Η κατάθεση.

Το σπίτι μοιάζει με φυλακή αλλά τελικά η αγάπη σου ήταν ακόμα χειρότερη φυλακή. Ήθελα να πετάξω αλλά μου είχες κόψει τα φτερά. Και τώρα κάθε που σε απομακρύνω ασυναίσθητα από τις σκέψεις μου,νιώθω τύψεις. Στην φυλακή μου όμως δε γυρίζω κι ας με πονάει που τώρα άλλους έρωτες κλείνεις στην αγκαλιά σου και μοιράζεσαι με άλλες τις καλημέρες και τις καληνύχτες σου. Δεν πληρούσες τα standards μου κι ούτε εγώ τα δικά σου. Θέλαμε ελευθερία κι οι δύο μα ποτέ δεν το καταφέραμε όσο κι αν προσπαθήσαμε.
Θέλω να πετάξω,θέλω να κάνω όσα δεν έκανα μαζί σου. Να ανακαλύψω άλλα πρόσωπα σε νέους προορισμούς που τίποτα να μη σε θυμίζει. Θέλω να πάω μπροστά γιατί εσύ με κρατούσες πίσω. Δεν θέλω να δοθώ -τουλάχιστον όχι ακόμη- σε νέες αγκαλιές που θα με ματώσουν και θα με απογοητεύσουν ξανά. Έχω κάνει αρκετά βήματα μακριά σου και συνεχίζω να κοιτώ μόνο μπροστά. Υπάρχουν όμως κι αυτά τα βράδια που θα θελήσω να σε ψάξω αλλά θα πιω λίγο και θα ξεχαστώ. Άλλωστε τα πρωινά πάντα είναι ωραία,και ας λείπεις εσύ,γυρνώ και βλέπω ήλιο και τον εαυτό μου τον βρίσκω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Τώρα με κάνουν άλλοι να νιώθω επιθυμητή και βρίσκω ξανά τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση. Βλέπω στα μάτια τους πως υπολογίζουν σ' εμένα και συμπαθούν όλα όσα εσύ δε συμπάθησες ποτέ σου κι ας υποστήριζες το αντίθετο,όπως για παράδειγμα τον αυθορμητισμό μου και την οπτική από την οποία έβλεπα το κάθετί. Δεν ήσουν ικανός να με κάνεις να νιώσω ευτυχισμένη,πάντα ένιωθα λίγη για εσένα και δε μου άξιζε. Προσπαθούσα μάταια να προσελκύσω το ενδιαφέρον σου και δεν μπορούσα να αντέξω που κοιμόμασταν χωριστά,εσύ όμως πάντα το άντεχες,μα πως μπορούσες; Χεσμένη με είχες εν τέλει.

-με πνίγει η αγάπη σου.

-αλήθεια; θα πάω εκεί που ξέρουν να κολυμπάνε.