σ' ένα τασάκι βρίσκεται σβησμένη η ζωή μας

"Είναι ξένοι αυτοί."
[Στάσου και κοίτα τους,δες τις κινήσεις των χεριών τους και τους μορφασμούς των προσώπων τους. Περπατούν και κουνούν τα χείλη τους,γελάνε ανέκφραστα και τόση ώρα δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια αλλά το βλέμμα τους είναι στραμμένο στα άχρωμα πλακάκια που πατάνε,στο απόλυτο κενό. Περίεργοι δεν είναι; Ποιος άραγε να ξέρει πόσες πληγές προξένησαν στον εαυτό τους και πόσα τραύματα κρύβουν τα σώματά τους. Θα έπρεπε σίγουρα να ευχαριστούν τα ρούχα και τις φτηνές μπογιές στο πρόσωπο που τα καλύπτουν.]

Τα λόγια μισοειπωμένα,οι συναντήσεις τάχα για να πούμε πως έγιναν και κουβέντες που από πίσω τους βρίσκονται καλά κρυμμένα συναισθήματα χρόνων ολόκληρων. Κινήσεις με τα χέρια που καλύπτουν την αμηχανία μας και σπόντες που κανείς τάχα δεν καταλάβαινε. Η ορμητικότητα των συναισθημάτων και η ανύπαρκτη λογική δένουν κόμπο το στομάχι και οι πτυχώσεις των ματιών γίνονται υγρές μόνο που ακούω τη φωνή σου,που τολμώ να πω πως είχα ξεχάσει-το πιστεύεις; είναι θλιβερό. Τα πόδια περπατούν μηχανικά ως το περίπτερο για ακόμα ένα πακέτο τσιγάρα,ίσως και έναν έτοιμο καφέ για να βγάλουμε το βράδυ μας,και τα γέλια δυναμώνουν καθώς αυτά που συζητάμε είναι γελοία μπροστά σε αυτά που πρέπει να πούμε και βοηθούν ώστε το καταφύγιο των συναισθημάτων να μπορεί να καλυφθεί τουλάχιστον προσωρινά. Τίποτα δε με έκανε να ηρεμήσω ούτε κατάφερα να ξεχάσω. Πίστευα πως θα μπορούσα να σε απομυθοποιήσω αλλά τα "μου λείπεις" τώρα είναι πιο επιτακτικά από ποτέ. Το όνομά μου,από τα χείλη σου έβγαινε τόσο διαφορετικά και γλυκά.
Μια αγκαλιά στο τέλος,λίγο πριν οι δρόμοι μας χαράξουν διαφορετική πορεία. Μια αγκαλιά που αντικαθιστούσε σχεδόν πλήρως τα λόγια μας. Ίσως τόσα χρόνια ήταν και η μοναδική αληθινή,για λίγο μόνο μ' έκανες να νιώθω πως δεν το περνάω μόνη όλο αυτό και πως αξίζω λίγη από την αγάπη σου. Σ' ένιωθα να με σφίγγεις στα χέρια σου και ένιωθα τόσο μικρή και τιποτένια που δεν τόλμησα να σου πω. Πέρασαν κάποια λεπτά-δευτερόλεπτα,δεν ξέρω,ο χρόνος μαζί σου αποκτά διαφορετική έννοια,κι ύστερα χαθήκαμε και δε γύρισα να κοιτάξω προς τα που κατευθύνθηκες. Βγήκαν μονάχα κάτι μισοτελειωμένες φράσεις από ανάγκη,μη νομίσεις,δεν ήθελα τίποτα να σου πω. Ανάμεσα στα συναισθήματα που κατέκλυζαν κάθε κύτταρο του σώματός μου,καθώς απομακρυνθήκαμε,σ' άκουσα να περιμένεις την επόμενη φορά που θα έρθω κι ύστερα έφυγες κι εγώ μπήκα βιαστικά στο αμάξι προτού με προλάβουν τα δάκρυα.

σ' εσένα που έχω μοχθήσει,κουραστεί,πληγωθεί,πονέσει κι είμαι ακόμη εδώ

που αδυνατώ να μην υπάρχω στη ζωή σου και να μη σου μιλώ έστω και αν δε λέω τίποτα

σ' εσένα που η σχέση μας πάντα θα 'ναι μια παράνοια

και που κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει

σ' εσένα που ακόμη κι αν έχουμε πει σκληρά λόγια,μας έχουμε συγχωρήσει

που δεν θα γίνεις ποτέ παρελθόν και το μέλλον μαζί σου πάντα θα 'ναι αβέβαιο

σ' εσένα που δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω
σ' εσένα που ποτέ δεν θα καταλάβω

σ' αγαπώ