Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

~μέχρι το επόμενο προσωρινό τέλος

Κρίση ειλικρίνειας;
Ναι.
Είναι κάποιες φορές που μπερδεύεις την πραγματικότητα με την φαντασία.
Και κάποιες άλλες που βουλιάζεις μέσα στο ψέμα,βυθίζεσαι και φοβάσαι μη χαθείς μέσα του.

Ξέρεις προς τα πού πας;
Ναι. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Είναι μια ευθεία και μετά στρίβω δεξιά και μετά μου είπαν πάλι στροφή.
Δεν,δεν,δεν έχει ποτέ ευθεία,ψέματα.

Είναι όμορφη αυτή η εποχή;
Ναι,πολύ. Αλλά όχι φέτος,όχι ακόμη.
Έχω στα χείλη μου τη γεύση δακρύων και τα μαλλιά μου δεν είναι πνιγμένα στο αλάτι.
Όχι ακόμη,ίσως αργότερα,μπορώ να ελπίζω ακόμη.



Το κουδούνι χτύπησε δυο φορές,η πόρτα άνοιξε κι η μορφή του κατευθύνθηκε προς το σαλόνι. Κάθισε στον άνετο μεγάλο καναπέ δίπλα στο τζάκι με τα διακοσμητικά κεριά όπως συνήθως. Ήταν σοβαρός και δεν είχε καμία διάθεση για χιούμορ,ζήτησε ένα φραπέ μέτριο με γάλα χωρίς να ρωτηθεί. Εγώ στεκόμουν  ακόμη στην πόρτα με την έκπληξη να στολίζει το πρόσωπό μου. Τον κοιτούσα αυστηρά με ίχνος μίσους αλλά προτίμησα αυτή την φορά να μην πω τίποτα,έτσι κι αλλιώς έχουν ειπωθεί όλα. Κατευθύνθηκα σιωπηλή προς την κουζίνα να ετοιμάσω τον καφέ του. Ο ήχος που έκανε το μίξερ μπέρδευε τις ακατάσχετες,χωρίς συνοχή σκέψεις μου. Από τη μία θύμωνα με τον εαυτό μου που υπέκυψα και δεν μπόρεσα να τον διώξω κι από την άλλη,με δικαιολογούσα ξανά και ξανά.
Ο καφές ήταν έτοιμος και καθώς τον άφηνα επάνω στο τραπέζι,αυτός κοιτούσε τα πόδια μου επάνω από το φυσιολογικό κι εγώ κοιτούσα αμήχανα τα χέρια μου που έτρεμαν. Έβλεπα τις φλέβες μου τεντωμένες και ένιωθα τα μάγουλά μου να καίνε,σίγουρα θα είχα κοκκινίσει και μάταια προσπαθούσα να με ηρεμήσω.
Ο άλλος καναπές ήταν κατειλημμένος με κάτι ξεχασμένες φωτογραφίες και κάτι ρούχα που έπρεπε να μαζέψω αλλά το ανέβαλλα συνέχεια. Στάθηκα όρθια,ελαφρώς ακουμπισμένη στο τζάκι και κοιτούσα έξω από το παράθυρο μη τολμώντας να τον κοιτάξω κατάματα.

Η σιωπή, μας έπαιζε περίεργα παιχνίδια. Με τσιγκλούσε να μιλήσω για όλα αυτά που μου τρώνε την ψυχή λίγο-λίγο. Ήθελα να φωνάξω πόσο δεν αντέχω τη μοναξιά και την ίδια στιγμή έβαζα μπροστά τη γαμημένη αξιοπρέπεια και κατάπινα τα λόγια μου πριν προλάβουν να πάρουν σάρκα και οστά. Τόσο καιρό αυτός ο πόνος,το κενό που ένιωθα είχε τη μορφή του και μόνο όταν εμφανίστηκε το κατάλαβα.

έξω έβρεχε καταρρακτωδώς.ο πόνος ελάττωνε όσο ήμασταν μαζί.τα μάτια μας δάκρυζαν. οι σιωπές μας  μιλούσαν και τα λόγια μας έμοιαζαν.
τα ανείπωτα "θέλω" μας πολιορκούσαν τα κορμιά μας και εμείς μάταια αντιστεκόμασταν.

5 σχόλια:

  1. Τι μου κάνει η Birdy μου,,πάλι μου έγραψες ένα υπέροχο αισθηματικό-συναισθηματικό κείμενο και ομολογώ ότι με άγγιξε πολύ..ο έρωτας κοριτσάκι μου περισσότερο στις σιωπές εκφράζεται..και με μελαγχολική διάθεση γράφονται ...αριστουργήματα..βλέπω σου ήρθε και η Mayumi μέλος σου..το λατρεύω το Mayumaki..είναι στο στυλ σου κοριτσάκι!θα ταιριάξετε!απο μένα έχεις άπειρα φιλάκια και καλό βραδάκι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά σ' ευχαριστώ πολύ.
      Αυτός ο έρωτας έχει τόση δύναμη και σου προκαλεί τόσα ανάμεικτα συναισθήματα,πόνο,χαρά,τα πάντα.
      Θα πάω να εξερευνήσω και το Mayumaki!

      υγ:το σχόλιό σου πήγε στα ανεπιθύμητα και γι' αυτό το επανέφερα τώρα!

      Διαγραφή
  2. "έξω έβρεχε καταρρακτωδώς.ο πόνος ελάττωνε όσο ήμασταν μαζί.τα μάτια μας δάκρυζαν. οι σιωπές μας μιλούσαν και τα λόγια μας έμοιαζαν.τα ανείπωτα "θέλω" μας πολιορκούσαν τα κορμιά μας και εμείς μάταια αντιστεκόμασταν."

    Χωρίς καμία αμφιβολία λάτρεψα αυτά τα λόγια σου. Γράφεις υπέροχα οπότε συνέχισε :)

    Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λυπάμαι αν σου θύμησα κάτι που δεν έπρεπε..
    Να είσαι καλά,φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή