί συνεχώς με φθηνές δικαιολογίες. Τελευταία κοιμάται πολύ,τόσο που την ξυπνούν μόνο τα τηλεφωνήματα και τα θυροτηλέφωνα,τα κάποια,τα τυχαία. Έχει τους φίλους που θέλει,αυτούς που της κάνουν εκπλήξεις και της δίνουν φιλιά στο μέτωπο σε στιγμές που δεν το περιμένει. Αυτούς που την προσέχουν και της παίρνουν το ποτό από μπροστά της όταν ξέρουν πως έχει πιει ήδη πολύ,κι ύστερα την φέρνουν στο σπίτι και δεν την αφήνουν λεπτό μόνη.

Μετρώντας αντίστροφα,ο χρόνος περνάει πιο αργά και μπορώ πιο εύκολα να εκτιμήσω αυτές τις στιγμές κι άλλες τόσες. Το μυαλό ταξιδεύει στο χρόνο,μην έχοντας διάθεση να ακούσει εντολές ή διαταγές. Νιώθω εκατομμύρια μικρά τσιμπήματα σ' όλο μου το κορμί. Κάποια είναι από χαρά ή ευτυχία -όπως θες πες το- ή και από λύπη.
Φέτος θέλω να ερωτευτούμε στις χιονονιφάδες,να κάνουμε έρωτα στο τζάκι. Τα συντρίμμια να αρχίσουν να ενώνονται. Οι Κυριακές να μην είναι μελαγχολικές και να μην θυμάμαι. Θέλω έμπνευση και πολύ χορό. Θέλω να μας πιάνει το ξημέρωμα από τις ιστορίες που θα διηγούμαστε ο ένας στον άλλον. Θέλω τα βράδια να πίνουμε βότκα λεμόνι και να μη μας πιάνει. Να φιλάς τη μύτη μου και να σε δαγκώνω στ' αυτί. Να γελώ παντού σαν παιδί και να μη με νοιάζει ο κόσμος. Να ζούμε στ' αλήθεια,χωρίς ψευδαισθήσεις. Θέλω να βλέπω μάτια που διψούν για ζωή.




ο Δεκέμβρης μου δε μυρίζει μόνο μελομακάρονα,
μυρίζει τζάκι και κανέλα από τα κεριά,
αγάπη και έρωτα.



*καλή Χρονιά αγαπημένα μου πλάσματα -έστω και 31*

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα ήταν και τότε

Έχω απέναντί μου δυο μάτια αμυγδαλωτά που κοιτούν πότε εμένα,πότε το κενό. Ψιθυρίζουν λόγια που ξέρουμε μόνο οι δυο μας και τραβλίζουν λέξεις κοινότυπες μα με διαφορετική ισχύ. Στο μεταξύ τα λαμπιόνια επάνω στο σύνθετο είναι τα μοναδικά που μας φωτίζουν και μας κάνουν παρέα. Τραγούδια ξεχασμένα που έχω χρόνια να ακούσω και διαδρομές πρωτόγνωρες μέσα στο σκοτάδι ως συνοδηγός.
Μετρώ ήδη αντίστροφα το χρόνο για την επόμενη στιγμή,το επόμενο λεπτό,και δεν θέλω να χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο,ούτε μισό από τις στιγμές αυτές. Κανένα σώμα σε καμιά λογική δεν μπορεί να υπακούσει και καμιά καρδιά,σε κανένα μυαλό και "πρέπει". Όλα μας φέρνουν πιο κοντά και μας δένουν ακόμα περισσότερο και θέλω να σου πω,πως λίγο φοβάμαι,αλλά συνεχίζω κι ας μην ξέρω πού ακριβώς θα βρεθούμε. Αν θα είναι στα ουράνια ή μέσα σε χαράδρες και συντρίμμια.

Θέλω να μου κρατάς το χέρι παντού. Στα μαγαζιά και στις βόλτες. Να με αγκαλιάζεις πολύ σφιχτά. Μέχρι να σπάσουν τα κόκαλα και τα συναισθήματα να γίνουν θρύψαλα. Θέλω να με πηγαίνεις βόλτα στην θάλασσα κι ας είμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Να μου θυμίζεις όλα αυτά που ξεχνώ. Να μου λες συχνά πως μ' αγαπάς και να με πηγαίνεις για τσίπουρο να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Να μη μας χωρίζουν πεδιάδες και βουνά. Κι όταν γίνει αυτό,να μη μας αφήσεις να χαθούμε. Το ξέρω,οι άνθρωποι χάνονται,έτσι απλά σταματούν να συνυπάρχουν. Φεύγουν χωρίς εξηγήσεις και δε λυπούνται για ότι άφησαν πίσω τους. Εσύ όμως,αν φύγεις ποτέ,κάνε μου μια χάρη μόνο. Γύρνα για λίγο πίσω και σκέψου όλα αυτά που σου προσέφερα χωρίς να ζητήσω αντάλλαγμα και να ξέρεις πως δεν το μετάνιωσα ούτε για λίγο.





Φέτος ο Άι-Βασίλης θέλω να κρατήσει στη ζωή μου όλα όσα έχω και να μου χαρίσει όμορφες στιγμές.
Και υπόσχομαι πως τώρα,αλήθεια,θα τις φερθώ όπως τις αξίζει.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Ο τροχός γυρίζει

Γιατί αποφεύγεις να κοιτάς τη ζωή στα μάτια-
Γιατί το χαμόγελό σου είναι σκιασμένο και τα μάτια σου θολά-
Γιατί σε βαραίνουν τόσο οι υποχρεώσεις-
Γιατί δε σκοτώνεις ότι καταστρέφει εσένα-
Γιατί υπάρχουν ώρες που ξεχνάς κι αλλάζεις-
Γιατί φοβήθηκες να μιλήσεις όταν έπρεπε-
Γιατί δε χόρεψες ποτέ στην άχαρη ζωή σου-
Γιατί πούλησες την ψυχή σου για ένα σ' αγαπώ-
Γιατί τρέμει η φωνή σου όταν πρέπει να πεις αυτά που σε τρώνε-
Γιατί λερώνεις για μια ηδονή το κορμί σου-
Γιατί δε διεκδικείς όσα αξίζεις-




Και κάπως έτσι ήρθε μια μέρα που όλα ήταν πιο απλά από ποτέ.
Και τώρα στο δωμάτιο τα πρωινά,μέσα από τις χαραμάδες διακρίνω ήλιο -κι ας έχει συννεφιά.
Και γυρνώ δίπλα μου και βρίσκω εσένα που από τότε που σε γνώρισα δε με έχεις αφήσει λεπτό μόνη.

Κι άρχισα πάλι να πιστεύω στους ανθρώπους,
να ξεγυμνώνω την ψυχή μου χωρίς φόβο και ανασφάλεια,
και πόσο μου είχε λείψει,να δίνω και να παίρνω αγάπη.





σ' ευχαριστώ που βρέθηκες στο δρόμο μου!--