Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Σοβαρά ρε,τελειώσαμε τώρα;

Το ρολόι βρίσκεται στον ίδιο τοίχο,απέναντι από το γραφείο χρόνια τώρα. Είναι λευκό με μαύρους δείκτες και ο ήχος είναι πάντοτε ο ίδιος. Παλιά θυμάμαι μ' ενοχλούσε ο θόρυβος που έκανε και το βράδυ το μετακόμιζα γιατί αδυνατούσα να κοιμηθώ,ώσπου έγινε μια συνήθεια σαν όλες τις άλλες. Από χθες οι δείκτες του ρολογιού προχωρούν κανονικά λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα,μα έχουν αλλάξει τόσα. Έβγαλα την μπαταρία με την ελπίδα πως θα σταματήσει να χτυπά και πως θα μπορέσω να έχω την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Οι δείκτες όμως εξακολουθούν να κουνιούνται στο σωστό ρυθμό και θυμώνω.
Δυναμώνω τη μουσική στα ακουστικά και προσπαθώ να ξεχαστώ,αλλά ο ήχος του ρολογιού και οι ακατάσχετες σκέψεις με ενοχλούν και η ένταση που νιώθω,σφίγγει το κεφάλι. Μέσα στους τέσσερις τοίχους και με τα ρολόγια να παίζουν το δικό τους παιχνίδι νιώθω να ασφυκτιώ. Σηκώνομαι και περπατώ ως το μπαλκόνι -πάντα ξυπόλητη με τα πόδια να δροσίζονται αυτό το καυτό βράδυ.
Αντικρίζω τη θέα,που είναι κάτι παραπάνω από σαγηνευτική και στρέφω το βλέμμα μου στην άνετη πολυθρόνα που καθόμασταν αγκαλιά μετρώντας τα αστέρια και κάνοντας ευχές πολλές. Αναρωτιέμαι πού άραγε να πήγαν όλα αυτά. Κοιτώ μακριά,ποτέ κοντά,προσπαθώντας να δω ένα αύριο κι αντί γι' αυτό βλέπω ένα ατέρμονο τίποτα. Πρόσωπα κενά,χωρίς ψυχές και σώματα με μάτια θολά,ίσως και βουρκωμένα. Μη ρωτάς φίλε μου τι ακριβώς νιώθω γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Μονάχα ζεματάω κι ένα τόσο δα καρφί διαπερνά ολάκερο το σώμά μου. Κρατώ τα βλέφαρα κλειστά για να μη βλέπω τον πόνο στα μάτια και να μη ζητώ εξηγήσεις στον καθρέφτη που αδυνατώ να δώσω.



σε θέλω απόψε και σε χρειάζομαι όσο τίποτα
πες μου,θα έρθεις;


6 σχόλια:

  1. όχι δεν τελείωσε τίποτα
    ένας έρωτας δεν τελειώνει ΠΟΤΕ.
    θ.

    (για την Ε.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως νομίζω ένας έρωτας κάποτε τελειώνει.
      Η αγάπη είναι αυτή που αντέχει στο χρόνο.

      (;)

      Διαγραφή
  2. Ένα τρένο η ζωή μας, Birdy μου, που συνεχώς ταξιδεύει. Μπαίνεις, κάθεσαι στην θεσούλα σου και δεν ξέρεις ποιος θα καθίσει δίπλα σου. Μπορεί να είναι ο πιο ανιαρός, ο πιο αγενής, μα κι ο πιο τέλειος. Με άλλους θα αναφωνείς από μέσα σου "Παναγιά μου, αμάν, να κατέβω!" και με άλλους θα εύχεσαι αυτό το ταξίδι να μην τελειώσει ποτέ. Να είναι εκεί μαζί σου, να μην κατέβει σε κάποια στάση. Να φτάσετε στο τέρμα, και να ετοιμαστείτε για την επόμενη εξόρμηση.

    Κράτα τα όμορφα και διδάξου απ' αυτά, όπως κι απ' τα άσχημα.
    Πλύνε το πρόσωπό σου με δροσερό νεράκι. Άσε το νερό να ξεπλύνει την λύπη και τον πόνο, να τα πάρει μακριά. Ντύσου όμορφα και ξαναπήγαινε στον σταθμό. Δεν ξέρεις τι ομορφιές μπορεί να σε περιμένουν. Ανάπνευσε βαθιά, μπορείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε τρένο που μπαίνουμε είναι και από ένα ταξίδι,άλλοτε θα είναι γλυκό κι άλλοτε πικρό.
      Μαθαίνουμε όμως να ζούμε με αυτή τη γεύση,κι ας μη μας αρέσει πάντα.
      Αναπνέουμε πάντα βαθιά!

      Διαγραφή