Περιμένοντας καρτερικά και ψιθυρίζοντας λόγια γεμάτα παράπονο.
Απεγνωσμένες προσπάθειες επαφής και άσκοπες υποσχέσεις.
Υποσχέσεις που χάθηκαν στο άπειρο.
Είναι εύκολο να επιστρέφεις, να αναχωρείς, να έρχεσαι πάλι;
Επέστρεψα κι έφυγα πάλι. Θα ξαναφύγω για ακόμη μία φορά.
Θα ξαναφεύγω πάντα.
Προσαρμοστικά ζώα οι άνθρωποι. Σωστά;
Θα ξαναφύγω όσο ο ήλιος θα ανατέλλει.
Θα παίρνω πλοία και βαπόρια - αεροπλάνα κι ελικόπτερα.
Θα φεύγω πάντα για μέρη καινούρια, για ανθρώπους ξένους.
Τότε ο χρόνος θα κυλάει πιο γρήγορα.
Η ζωή θα έχει νόημα και πια τίποτα δεν θα χάνεται στη σκόνη.
-----------------------------
Σ' αρέσουν οι ρηχές θάλασσες;
Εμένα όχι.
Εμένα μ' αρέσουν οι βαθιές θάλασσες.
Αυτές που δύσκολα βγαίνεις αλώβητος.
Μα βγαίνεις.
Πάντα.
-----------------------------
Μια ιστορία στο ριπίτ.
Μια ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος.
ΤΕΛΟΣ. - δες, πια δε φοβάμαι να το ξεστομίσω, η μικρή μεγάλωσε! -
[Μην κλαις. Κλαίνε μόνο όσοι ελπίζουν. Εμείς πεθάναμε.
Μην κλαις. Κάντο τουλάχιστον για τη μάσκαρα σου.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου