~ εσύ κι εσύ κι εσύ

Κάποτε στέκομαι στη μέση του δρόμου.
αγκαλιάζω το άπλετο χάος που απλώνεται όλογυρά μου.
ακούω τις ομιλίες μέσα από τα αμάξια και αντικρίζω μάτια διαφορετικά μεταξύ τους.
βλέπω χέρια ενωμένα και χούφτες που στάζουν αίμα.
παίρνω εξηγήσεις στα αναπάντητα γιατί και δε με νοιάζει πλέον.
περνούν άτομα,βιάζονται να φύγουν ή να ξεφύγουν. ποιος ξέρει;
κυβερνήσεις πέφτουν,κυβερνήσεις ανεβαίνουν.
πόσοι ζουν στο τίποτα,στο κενό.
βλέπω θλίψη,κάπου στο βάθος διακρίνω και πρόσωπα χαμογελαστά.
φωτογραφίζω στο μυαλό μου εικόνες και φάτσες.
είμαστε όμορφοι όλοι-σε διαφορετικά μάτια.
είμαστε χαρούμενοι όλοι-σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας.
σταμάτα να απαιτείς πια,να είσαι χαρούμενος πάντοτε.
δεν το κατάφερε ποτέ κανείς.
δεν θα το καταφέρεις εσύ τώρα φιλαράκι.

ανάβεις ακόμη ένα τσιγάρο καθώς περιμένεις το λεοφωρείο.
κοιτάς την ομορφιά που απλώνεται.
τα φύλλα που λίγο πέφτουν.
το φθινόπωρο που γαργαλά τη μύτη σου.
μέσα στο μαύρο φόρεμα,νιώθεις εντυπωσιακή -αν όχι όμορφη.
αποδέχεσαι τελικά πως η μέρα δε σου ταιριάζει καθόλου.
κι άσε τους άλλους να υπάρχουν τη μέρα,εσύ ζεις τη νύχτα.

άσε με εδώ. μ' αρέσει αυτό που ζω.

κι ας είναι η ζωή μου μια μαύρο και μια άσπρο.

κι ας είναι όλα μπερδεμένα και παράλογα.

κι ας μην καταλάβατε ούτε λέξη απ' όσα είπα.

χαμογελάστε γιατί ναι!

όσο υπάρχει ελπίδα,υπάρχει και λόγος για να γελάτε :)