το τελευταίο τσιγάρο~

Περιπλανιόμασταν ανάμεσα σε δύο παράλληλους δρόμους σε δύο διαφορετικές πόλεις που απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους. Σε έπαιρνα τηλέφωνο από ανάγκη κι όταν σ' άκουγα από το ακουστικό ήταν σαν να μου ψυθυρίζεις στ' αυτί και να βρίσκεσαι μόλις δίπλα μου. Σταματούσα για να στρίψω ένα τελευταίο τσιγάρο -πάντα αυτό λέω,ποτέ δεν είναι έτσι- καθιστή στα σκαλάκια μιας τυχαίας πολυκατοικίας. Σήκωσα το τηλέφωνο που χτυπούσε ασταμάτητα κι αρχίσαμε να μαλώνουμε ή όπως λες εσύ να μαλώνω μόνη με τον εαυτό μου. Γιατί εσύ έχεις ένα χάρισμα. Δεν έχεις εγωισμό αγάπη μου και ξέρεις να υποχωρείς,έχεις μάθει να δίνεσαι σε αντίθεση με εμένα που κάποιες λέξεις δεν υφίστανται στο λεξιλόγιό μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει εμπιστοσύνη κι αγάπη,ξέρω μόνο τι θα πει πείσμα και νεύρα,εγωισμός. Δε βγάζεις άκρη μαζί μου και με την ατέρμονη κυκλοθυμία μου. Απορώ γιατί μένεις εδώ,γιατί με αντέχεις,τι σου αρέσει.
"Βλέπω κάτι επάνω σου που δεν μπορεί κανείς άλλος να δει. Ούτε καν εσύ η ίδια."

Κι από τότε που το ξεστόμισες σ' αγάπησα με το δικό μου τρόπο κι ας μην στο έδειξα ποτέ. Μα δεν προσπάθησα να με αλλάξω,ίσως επαναπαύτηκα. Δεν πάει έτσι όμως. Νιώθω τύψεις,νιώθω λίγη για 'σενα,σχεδόν τιποτένια. Κι όσο ερωτευμένη είμαι άλλο τόσο με μισώ. Αντιφατικά συναισθήματα,έτσι; Δάκρυα και πόνος αναμειγμένα με έρωτα και γέλια.

~ένα τελευταίο τσιγάρο πριν φύγω.