Οι νύχτες και οι μέρες των μελλοντικών σου αναμνήσεων

Ένα βράδυ βγάλαμε τα σκούρα ρούχα που συνηθίζουμε να φοράμε και ντυθήκαμε μέσα σε φανταχτερά και πολύχρωμα-αυτά που σιχαινόμαστε. Δεν υπήρχε κανένα σενάριο και τίποτα προγραμματισμένο. Τζιν λεμονάδα,μουσικές εκκωφαντικές,αστράκια και καρδούλες,μόνο αυτά. Πιστέψαμε ξανά στα θαύματα,στον έρωτα,στον αυθορμητισμό και στις ιστορίες με happy end. Ήταν όλα πιο απλά και ήρεμα από ποτέ. Τα σκηνικά ήταν διαφορετικά και τα κουστούμια που φορούσαμε ήταν σε μεγαλύτερο νούμερο χωρίς να χρειαστεί να στριμωχτούμε μέσα σε αυτά. Κοίτα πως αλλάζουν οι καταστάσεις,αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα,οι άνθρωποι. Παράξενο αλλά αν το δεις και από την θετική του μεριά είναι συνάμα γοητευτικό.

Κι ύστερα δεν θυμάσαι γιατί πίνεις,ποιον πας να ξεχάσεις και ποιον θες να γυρίσεις πίσω σ' εσένα. Η γαμάτη αίσθηση του "πίνω για 'μενα" και του "όλα μοιάζουν μάταια και δεν έχουν σημασία"-θα 'θελα να διαρκούσε λίγο παραπάνω. Κι ύστερα μια πρωινή βόλτα με κοντομάνικο για μπουγάτσα. Να κρυώνω και να μη βάζω ζακέτα. Ο ουρανός είναι γαλάζιος,όχι μπλε. Τα σύννεφα στολίζουν ένα μέρος του ουρανού αλλά αποφεύγω να τα κοιτώ. Υπάρχουν μόνο για να τα χαζεύεις,να φαντάζεσαι και να παίρνεις αποφάσεις και δεν αρμόζουν σε τέτοιες ώρες. Ο ουρανός δεν έχει όρια,ούτε και η θάλασσα. Κι ας τη βλέπω κάθε μέρα,δεν τη βαριέμαι ποτέ. Γεμίζω θάλασσα και αέρα τα πνευμόνια μου,ίσως και λίγο καυσαέριο από τα αυτοκίνητα,μα όχι τσιγάρο.

Είναι η ζωή που τόσο καιρό καταδίκασες τον εαυτό σου να μη ζει μηρυκάζοντας το παρελθόν.

Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά,

ο χαμένος τα παίρνει όλα.