Όταν σ' ερωτεύτηκα,νομίζω έβρεχε

Ξύπνησα κουλουριασμένη μέσα στον ιδρώτα,με το σεντόνι γύρω από το λαιμό.
Μύριζε έντονα υγρασία και βαθιά στον ύπνο μου άκουγα τις σταγόνες της βροχής κι ας μην είχε αρχίσει να βρέχει.
Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος και οι αστραπές νότια της πόλης μαρτυρούσαν πως η βροχή πλησιάζει κι από εδώ.
Σε κάποιες στιγμές της ζωής μου,η βροχή μου ταιριάζει τόσο πολύ.
Όπως ετούτη. Μου έλειψε το καλοκαιρινό μπουρίνι,όσο μου έχεις λείψει και εσύ.
Πάντα την έβλεπα ως τιμωρία για όλα τα λάθη που εμείς οι άνθρωποι διαπράττουμε.
Πάντα είχα την (ψευδ)αίσθηση πως μαζί με τους δρόμους που ξεπλένει η βροχή,
λίγο λίγο ξεπλένονται και οι βρώμικες ψυχές των ανθρώπων. -εκτός αν έχουν προλάβει,και έχουν σαπίσει ήδη-

Έβγαλα το αμάνικο μπλουζάκι,φόρεσα κοντομάνικο και βγήκα στο μπαλκόνι με τον καφέ που τυραννάω από το πρωί.
Ήταν η στιγμή που δεν υπήρχε παρελθόν και μέλλον. Η στιγμή που δεν είχα κανέναν ηλίθιο να μιλά πάνω από το κεφάλι μου και να με βαραίνει με τα δικά του. Η ολόδική μου στιγμή. Οπότε,άφησα τις σκέψεις μου να κάνουν πασαρέλα ανενόχλητες στο μυαλό μου..