Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

εγώ στο βορρά κι εσύ στο νότο~

Ήταν ο καιρός που οι αγκαλιές μας δεν ξεκολλούσαν. Που δεν θέλαμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να αποχωριστεί ο ένας τον άλλον ούτε για μισό λεπτό. Που εγώ έφτιαχνα καφέ και εσύ με φιλούσες στο λαιμό. Που η λύση για κάθε καβγά ερχόταν με ένα φιλί και όχι με συζητήσεις επί συζητήσεων. Ο καιρός που έπαιρνα πνοή από την πνοή σου και δε χρειαζόμουν τίποτε άλλο για να αισθανθώ πλήρης. Μου αρκούσες εσύ και μόνο.
Θυμάσαι που πηγαίναμε σε όλα τα καφέ της πόλης,που δοκιμάσαμε όλα τα εστιατόρια και αφήσαμε μια περιουσία σε εκείνο το γωνιακό καφέ που τόσο μας άρεζε. Που ότι και αν ζητούσα το είχα. Που δε σε άφηνα ούτε για λίγο από την αγκαλιά μου. Που σε βοήθησα στη μετακόμιση που τόσο δυσκολευόσουν. Πρακτικά και λεκτικά. Που σου έλεγα για τις γκάφες μου και γελούσες και με κορόιδευες.
Που χρειαζόμασταν απλά πράγματα για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Μα όλα αυτά κάπου ο χρόνος τα έφθειρε. Και φθαρήκαμε κι εμείς μαζί του. Αφήσαμε ένα χάσμα να μεγαλώνει ανελέητα και όταν το καταλάβαμε ήταν πια αργά. Ή ίσως ήταν πάντα αργά για εμάς και το πάθος μας τύφλωσε και δεν μπορέσαμε να το δούμε παρά μόνο όταν αποφασίσαμε να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους.
Εγώ φράουλα,εσύ σοκολάτα.
Εγώ μόνη,εσύ πάντα με παρέα.
Εγώ τρελή εκ φύσεως,εσύ προσγειωμένος.
Διαφορές που κρύβαμε κάτω από το πάπλωμα κι αρνούμασταν να δούμε.
Μα έρχεται κάποια στιγμή που η αλήθεια είναι τόσο μεγάλη και τρανή που δε γίνεται να την κρύψεις.

Και τώρα; Τώρα είναι δύσκολα αγάπη μου. Πονάω εδώ,κι εδώ κι εκεί. Είμαι γεμάτη πληγές και βουρκώνω με την κάθε αφορμή.
Βουρκώνω όταν ξυπνάω και δεν έχω μήνυμα σου στο κινητό μου. Συνειδητοποιώ πως σε έχασα και κλαίω πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι.
Αρνούμαι. Αρνούμαι κατηγορηματικά να βγάλω την φωτογραφία μας από την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου.
Κάθε φορά που χτυπά το κινητό μου,μέχρι να δω ποιος είναι,η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή,μήπως είσαι εσύ,μα δεν είσαι ποτέ.
Δε σβήνω τίποτα,δεν πετάω τίποτα. Θα τα έχω όλα εδώ μαζί μου,γιατί είσαι κομμάτι μου και θέλω να σε θυμάμαι πάντα. Άλλωστε μου έμαθες τόσα πολλά και έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να σε ξεχάσω.


Βάζω όλα όσα ζήσαμε μέσα στις αποσκευές μου και ξεκινάω για άλλα λιμάνια. Εύχομαι να κάνεις και εσύ το ίδιο και μη ξαναδώ στο μουτράκι σου ούτε δάκρυ. :)

4 σχόλια:

  1. Πόσο τρυφερη καταθεση ψυχης! Ευχομαι να κάνεις όσα γραφεις, η ζωη ειναι μικρή και είναι μπροστα μας!
    Καλό Σαββατοκύριακο, καλά κούλουμα!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι συγκλονιστικό πώς ξεκινάει κάθε σχέση και πώς καταλήγει... Όταν ξεκινάς με όνειρα, με διαθεση, με ενθουσιασμό, με τρέλα, με πάθος, και στο τέλος όλα φθείρονται και φεύγουν...
    Μα τίποτα δε χάνεται, όσα ζήσαμε θα υπάρχουν για πάντα και θα έχουμε να τα θυμόμαστε φυλαγμένα σε ένα μέρος της καρδιάς μας...
    Καλή Σαρακοστή να έχεις! Φιλάκια πολλά σου στέλνω! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή