Τελικά όλα αυτά είναι δικά μου

Έχει τα πάντα ή έστω όλα τα συστατικά που χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένη. Τριγυρνά στα στενάκια και κάθεται στα καφέ που της κάνουν κλικ. Αυτά με τις πολύχρωμες καρέκλες και την ταξιδιάρικη μουσική. Έχει διάβασμα για τη Σχολή αλλά το αμελεί συνεχώς με φθηνές δικαιολογίες. Τελευταία κοιμάται πολύ,τόσο που την ξυπνούν μόνο τα τηλεφωνήματα και τα θυροτηλέφωνα,τα κάποια,τα τυχαία. Έχει τους φίλους που θέλει,αυτούς που της κάνουν εκπλήξεις και της δίνουν φιλιά στο μέτωπο σε στιγμές που δεν το περιμένει. Αυτούς που την προσέχουν και της παίρνουν το ποτό από μπροστά της όταν ξέρουν πως έχει πιει ήδη πολύ,κι ύστερα την φέρνουν στο σπίτι και δεν την αφήνουν λεπτό μόνη.

Μετρώντας αντίστροφα,ο χρόνος περνάει πιο αργά και μπορώ πιο εύκολα να εκτιμήσω αυτές τις στιγμές κι άλλες τόσες. Το μυαλό ταξιδεύει στο χρόνο,μην έχοντας διάθεση να ακούσει εντολές ή διαταγές. Νιώθω εκατομμύρια μικρά τσιμπήματα σ' όλο μου το κορμί. Κάποια είναι από χαρά ή ευτυχία -όπως θες πες το- ή και από λύπη.
Φέτος θέλω να ερωτευτούμε στις χιονονιφάδες,να κάνουμε έρωτα στο τζάκι. Τα συντρίμμια να αρχίσουν να ενώνονται. Οι Κυριακές να μην είναι μελαγχολικές και να μην θυμάμαι. Θέλω έμπνευση και πολύ χορό. Θέλω να μας πιάνει το ξημέρωμα από τις ιστορίες που θα διηγούμαστε ο ένας στον άλλον. Θέλω τα βράδια να πίνουμε βότκα λεμόνι και να μη μας πιάνει. Να φιλάς τη μύτη μου και να σε δαγκώνω στ' αυτί. Να γελώ παντού σαν παιδί και να μη με νοιάζει ο κόσμος. Να ζούμε στ' αλήθεια,χωρίς ψευδαισθήσεις. Θέλω να βλέπω μάτια που διψούν για ζωή.

ο Δεκέμβρης μου δε μυρίζει μόνο μελομακάρονα,

μυρίζει τζάκι και κανέλα από τα κεριά,

αγάπη και έρωτα.

*καλή Χρονιά αγαπημένα μου πλάσματα -έστω και 31*