Τα τραγούδια δεν θα είναι πάντα γραμμένα για εμάς.

Είναι που θα πηγαίναμε στο Παρίσι και θα σου μάθαινα γαλλικά. Θα τα μάθαινες για χάρη μου κι ας τα σιχαίνεσαι. Θα πηγαίναμε στις Μαλδίβες και στο Πουέρτο Ρίκο και θα βλέπαμε τ' αστέρια αγκαλιά. Είναι ρε γαμώτο που με άφησες να κάνω όνειρα. Αλήθεια γιατί το έκανες; Για να με βασανίσεις μετά και να μη μ' αφήνεις να κοιμηθώ τα βράδια;
Τα βράδια είναι ο χειρότερος μου εχθρός και το ξημέρωμα με βρίσκει παντα με την ίδια ζάλη. Απόψε όμως έλα. Έλα μόνο να πιούμε εκείνο το μπουκάλι κρασί που είχες πάρει, μα δεν προλάβαμε να πιούμε. Για ένα ζεστό βράδυ που θα πονάμε από ευτυχία, μου είχες πει. Αλλά μόνο το βράδυ είναι ζεστό. Η ευτυχία μοιάζει σκέτη ουτοπία και όνειρο μακρινό και ξένο.
Τελευταία ο καιρός περνάει δύσκολα. Είναι που λείπεις κι έχω χάσει τις ισορροπίες μου κι ας λέω στους φίλους πως σ' έχω ξεχάσει και δεν θυμάμαι ούτε τ' όνομά σου. Την αλήθεια την ξέρω μόνο εγώ. Είναι που μπήκαμε σε διαφορετικά τρένα και κανένας δεν πρόλαβε τον άλλον. Σα να σε είδα να περνάς σφαίρα από το διπλανό τρένο κι η καρδιά μου χοροπήδησε, νομίζω πως ξέχασα να αναπνεύσω. Βρισκόμουν σε ένα ντελίριο με τις μουσικές και τις πεταλούδες να χοροπηδάνε στο κεφάλι μου. Σε βλέπω παντού τελευταία, αλλά δεν είσαι πουθενά. Πουθενά παρά μόνο μέσα στο κεφάλι μου που όσο κι αν το χτυπάω είναι ξεροκέφαλο και τριγυρνάει σε δρόμους που ματώνουν, απαγορευμένους που πρέπει να ξεχάσω, λένε. Άστους. Να σε ξεπεράσω θέλω, σε καμία περίπτωση να σε ξεχάσω.

Απόψε πήρα να σε ενημερώσω ότι είμαι κάτω από το σπίτι σου και σε βλέπω να έρχεσαι με μία κοπέλα αγκαλιά που σε τίποτα δεν θυμίζει εμένα. Πήρα να σου πω, πως το τρένο το χάσαμε μάλλον για πάντα και πια δεν θα χορέψω ποτέ ξανά στο σώμα σου, ούτε θα νιώσω τα χείλη σου να με διεκδικούν. Ούτε αυτά τα καστανά σου μάτια να με κοιτούν με υπερηφάνεια. Κι εκείνο τον καναπέ που με ξάπλωνες και έλεγα πως δε μ' αρέσει το χρώμα του, ακόμη κι αυτός τελικά μου άρεσε. Και δεν θα μάθεις ποτέ πως όλα αυτά τα μικρά πράγματα που υποτίθεται δε μου άρεσαν, τώρα μου λείπουν αβάσταχτα. Απόψε πήρα να σου πω, πως τίποτα δεν πονάει πιο πολύ από την απουσία σου και πως όλα στα παιδικά μου μάτια φαντάζουν άδικα χωρίς εσένα. Αλλά δεν θα γυρίσω, όσο και αν μπορεί να το θέλω.  
Δεν μπορώ μάτια μου να συμβιβαστώ με αγάπη χωρίς έρωτα, ούτε με αγκαλιές που δε σε κάνουν να χάνεις τον τόπο και το χρόνο.
Απόψε πήρα να σου πω, πως δεν μετάνιωσα για τίποτε, πως θα σε άφηνα να με πληγώσεις ξανά και ξανά. Κι αν πάλι απ' την αρχή μπορούσα να το ζήσω, δεν θα άλλαζα στην ιστορία μας ούτε κόμμα. Κέρδισες. Μου έμαθες ίσως με τον πιο σκληρό τρόπο που μπορούσες πως στη ζωή δεν είμαστε πάντα νικητές. Και πάντα κάθετί μας φθάρει. Αλλά εγώ τα σημάδια που μου 'χεις αφήσει τα αγαπάω όσο τίποτα και είναι αυτά που δε θα με αφήσουν ποτέ να ξεχάσω. Ούτε τα τραγούδια που μας σημάδεψαν, ούτε οι μουσικές, ούτε τα χρώματα. Η καρδιά μονάχα έχει τη δυνατότητα να μην ξεχνάει ποτέ. Δεν ξεχνάει ποτέ ποιος την πλήγωσε και ποιος την αγάπησε. Κι εσύ τα έκανες και τα δύο.

κι αν κάποτε μια καινούρια αγάπη σε πάει στα ίδια λημέρια,

εμένα να με σκοτώσεις, να μη βασανίζεσαι.