Το ήξερα πως δεν με ξέχασες

Και καθώς περπατούσα στην παραλία με τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου να βρέχονται από το ελαφρό κυματάκι της θάλασσας,ένιωσα ένα δέος να κατακλύζει κάθε εκατοστό του σώματός μου.
Τρόμαξα όταν αντιλήφθηκα πως νύχτωσε κι εσύ δεν πέρασες από το μυαλό μου ή δεν έπιασα στα χέρια μου το κινητό να πληκτρολογήσω τον αριθμό σου κι ας μη σε καλούσα ποτέ. Ο χρόνος κυλά και δεν παγώνει ποτέ,ούτε στις άσχημες,ούτε στις όμορφες στιγμές. Η ζωή συνεχίζεται πάντα,με ή χωρίς τα άτομα που αγαπήσαμε. Οι πληγές σταδιακά επουλώνονται,άλλοτε με γρήγορο κι άλλοτε με πιο αργό ρυθμό,αλλά όλα προχωράνε και κάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει να πετάξουμε την μπέρτα που συνοδεύει την θλίψη.

Κι έτσι,οι πτυχώσεις των ματιών δεν είναι πια βουρκωμένες ούτε γίνονται υγρές με το παραμικρό. Το ηλιοβασίλεμα γεμίζει χαρά το πρόσωπό μου και όχι νοσταλγία όπως συνήθιζε. Ο ήλιος μοιάζει ν' ανατέλλει πιο γαμάτος και η δύση δεν προκαλεί δάκρυα. Οι άσχημες αναμνήσεις βρίσκονται καταχωνιασμένες στο πιο βαθύ συρτάρι που δεν ανοίγω συχνά. Έχω φυλάξει εκεί όλα τα δάκρυα και τον πόνο που βίωσα το τελευταίο διάστημα. Δεν προσέχω πια τους στίχους και δεν ακούω καταθλιπτικά τραγούδια που ξυπνούν ενθυμήσεις. Τα τραγούδια υπάρχουν μόνο για να χορεύω στους ρυθμούς τους και να τραγουδώ παράφωνα κάτι βράδια ατελείωτα που δεν θέλω να ξημερώσουν ποτέ.
Άρχισα πάλι να μετρώ τα παγωτά και τα μπάνια στην θάλασσα. Να κλέβω στο τάβλι την ώρα που ο συμπαίκτης παραγγέλνει γρανίτα φράουλα και στο λεπτό επάνω να χαμογελώ τσαχπινιάρικα. Να κολυμπώ μέχρι μέσα,στη σημαδούρα και να χαίρομαι όταν συνειδητοποιώ πως δεν έχω κουραστεί ακόμη. Να κάνουμε βουτιές από τα βράχια και να βγάζουμε θεσπέσιες φωτογραφίες. Να τηλεφωνώ φίλους ξεχασμένους για μουσική με κιθάρα γύρω από τη φωτιά. Να ξεκινάμε το πιοτό με σκούρο ουρανό και έχοντας ξημερώσει να κάνουμε μεθυσμένες βουτιές στην θάλασσα. Να ξεχνάμε το δρόμο του γυρισμού και να αρνούμαστε κατηγορηματικά να κοιμηθούμε. Να είμαστε τόσο αραπάκια από τον ήλιο που το αντηλιακό να είναι άχρηστο. Τα μαλλιά μας να κλείνουν εικοσιτετράωρο μέσα στο αλάτι κι εμάς να μη μας νοιάζει. Να παίζουμε κυνηγητό την ώρα του σούρουπου σαν μωρά παιδιά και να βγάζουμε υπέροχες φωτογραφίες με τα μοχίτο. Να πίνουμε όλη μέρα καφέδες και γρανίτες,να ξεχνάμε να φάμε. Να γοητευόμαστε από τον barman και να μαλώνουμε για το ποια θα του μιλήσει-γιατί είμαστε πολύ risky girls. Να προλαβαίνουμε το πλοίο που θα μας πάρει στο λεπτό και να υποσχόμαστε πως και του χρόνου θα είμαστε εδώ,σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.

*μπορεί ν' άργησε το καλοκαίρι μου,αλλά ήξερα πως δεν θα με ξεχνούσε και θα ερχόταν*