Οδός Κυψέλης.
Δωμάτιο 108.
Πλημμυρισμένοι δρόμοι από τη βροχή.
Κοπέλα αριστερά, αγόρι δεξιά.
Στομάχια γεμάτα, μάτια αμυγδαλωτά και γυαλισμένα.
Σεντόνια σκισμένα. Πόρτες ξεκαρβάλωμένες.
Ανύπαρκτες εικόνες, μόνο αισθήματα.
Χώρος παντελώς άδειος. Πάθος, πολύ πάθος.
Σώματα νεανικά, ενωμένα.
Δάχτυλα τρεμάμενα, νυχιές στην πλάτη.
Τίποτα δεν μπορείς να νιώσεις αν πρώτα δε διαβάσεις πίσω από τις λέξεις.
Αν δε δεις τα βλέμματα πίσω από τα μάτια.
Αν δεν καταλάβεις τα ευτυχισμένα από τα ευγενικά χαμόγελα.
Αν δε ρισκάρεις να πεις αυτό που νιώθεις, ποτέ δεν θα μάθεις.
Η βροχή, εγώ κι εσύ στο φτηνό κατεστραμμένο ξενοδοχείο.
Οι μπύρες κι οι δυο μας, κάναμε το χώρο να μοιάζει ασφυκτικά γεμάτος.
Μπορώ να είμαι τώρα ευτυχισμένη για δυο ζωές. Ολόκληρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου