Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

όταν η μπόρα τελειώσει

Ανοίγει τα μάτια της κάθε πρωί την ίδια ώρα. Αναβολή ξυπνητηριού όπως πάντα. Σηκώνεται μόλις 15 λεπτά πριν περάσει το λεωφορείο από την καθορισμένη στάση. Τρέχει σαν το Βέγγο να προλάβει. Τα μαλλιά ένα βιαστικό κότσο κι ενώ παραμιλάει και βρίζει την τύχη της,βάζει το τζιν και το πρώτο μπλουζάκι που βρήκε μέσα στη ντουλάπα. Αναρωτιέται αν σήμερα πρέπει να παριστάνει το χαμογελαστό κορίτσι ή να φαίνεται όπως η ίδια νιώθει. Δεν μπορεί να αποφασίσει. Πριν κλειδώσει την πόρτα του σπιτιού κοιτά για μια τελευταία φορά το κρεβάτι και τα σκεπάσματα που της φωνάζουν. Κλείνει αποφασιστικά την πόρτα και τρέχει ως τη στάση. Περαστικοί την κοιτούν απορημένοι αλλά αυτή ως γνωστόν δε δίνει καμία σημασία. Μπαίνει από την πίσω πόρτα δευτερόλεπτα πριν ο οδηγός την κλείσει. Καμία θέση για εκείνη. Κρατιέται από την κουπαστή και κοιτά μέσα από το θολό τζάμι. Ακόμα να αποφασίσει τι πρέπει να παριστάνει σήμερα. Βαρέθηκε τα ίδια συναισθήματα,βαρέθηκε να νιώθει. Λέει να φύγει από την πραγματικότητα. Να πάψει να είναι ρεαλίστρια αλλά το να παραμυθιάζεται δεν είναι και το δυνατό της σημείο. Θα προσπαθήσει λίγο όμως ώσπου οι κακές σκέψεις να πάψουν να εισβάλλουν στο μυαλό της.

Κι ύστερα ένα κενό. Για κάμποσες ώρες της ημέρας χαμογελούσε σε όλους. Έκανε άσκοπες συζητήσεις χωρίς νόημα. Μιλούσε μα δεν ένιωθε.

Γυρνάει στο σπίτι όταν πια έχει νυχτώσει. Το στομάχι της πονά -που να χορτάσει με τρεις καφέδες-. Τρέχει ξανά να ξεκλειδώσει την πόρτα,να μπει μέσα στο δικό της κόσμο,εκεί που όλα μοιάζουν πιο ήρεμα και εκεί που δεν την τυραννάει κανείς. Μόνο οι αναμνήσεις και οι σκέψεις της. Πρέπει επιτέλους να τις σκοτώσει,πρέπει να σκοτώσει και όσους ανθρώπους της τις προκαλούν. Φτάνει πάλι να αναρωτιέται γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο δύσκολες και γιατί φταίει ενώ δεν έχει κάνει τίποτα. Γιατί την βασανίζουν και δεν έχουν το θάρρος να την κοιτάξουν κατάματα και να της πουν. Καταλήγει στο ότι δεν αξίζει και ψάχνει να βρει τις επόμενές της κινήσεις -τους επόμενους ανθρώπους που θα την βασανίσουν εξίσου. Γιατί όλοι πατάνε σε πληγές και όλοι ξεσπάνε σε λάθος άτομα.

Έκλεισε τα δακρυσμένα μάτια της και ευχήθηκε να ξυπνήσει όταν η μπόρα θα 'χε τελειώσει.




6 σχόλια:

  1. καθημερινοι αθλοι,καθημερινες μικρες στιγμες που κανουν τη ζωη μας να κυλα,σκεψου να μην υπηρχαν...Ισως ολοι βαριομασταν ή ισως τοτε θα κυλουσε πιο ευκολα..Ποιος ξερει..

    Σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) :) Βρήκα ένα graffiti (ντάξει .. στάμπα ήτανε :Ρ) και σε θυμήθηκα ^^ !!
    http://perapotusanemus.blogspot.gr/2014/02/birdy.html εύχομαι να σ'αρέσει :) Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μερικες φορες ειναι απαραιτητο να εγκαταλειψεις την πραγματικοτητα σου. Κατι σαν ενα reset. Ακομη και αν χρειαστει να γινεις λιγο αντικοινωνικος. Αρκει να ξαναβρεις το δρομο μεσα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ''Τρέχει ξανά να ξεκλειδώσει την πόρτα,να μπει μέσα στο δικό της κόσμο,εκεί που όλα μοιάζουν πιο ήρεμα και εκεί που δεν την τυραννάει κανείς. Μόνο οι αναμνήσεις και οι σκέψεις της. ''

    Το mood των τελευταίων ημερών!
    Για άλλη μια φορά ταυτίστηκα με το κείμενό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή