(ίσως) δε λείπουν τόσο

Μου λείπει εκείνη η θέα του τελευταίου ορόφου ενώ έπαιρνα την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο.
Μου λείπει να σπάει την ησυχία το αδέσποτο σκυλί. Μου λείπουν και τα λιγοστά φώτα στα σπίτια.
Η ζεστασιά και το αγαπημένο τζάκι. Μου λείπουν τα χαμογελαστά πρόσωπα γύρω από το τραπέζι και τα πολλά άτομα στο σπίτι.
Μου λείπεις εσύ. Κι εσύ. Κι εγώ. Μα όχι εμείς.


Τώρα όμως,ένα 'έτσι' να κάνω βλέπω θάλασσα. Και δυο τετράγωνα πιο κάτω μένει κάποιος που δεν είσαι εσύ.
Τώρα δε χρειάζεται να ξενυχτήσω πάνω από τόμους βιβλίων και το λαμπατέρ γραφείου είναι μόνο για διακοσμητικό.
Τώρα έμαθα να λέω 'όχι' όπου πρέπει. Τώρα μεγάλωσα λίγο παραπάνω και σα να ξέρω κάπως καλύτερα.
Τώρα οι καφέδες είναι σαν να περιέχουν μέσα λίγο αλκοόλ που με κάνει να μιλώ περισσότερο και οι νύχτες πια,
είναι μόνο δικές μου και δεν τις μοιράζομαι με ανεπιθύμητους.
Και οι καβγάδες μοιάζουν με κακή ανάμνηση και η βραχνιασμένη φωνή που τόσο μ' αρέσει,είναι από το χθεσινό hangover και όχι επειδή τσίριζα από τα νεύρα μου.
Τώρα τα πρωινά μπορώ να κοιμηθώ μέχρι αργά,τα απογεύματα να ξεχαστώ σε κάποιο καφέ και τα βράδια να συνεχίσω να μυρίζω τον έρωτα στην πόλη με αλκοόλ και πολύ πάθος.

Και ξέρω πως σ' αυτές τις γιορτές τίποτα δεν θα μου λείψει τόσο!