Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

Κουραστικές οι βόλτες χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Κουραστικές και οι σκέψεις που με συνοδεύουν. Δεν θέλω πια να σκέφτομαι,θέλω να αφαιρεθεί βίαια αυτή μου η ικανότητα. Προσπαθώ να ξεχαστώ. Άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς. Κοιτάζω τα φώτα της άδειας βιτρίνας,ποιος να ψωνίσει πλέον σε τέτοια εποχή; Μαγαζιά νεκρά αλλά δρόμοι γεμάτοι αμάξια. Κάτω από την κολώνα βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιέται καθώς περνάω στον απέναντι δρόμο (άραγε αυτή η βαλίτσα θα πάει μακριά ή θα χωρίσουν κι αυτοί όπως τόσοι άλλοι;). Ένα κοριτσάκι κρατά το χέρι του μπαμπά της και χαμογελά,σε αντίθεση με τον ίδιο που φαίνεται σκεπτικός και θλιμμένος. Ποιος ξέρει; Τα προβλήματα της καθημερινότητας καταβάλλουν τους "μεγάλους". Ένας άστεγος που ζητά ελεημοσύνη και μία κυρία προχωρά ντυμένη στα "μπούρμπερι" απαξιώνοντάς τον. Φαίνεται τόσο άσχημα η αντίθεση στα μάτια μου. Και ανάμεσα στον άστεγο και την ψιλομύτα πλούσια "κυρία" βρίσκομαι εγώ. Αγκαλιά με την τσάντα που μου αγόρασες πέρσι τον χειμώνα την ημέρα των γενεθλίων μου -σου το είπα νομίζω,δεν την έχω αφήσει από πάνω μου από τότε.- Κρατώ το τσιγάρο και νιώθω να έχω παρέα,κι ας περπατώ μόνη. Τους βλέπω όλους βιάζονται,όλοι έχουν κάπου να πάνε,κάποιον να συναντήσουν κι εγώ; Εγώ περπατώ στα μέρη σου,στην πόλη που βρωμάει απ' τα σκουπίδια και μυρίζει αίμα από τις ραγισμένες,κομμένες καρδιές των ανθρώπων. Η Πανεπιστημίου γεμάτη ως συνήθως και στου Ψυρρή κάθε λογής άνθρωπος σουλατσάρει αγέρωχος,από περιθωριακά τυπάκια κι αναρχικούς μέχρι μανάδες με μωρά και οικογένειες.



Βρωμάει αυτή η πόλη μωρό μου. Αντί για καλοκαίρι μυρίζω σαπισμένες ψυχές.
Κι αντί για αγάπη,πιάνω στην ατμόσφαιρα ψέματα και διπροσωπίες.



σε θυμάμαι να μου το λες και ηρεμώ*]

19 σχόλια:

  1. καλημερα! καλως σε βρηκα!ομορφη αναρτηση! υπεροχος τιτλος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
    και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο"
    Αυτο!!
    Τι αλλο να σχολιασω;
    Αλλη μια ομορφη αναρτηση! :)
    Kαλη σου μερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να θέτεις τον δικό σου προορισμό τότε. Κι αφού δεν θα σε πιέζει ο χρόνος, αφήσου στον μυστικιστικό κόσμο της παρατήρησης και ρούφα εικόνες και στιγμές. Δεν ξέρω αν θα είναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο, αλλά το σίγουρο είναι πως θα πασαλειφτείς με λίγη ονειρόσκονη. Θ' αδειάσεις απ' τα δικά σου και θα ηρεμήσεις. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αυτό.
      αφήνω για λίγο τα δικά μου,
      και ρουφάω εικόνες και στιγμές.
      εδώ δεν υπάρχει πίεση!

      Διαγραφή
  4. αντί για αγάπη,πιάνω στην ατμόσφαιρα ψέματα και διπροσωπίες...
    Τι άλλο να πω μετά από αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Κι αντί για αγάπη,πιάνω στην ατμόσφαιρα ψέματα και διπροσωπίες" ... Αυτο δειχνουν πλεον ολοι, πιθανοτατα απο αμυνα? απο την αισθηση του ανεκπληρωτου? απο τι? δεν ξερω αν θα μαθουμε ποτε. στοχος μας, να το αλλαξουμε (ξεκινησα προσφατα τις αναρτησεις και εγω... τσεκαρε αν ενδιαφερεσαι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. για εμένα όλα αυτά είναι δικαιολογίες.
      όταν νιώθεις,δεν μπορείς να θέσεις στον εαυτό σου όρια.
      θα περάσω :)

      Διαγραφή
    2. εισαι λοιπον μια ονειροπολ*α, με πολυ θετικη αυρα :)

      Διαγραφή
  6. Yπέροχο το κείμενό σου! .. αλλά ξέρεις.. νομίζω πως η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη πάντα από αυτά που αισθανόμαστε τη δεδομένη στιγμή...
    Φιλάκια πολλά :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γουσταρω την ταραχη της μοναξιας!!!
    Σφαλιαριζει και συνερχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. είσαι τυχερή τότε.
      γιατί εγώ κάποιες φορές βουλιάζω ακόμα περισσότερο!

      Διαγραφή
  8. Εξαιρετική η γραφή σου κοριτσάκι μου...κρύβει μιά θλίψη αυτή η πόλη μέσα της όταν την περπατάς..κι αυτή μοιραία μεταδίδεται και σε σένα,,και νιώθεις απίστευτα μόνος..βρώμικη πόλη που την λέρωσαν κάποιοι άθλιοι εξευτελιστικά κάποιοι που εισέβαλλαν στο''εγώ'' μας χωρίς να τους έχουμε καλέσει..και κάποιοι που πρόδωσαν και την πόλη και στη συνέχεια εμας τους ίδιους..μόνοι μας πορευόμαστε σάυτή τη ζωή και είναι πολύ σκληρό ότι μας περιβάλλει να μην παίρνει έστω μια μικρή ποσότητα γλυκιάς γεύσης,,κι ετσι έρχεται η απομόνωση πολλές φορές σκληρή,,σαν πέτρα,.υπέροχα ευαίσθητο,μελαγχολικό και τόσο πανέμορφο κείμενο..σου στέλνω την αγάπη μου κοριτσάκι μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αυτό ακριβώς νιώθω,
      ότι αυτή πόλη είναι πνιγμένη στην θλίψη.
      βέβαια κι η αίσθηση της δεδομένης στιγμής μετράει πολύ.
      σου στέλνω κι εγώ τα φιλιά μου*

      Διαγραφή
  9. Περιεκτικό, το κείμενο σου, και οι εικόνες που μας χαρίζεις. Κυρίως τα συναισθήματα, της ανθρώπινης φθοράς. Η γραφή είναι ένα καταφύγιο, κυρίως για κάθε μοναχική, ψυχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή