Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Είν' αλλόκωτη,αλλά όμορφη

Λένε πως δεν καταλαβαίνουν εκείνο το κορίτσι που κάθεται στο δεύτερο πάτωμα και έχει πάντοτε δυνατή μουσική με τραγούδια για τους λίγους. Την αποκαλούν περίεργη και ίσως πίσω από την πλάτη της να τη χαρακτηρίζουν σνομπ και ξενέρωτη κι αυτή πάντα υποκρίνεται πως δεν καταλαβαίνει και παριστάνει τη χαζή. Ποτέ δεν την ενδιέφεραν έτσι κι αλλιώς τα λεγόμενα του ενός και του άλλου,ποτέ δεν παρατηρούσε τις συζητήσεις μέσα στα τρένα και στα λεωφορεία όπως η πλειονότητα. Σκέφτεται το δικό της κόσμο και ακούει μονάχα τις δικές της σκέψεις που κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει μέσα σε αυτές.
Είναι εκείνο το κορίτσι που θα ήθελε να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά τους μόνο και μόνο για να βρει τον εαυτό της,μα δεν ξέρει συντακτικό,δεν κατάφεραν ποτέ να της το μάθουν στο σχολείο. Κι ας προσπάθησε πολλές φορές εκείνη η καθηγήτρια που δε συμπάθησε ποτέ,κι ας τη μάλωσε που επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη στην έκθεση,κι αυτή και άλλοι τόσοι. Δεκάρα δεν έδινε,πάντα προτιμά να χρησιμοποιεί τις δικές της λέξεις και τα ολόδικά της λόγια κι ας την καταλαβαίνουν πάντοτε οι λίγοι. Δεν της αρέσουν οι πολλοί έτσι κι αλλιώς. Την κουράζουν οι πολλές συζητήσεις,τα πολλά 'γιατί',ο πολύς κόσμος και δεν έχει αγοραφοβία αν αναρωτήθηκε κανείς.

Το ξέρω αυτό το κορίτσι,έχουμε την ίδια ψυχή και μπορώ να την καταλάβω. Καμιά φορά πιθανόν φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη της και φοβάται να δείξει στους ανθρώπους πως νιώθει. Ίσως δεν τα μαρτυράει ούτε στον ίδιο της τον εαυτό και μπερδεύεται ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα,σε λάθη και σωστά,σε εσένα και σ' αυτούς. Σε όλα αυτά που προσπαθεί να αποφύγει,αλλά σφηνώνουν μέσα στο κεφάλι της και την εμποδίζουν να ξεχάσει,ίσως και να ξεχαστεί. Της προσθέτουν βάρος και τύψεις,ίσως και λίγο πόνο αναμειγμένο με ελάχιστη αγάπη. Αλλά είναι πολύ εγωίστρια,δεν καταδέχεται εύκολα τη βοήθεια των ανθρώπων που την περιβάλλουν κι ούτε λόγος να ζητήσει ένα χέρι μόνο για να μην περπατά μόνη στο σκοτάδι. Κι η μοναξιά της αρέσει. Λατρεύει να κάθεται ξύπνια τη νύχτα όπου όλη η πλάση κοιμάται και να τοποθετεί τις σκέψεις της σε μία σειρά κι ας μην τα καταφέρνει πάντα,τουλάχιστον γνωρίζει τις φορές που προσπάθησε κι ας κατέληξαν οι περισσότερες στο κενό,στο τίποτα.
Δεν θα την καταλάβεις εύκολα,θα σου δείξει μόνο όσα θέλει και όταν έρθει η στιγμή θα φύγει χωρίς να σου δώσει τις απαντήσεις που θα ήθελες και ίσως χωρίς καμία εξήγηση. Ένα βράδυ που θα έχει ξεπεράσει τον εαυτό της και θα νιώθει μόνη μέσα σε κόσμο πολύ,θα πάρει τον ίδιο δρόμο από τον οποίο ήρθε και θα φύγει σιωπηλή και ίσως θα 'ναι για πάντα. Όσο κι αν διαρκεί αυτό.






2 σχόλια: