πόσο διαφορετικά δυο μάτια ερωτευμένα.

Να της στέλνεις μήνυμα για μία έστω "καληνύχτα" τα ξημερώματα.
Να αποζητάς τα μελί μάτια της και το χαμόγελό της.
Να πάψεις να είσαι σοβαρός και μετρημένος.
Να μιλάς χωρίς σωστή σύνταξη των λέξεων.
Να μη σκέφτεσαι,να φέρεσαι μαζί της πάντα ανώριμα και παιδιάστικα.

Κι αυτή...
θα νιώθει πεταλούδες στο στομάχι,
θα της κόβονται τα πόδια με μια ματιά σου,
θα θέλει να χοροπηδήξει και να ουρλιάξει αλλά δεν θα μπορεί.
Το χέρι της θα ιδρώνει από αγάπη μια μέρα σαν κι αυτή,
θα περιμένει με αγωνία το πρώτο σας φιλί,
και δεν θα ακούει τίποτε άλλο πέρα από τη φωνή σου.
Όλα τα υπόλοιπα θα φαντάζουν τόσο μικρά και ανούσια μπροστά σου.
Κι ύστερα θα ξοδέψουμε μέρες,ώρες και νύχτες επάνω από το τηλέφωνο,
πάνω από την πρίζα φορτίζοντάς το και λέγοντας απολύτως τίποτα.
Θα ματώσουμε και θα κλάψουμε για μικρά καβγαδάκια,
και θα χωρίσουμε όταν θα ΄χει ανάδρομο Ερμή.
Θα κοιμηθούμε αγκαλιά κι όταν θα ξυπνήσουμε,
θα 'χει βγει ο πιο υπέροχος ήλιος να μας φτιάξει τη μέρα.
Θα 'μαι δικιά σου. Κι εσύ δικός μου.
Κι αυτό από μόνο του θα 'ναι αρκετό.

(γιατί η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία!)