Η ζωή (δεν) είναι ωραία

Έχω ένα κόμπο στο στομάχι και μια θηλιά στο λαιμό που όλο και την νιώθω να με πνίγει περισσότερο. Ένα τιτανομέγιστο "φοβάμαι" πετριγυρίζει το κεφάλι μου κι ένα θέλω να γλιτώσω από εδώ,μου φωνάζει πιο δυνατά. Είναι τα νεύρα που κρατούσα,οι φωνές που κατάπινα πριν προλάβουν να ξεμυτίσουν από το στόμα μου,η θλίψη που έθαβα και προσπαθούσα να κρύψω από τον εαυτό μου. Ξεπέρασα τα όριά μου,η υπομονή μου τελείωσε και τώρα επικρατούν παντού ουρλιαχτά. Ένα μπουρδέλο. Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω πιο ευγενικά. Έπρεπε να διεκδικήσω νωρίτερα όλα όσα μου αρκούν για να είμαι εγώ καλά και όσο νομίζω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα θα το κάνω.
Ρούχα πεταμένα,τασάκια γεμάτα γόπες,μπουκάλια αλκοόλ και μπύρες. Ξεσπάσματα σε λάθος άτομα και στιγμές που κάνουν τη ζωή μου να μοιάζει με ταινία τρόμου.
Η ζωή το ξέρω πλέον καλά πως δεν είναι ωραία. Έχεις πάντα σε κάποιον να απολογείσαι. Στους γονείς σου,στην κολλητή σου,στον γκόμενό σου,στον εργοδότη σου. Μα το χειρότερο απ' όλα,είναι να απολογείσαι στον ίδιο σου τον εαυτό. Να ζητάς τα ρέστα από εσένα ακόμα κι όταν δεν φταις και να θεωρείς πως για όλα υπαίτια είσαι εσύ. Είτε γιατί έπραξες λάνθασμένα και το μετάνιωσες,είτε γιατί είπες λόγια βαριά που πίκραναν ότι αγαπάς περισσότερο.
Αρνούμαι να συνεχίσω να ζω στο ροζ συννεφάκι. Η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας για την ατομική σου ελευθερία γιατί όσο κι αν μας αγαπάνε ή αγαπάμε εμείς,όλοι μόνοι μας πορευόμαστε εν τέλει. Υπάρχουν όμορφες στιγμές,σκοπός είναι να μην τις καλύπτει η ασχήμια της καθημερινότητας. Εγώ έχω μία φίλη που μου σκουπίζει τα δάκρυα,που με φιλά στο μέτωπο και που μου λέει πως μ' αγαπά σε στιγμές που δεν το περιμένω και ξέρω πια πως είμαι τυχερή. Που μου παίρνει αντιβίωση όταν είμαι άρρωστη και κοιμάται μαζί μου για να μη μείνω μόνη. Θέλω μόνο να μάθω σε ότι με γεμίζει και με ολοκληρώνει,να φέρομαι λιγότερο εγωιστικά και να δίνω περισσότερη σημασία και να μην ξεχνάω αυτές τις στιγμές.

ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

τι θα πω,τι θα πεις,τα λόγια δεν παίζουν ρόλο.

ο καθένας το δικό του θα κάνει.