Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

τα παιχνίδια της ζωής κι η απορία δώρο.


Είναι κάποιες μέρες βροχερές,μουντές και πολύ καταθλιπτικές που βρίσκεσαι κάπου στου διαόλου την κάλτσα και όσα ερεθμίσματα και να δέχεσαι,είναι αδύνατον να βρεις χαρτί και μολύβι ώστε να γράψεις όλες τις λέξεις που σου στοιχιώνουν ετούτη την ώρα το μυαλό. Οι αναμνήσεις σου παίζουν ζόρικα παιχνίδια και γελούν με το μυαλό σου. Λέξεις ακατάσχετες και προτάσεις δίχως καμία σύνταξη χοροπηδούν στο χάος του κεφαλιού σου. Σε εμπαίζουν,σε κοροιδεύουν οι σκέψεις κι αυτό σε τρελαίνει. Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι για να σωθείς,ψιθυρίζεις. Αντί γι' αυτό,μπαίνεις σε λαβύρινθους σκοτεινούς και αδιέξοδους.
Σχέσεις που φαίνονται σχεδόν ευτυχισμένες και καταλήγουν γελοίες. Αγάπη που αλλάζει συνέχεια μορφές,σε τρελαίνει και το γεγονός ότι μπορεί κάποτε να ξεχάσεις τη μορφή του. Δίνεις μάχη να κρατήσεις ακόμα τη φλόγα αναμμένη,μα ένα "φου" και σβήνει. Και πάλι ψάχνεις αναπτήρα να την ανάψεις και πάλι απ' την αρχή. Τι ήμασταν τελικά; Πόσο μικροί και άμαθοι μπορεί να υπήρξαμε εν τέλει;
Ο πληγωμένος εγωισμός παίζει κρυφτό με κάτι που κάποτε το ένιωθες να σου καίει το πετσί,την καρδιά και το μυαλό. Σου τσουρούφλισε όμως κάθε εκατοστό της ύπαρξής σου που πια είσαι αναίσθητη σε αυτά που έρχονται. Χάνεις ευκαιρίες γιατί θέλεις να θυμάσαι και καταλήγεις να ξεχνάς ακόμα πιο πολύ. Τι περίεργο παιχνίδι τελικά που είναι η ζωή; Πως αλλάζουν όλα τόσο εύκολα; Πως αλλάξαμε έτσι; Ερωτήσεις που δε γυρεύεις απάντηση,όχι πια. Πρέπει να σου αφαιρεθεί σύντομα η ικανότητα να σκέφτεσαι γιατί η ικανότητα του να νιώθεις στην αφαίρεσαν άλλοι,πριν λίγο καιρό και παλεύεις μάταια να την επαναφέρεις.
Τελικά από τίποτα δε βγαίνουμε αλώβητοι. Ποτέ. Βγαίνουμε με γρατζουνιές και περίσσια λύπη. Ψάχνουμε να βρούμε ένα μέρος άγνωστο για να ξεχάσουμε ή και να ξεχαστούμε και καταλήγουμε να θυμόμαστε πιο πολύ. Μία πόλη μεγάλη κι εσύ άγνωστος μέσα σε τόσους αγνώστους να προσπαθείς να βρεις τα κομμάτια σου στα λάθος μέρη. Κι όταν όμως πας στα σωστά μέρη και συναντήσεις τους σωστούς ανθρώπους θα ξέρεις να τους κρατήσεις;

4 σχόλια:

  1. είναι λες και ήμασταν σε νιρβάνα και δεν καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να φύγουμε.
    μετά ξυπνάς απότομα,τυφλώνεσαι και προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου...
    μέχρι να τον βρεις έχεις χάσει κι άλλα.κι αυτό είναι χειρότερο. *πονάειτοθέμα*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ειναι κι αυτες οι μερες οντως αλλα ολα ξεπερνιουνται! :)
    καλημερα! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μερικές φορές τα πάντα γύρω μας φωνάζουν πως κάνουμε λάθος κι όμως δε δίνουμε σημασία σε τίποτα και συνεχίζουμε στο δρόμο που είναι βέβαιο πως θα μας γεμίσει το λιγότερο με γρατζουνιές...
    Όμως, παρ' όλες τις φορές που προσγειώθηκα απότομα, συνεχίζω να ελπίζω πως όταν βρεθούμε με τους σωστούς ανθρώπους, δε θα χρειάζονται κανόνες και προσπάθεια, αλλά θα είναι σαν όλα τα κομμάτια ενός παζλ να μπήκαν μαγικά στη θέση τους...
    Σε φιλώ! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Χάνεις ευκαιρίες γιατί θέλεις να θυμάσαι και καταλήγεις να ξεχνάς ακόμα πιο πολύ."

    Το εθεσες πολυ ωραια...Παρολαυτα, επετρεψε μου να παραθεσω ενα αγαπημενο μου αποφθεγμα..

    “Wherever they might be they always remember that the past was a lie, that memory has no return, that every spring gone by could never be recovered, and that the wildest and most tenacious love was an ephemeral truth in the end.”

    ΑπάντησηΔιαγραφή