Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Είναι ένα κορίτσι..

..που ζει στον πρώτο όροφο της γωνιακής εκείνης πολυκατοικίας.  Έχει το στόρι του δωματίου της αυστηρά ανοιχτό τουλάχιστον μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα. Η μπαλκονόπορτα άλλοτε είναι ανοιχτή για να αναπνέει καθαρό(;) οξυγόνο,λέει.
Διαβάζει εκείνα τα βιβλία που δεν τα προτείνει κανένα Υπουργείο Παιδείας και παίζει με λέξεις και γράμματα όπου βρει,σε χαρτοπετσέτες,σε εξώφυλλα περιοδικών,σε σκόρπια μικρά χαρτάκια. Όπου κι αν σταθεί θα κρέμονται δυο καλώδια από τα αυτιά της και θα ανοιγοκλείνει το στόμα της ανάλογα με τη μουσική. Αν τύχει κι ακουστούν φωνές στη γειτονιά εκείνη,θα είναι οι δικές της. Όταν ξεπεράσει τα όρια της,όταν γίνει έξαλλη,θα φροντίσει να το μάθει ολόκληρο το τετράγωνο. Τόσα χρόνια και ακόμα δεν έχει μάθει να ελέγχει τον θυμό της. Με μια ελπίδα ζούμε όμως βρε αδερφέ.

Στον τοίχο επάνω από το γραφείο της έχει καρφιτσωμένη μια φωτογραφία από τα χρόνια της αθωότητάς της να της θυμίζει αυτό που κάποτε ήταν και δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Στο συρτάρι έχει κι άλλες φωτογραφίες,μα δεν το ανοίγει ποτέ παρά μόνο σπανίως,μην τύχει και ξεχυθούν όλες οι αναμνήσεις μπροστά της και την πιάσουν τα αναφιλητά και δεν είναι κανείς εκεί να τις τα σκουπίσει. Δεν είναι ότι φοβάται,είναι ότι έχει αρκετές άσχημες αναμνήσεις που προσπαθεί να ξεχάσει. Μα αυτές είναι επίμονες και φυτρώνουν από το πουθενά. Να την γεμίζουν ανασφάλεια και φόβο. Να της θυμίζουν αυτόν που την έβλαψε,αυτούς που εκείνη έβλαψε. Να την κρατούν πίσω.

Και τότε βγάζει εκείνο το καλό μπουκάλι κρασί που πάντα έχει στο πίσω μπαλκόνι. Να την ηρεμήσει λίγο,να την αποτρέψει από το να σφίγγει τα δόντια της,να τη ζαλίσει. Θα στείλει κι ένα μήνυμα σε κάποια φίλη που της δίνει έμπνευση εδώ και πολλά χρόνια,ίσα ίσα για να μη νιώθει τόσο απίστευτα μόνη. Και ύστερα θα ελπίζει πως θα έρθουν και άλλοι καιροί καλύτεροι από αυτούς.
Για ένα καλύτερο αύριο ζούμε εν τέλει.






Σου είπα; Ξανάρχισα το κάπνισμα.
Ξοδεύω τα λεφτά μου σε ανώφελα ψώνια που μου προσφέρουν προσωρινή ηδονή.
Βγαίνω με άτομα που δεν έχω τίποτα κοινό.
Έχω ένα κενό εδώ και εκεί που αντί να μικραίνει,μεγαλώνει.
Ως πότε θα προσπαθώ να το καλύψω με υποκατάστατα;
Ξέρεις νομίζω πως χρειάζομαι ένα χέρι να με τραβήξει στην επιφάνεια.

8 σχόλια:

  1. εγώ μπορώ να σου χαρίσω μερικά δάχτυλα ,ίσα να σου ελαφρύνουν το φορτίο , εαν ποτέ το 9ελήσεις :)
    ******: γειάα ^.^

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και ποιος δεν χρειάζεται ένα χέρι; Όχι απαραίτητα δυνατό και σταθερό, μα ενα χέρι που θα απλωθεί μόνο του να παρηγορήσει τις δύσκολες αναμνήσεις και να πει "εδώ είμαι"...
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ειναι ενα κοριτσι σαν τοσα αλλα κοριτσια! τα πραγματα φτιαχνουνν για ολες μας! επιμονη κι αγωνας! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι εκείνη της οποίας τα μαλλιά χαιδεύουν τρυφερά το μέτωπο και κάποια βράδια στα κρυφά βουρκώνει λόγω των πληγών που προξενούν οι θύμισες που ανασύρονται από τα κοιμητήρια αναμνήσεων.

    Είναι εκείνη η ζωντανή με το υγρό βλέμμα
    και την αγκιστρωμένη ελπίδα
    από τα χείλη.

    Είναι εσύ.

    Σε φιλώ.

    ΥΓ: Αν θέλεις στείλε μου σε παρακαλώ ένα μέηλ στο kalliablogger@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή